Akif Nağı.
Qarabağ Azadlıq Təşkilatının sədri.
Ağdam şəhəri ayrıca planet idi, ağdamlıların balaca bir planeti. Mən kənd uşağı idim, şəhəri yaxşı tanımırdım, orda da məktəbi bitirəndən sonra Bakıya çıxıb gəlmişəm, indi də Ağdam şəhərini o qədər də tanımıram. Yanımda Ağdamdan danışanda çox yerini, çox adamlarını tanımıram. Amma Ağdam şəhərlilərinin Ağdamın hər xırda detalından, döngəsindən, tinindən, məhəlləsindən, adamlarından necə danışdıqlarına heyranlıqla qulaq asıram. Heç kəsin xətrinə dəyməsin, amma bu, ağdamlılardan başqa heç kimdə yoxdur. Ağdam bəlkə də dövlət içərisində bir şəhər-dövlət, Azərbaycan içərisində Azərbaycanın özündən böyük bir meqapolis idi. “İdi” deməyə də adamın dili gəlmir.
Xeyli ağdamlı tanıyıram ki, onların sözü-söhbəti, hərəkəti və ruhi vəziyyətinə baxanda məndə elə təsəvvür yaranır ki, onlar Ağdamdan çıxmayıb, çıxmaq istəmirlər, hələ də Ağdamdadırlar, orda yaşayırlar.
Belə insanlardan biri də dostum, tanınmış jurnalist Adil İrşadoğludur. O, Bakıya qaçqınlıq vaxtı gəlməyib, universitet təhsilindən sonra burda çalışıb, amma sovet dövrünün assimilyasiya maşını Adilin də ağdamlılığını əlindən ala bilməmişdir. Onunla oturub söhbət eyləyəndə, daim hiss edirsən ki, o, burda deyil, Ağdamdadır. Onun Ağdama belə bir təmənnasız, sözlə deyilə bilməyən bir sevgisi var.
Adil bəy çox hörmət elədiyim insanlardandır. Təmənnasız, gözü-könlü tox insandı. Yalan danışdığını görməmişəm. Kökünə, nəslinə bağlı insandı. Ailəsini, övladlarını, nəvələrini çox sevir. Atasına o qədər bağlı insandı ki, təəccüb qalmaya bilmirsən. Atasının xatirəsini yaşatmaq üçün bəlkə də hər şeyindən keçər. Onun atası ilə bağlı hərəkətləri həmişə məndə dərin bir təəssürat yaradır. Hamı atasını, anasını, yaxınlarını sevir. Amma bu adam, mənə elə gəlir ki, Ağdamla, atası və anası ilə, onların ruhu ilə nəfəs alır.
Adil bəylə yollarımız müxtəlif müstəvilərdə kəsişib. Hətta bir yerdə çalışmışıq, təsiscisi olduğum “Azad Qarabağ” qəzetinin məsul katibi, daha doğrusu, həm katibi, həm redaktoru, həm də fəhləsi olub. Cəmisi 8 nömrə qəzet buraxdıq. Kömək etmək üçün söz verənlər sözlərinin üstündə durmadılar deyə, qəzetimizin ömrü az oldu. Adil bəyin o qəzetdə çalışarkən başqa bir tərəfini də tanıdım. Bunu çox yerdə deyirəm. O adam qədər öz peşəsinə vurğun ikinci bir adam tanımıram. Təzə çıxan qəzet nömrəsinin qarası onun əlinə iz salanda, əlini iyləyib deyirdi ki, bundan gözəl ətir, qoxu tanımıram. İşinə o qədər ürəkdən yanaşırdı ki, hər şeyi, pul alacaq, almayacaq, evdə pulu var, ya yoxdur, fikirləşmirdi.
Beləcə Adil dostum haqqında qısa bir təəssüratımı yazdım. Oturub, bir neçə gün fikirləşib, daha çox yaza bilərdim. Amma dostumuz yaddaşıma nə cür hopubsa, onu yazdım. Bu yazımı dostumuzun 65 yaşına hədiyyə edirəm. Çoxdu, azdı Allah bilər. Bir şeyi deyə bilərəm ki, Adil bəy bu ömrü ləyaqətlə yaşayıb. Allahın verdiyi bu ömrü ləyaqətlə yaşadığına görə onu təbrik edirəm. O, ruhən ordadı, amma cismən də tezliklə Ağdama, Qarabağa qayıtmasını arzulayıram.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder