© A. İrşadoğlunun "Torpaq çağırır" verilişi - 1993 - cü il.

 

© Adil İrşadoğlunun "Torpaq çağırır" verilişi - 1993-cü il.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, teleoperatoru Vaqif Babayev.

© A. İrşadoğlunun "Vətən Səyyar Briqadası" Ağcabədi, Beyləqan cəbhəsində və Milli Məclisdə.

© Adil İrşadoğlunun / "Vətən Səyyar Briqadası" 

Ağcabədi, Beyləqan cəbhəsində və Milli Məclisdə / 93-94-il.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, teleoperatoru R.Rüstəmov.

© "Azərbaycan Əsgəri - 3" (Çəkiliş qrupumla Goranboyun müdafiəsində...)

© A.Irshadoqlu/"Azərbaycan əsgəri"- 3

(Çəkiliş qrupumla goranboylu igidlər mükafatlandırılır və)-1994.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, Teleoperatoru T.Qarayev.

© "Azərbaycan Əsgəri" - 2 (Çəkiliş qrupumla Ağdam və Tərtərin müdafiəsində)

 

© Adil Irshadoqlu / "Azərbaycan Əsgəri"- 2 

(Çəkiliş qrupumla Ağdam və Tərtərin müdafiəsində)-1993.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, teleoperatoru R.Rüstəmov.

© "Azərbaycan Əsgəri" - 1 (Çəkiliş qrupumla Goranboyun müdafiəsində)

© A.Irshadoqlu / "Azərbaycan Əsgəri"-1 

(Çəkiliş qrupumla Goranboyun müdafiəsində)9,10,11 Aprel 1994. 

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru R.Nicat, Teleoperatoru T.Qarayev.

ADİL İRŞADOĞLU - PEOPLE PİLL - DƏ...

DAXİL OLMAQ ÜÇÜN LİNKƏ TIKLAYIN :

• ADIL IRSHADOGLU (ALIYEV)

DAXİL OLMAQ ÜÇÜN LİNKƏ TIKLAYIN :

• ADIL IRSHADOGLU (ALIYEV)

ANA HAQQINDA QİYMƏTLİ SÖZLƏR...

30 DEKABR UNUDULMAZ ANAMIN DOĞUM GÜNÜDÜR

Anam Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova 

(Doğum tarixi : 30.12.1932. - Ölüm tarixi : 27. 09. 2012).

Azərbaycan təhsilinin, elminin və riyaziyyatının tanınmış nümayəndələrindən biri olan Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova uzun sürən xəstəlikdən sonra dünyasını dəyişmişdir. Onun elmi - pedaqoji fəaliyyəti çox geniş, əhatəli və rəngarəng olmuşdur.

Qənirə Rüstəmova vaxtilə Ağdam şəhərində fəaliyyət göstərən Müəllimlər İnstitutunun fizika - riyaziyyat fakültəsini bitirmişdir. Onun dərs yükü daim çox olmuşdur. Bu da ondan irəli gəlmişdi ki, Qənirə müəllimə çalışdığı orta məktəbin - Ağdam şəhər 2 saylı beynəlmiləl orta məktəbin hər iki bölməsində - Azərbaycan və rus bölməsində dərs demişdir. Azərbaycan Təhsil Nazirliyinin əmri ilə sonradan həmin məktəbin rus bölməsi ayrılaraq Ağdam şəhər 7 saylı orta məktəbə çevrilmiş və sərbəst fəaliyyət göstərmişdir. 

Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova yataq xəstəsi olanadək Ağdam şəhər 7 saylı orta məktəbdə fizika - riyaziyyat müəlliməsi işləmişdir. Qənirə müəllimənin özünəməxsus pedaqoji fəaliyyətini nəzərə alaraq Təhsil Nazirliyi onu dəfələrlə Bakı şəhərinə dəvət etmiş və ixtisasına uyğun kurslarda biliyini təkmilləşdirməyə şərait yaratmışdır. O, 1986 - cı ildə müəllimlər arasında keçirilən bilik müsabiqəsində yüksək bal toplamış, yaşadığı Ağdamın və çalışdığı kollektivin nüfuzunu artırmışdır. 

55 ildən çox iş stajı olan Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova dəfələrlə fəxri fərmanla mükafatlandırılmış və 1973 - cü ildə xüsusi medalla təltif edilmişdir. O, şagirdlərinin və onların valideynlərinin, həmçinin xalqınin ürəyində əməkdar müəllim kimi əbədi yer qazanmışdı. Qənirə müəllimənin şagirdlərinin sorağı Amerika Birləşmiş Ştatlarından, Türkiyədən, Almaniyadan, Fransadan, Polşadan, Hollandiyadan, İsveçdən, Baltik ölkələrindən, Rusiyadan, Ərəb ölkələrindən, Afrikadan, Türkdilli respublikalardan gəlir.

Daim xalqının sevincinə sevinən, kədərini öz içindən yana - yana keçirən, millətinin haqq sözünü deməyi bacaran mərd insan - Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova dözülməz Qarabağ həsrətiylə ünvanını dəyişdi, əbədiyyətə qovuşdu. Allah qəni - qəni rəhmət eləsin ! Amin...

İş yoldaşları adından bir qrup. 

YAMAN AĞIR İMİŞ ATASIZ DÜNYA...

Allah sinəsi dağlı Qarabağın 

sevilib-seçilən el ağsaqqalı atam 

İrşad Məhəmməd oğlu Əliyevə qəni-qəni 

rəhmət eyləsin.

Atam İrşad Məhəmməd oğlu Əliyev 

(Doğum tarixi : 25.02.1924. - Ölüm tarixi : 13. 03. 1993).

QULAĞIMA BİR SƏS GƏLDİ...

" Mənim qəlbim dəfinələr adasıdır.

Basdırılıb burda ata, burda qardaş, burda dost da.

Çəkilibdir dağ dağ üstən.

Qamçılayıb zaman məni.

Qovrulmuşam zaman - zaman.

Ağrını da, acını da, itkini də udan zaman,

Göz yaşımı ürəyimə axıtmışam.

Bəzən artıb ürəyimin ağırlığı diz bükmüşəm.

Ata, ata - deyə hönkürmüşəm..."

Yaşım yarım əsri keçib. Bu vaxtadək vicdanımın səsini tez - tez eşitmişəm. Həyatda üç idealım olub. Atam, Mustafa Kamal Paşa (Atatürk) və dahi Üzeyir Hacıbəyli. Bu şəxsiyyətləri kəşf etməkdə atam yardımçım olub. Uşaq ikən o, mənə rəhmətlik Tağının kitab mağazasından say - seçmə kitablar alıb gətirərdi. Ağdamda mənim on rəf kitabım var idi (Rayonumuzun erməni faşistləri tərəfindən işğalı zamanı evimizin bütün əşyaları ilə birlikdə kitablarım da düşmənin qənimətinə çevrildi). Dərslərimi hazırlayandan sonra qiraət etməyi çox xoşlayırdım. Yuxarıda adlarını çəkdiyim insanların gördükləri işlər barədə xeyli kitab oxuyandan sonra onları özümə ideal seçdim. Onların sırasında atamın yeri başqadır.

Cüssəli, qamətli atam böyük bir nəslin şərəfini vəfat edənədək çiyinlərində məğrurluqla daşıyıb. Vətənin çətin günlərində el - obasının, doğma Azərbaycanın ağrı - acıları ilə yaşayıb. Babalarının, nənələrinin var - dövləti bolşevik hökuməti tərəfindən mənimsənildiyinə görə, o da ailəsi ilə birlikdə iztirablı həyat sürüb. On yaşında olarkən atası vəfat edib. Bu məsum və qeyrətli körpə ailənin bütün ağırlığını öz üzərinə götürüb. Üç qardaşını və bir bacısını yaşatmaq, oxutmaq üçün anasına söykək olub.

 

İkinci Dünya Müharibəsi başlayanda atamın 17 yaşı var imiş. Ağdam Rayon Hərbi Komissarlığı onun tay - tuşlarını müharibəyə səfərbər edir. Lakin atama yaşı aşağı olduğundan çağırış kağızı (povestka) göndərilmir. Atam dostlarından ayrı düsməsin deyə, Hurizat nənəm (Böyük mütəfəkkir, yazıçı Süleyman Sani Axundovun əmisi qızı Əziz xanımın ulu babam Mehdi bəylə izdivacından doğulan qızıdır) hərbi komissarlıqdan oğlunun da müharibəyə çağırılmasını xahiş edir. Beləliklə, atam 1941 - ci ildən 1947 - ci ilədək Sovet Ordusu sıralarında şərəflə xidmət edir. 

Əgər əsgər tərəddüdsüz sinəsini düşmən gülləsinə sipər edirsə, günahsız insanları məhrumiyyət və müsibətlərdən qorumaq uğrunda öz həyatını od - alovun içərisinə atırsa, bu, fədakarlığın zirvəsi sayılaraq əbədi hörmətə layiqdir. Məhz buna görə yer üzünün bütün xalqları döyüşçüyə məhəbbət və onun xatirəsinə ehtiram göstərirlər.

Alman faşizminə qarşı 1941 - 1945 - ci illər müharibəsinin son yaylım atəşindən yarım əsrdən çox bir vaxt keçir. Dünyanın mütərəqqi ictimaiyyəti hər il bu Böyük Qələbəni təntənə ilə qeyd edir. Faşizm cəlladlarına qarşı mübarizədə Azərbaycanın 600 mindən çox oğul və qızı iştirak etmişdir. Onların yarısı döyüş meydanlarında həlak olmuş və Avropa ölkələrinin ucsuz - bucaqsız ərazilərinə səpələnmiş qərib qardaşlıq məzarıstanlarında uyuyurlar.

İkinci Dünya Müharibəsi haqqında indiyədək çox yazılıb, çox deyilib. Yəqin ki, bu mövzu bundan sonra da uzun illər elmi, ədəbi, siyasi - publisistik yazıların əsas mövzularından biri kimi qalacaqdır. 

Azərbaycan oğulları ilə çiyin - çiyinə atam da alman faşizminə qarşı cəbhələrdə misilsiz mərdlik və qəhrəmanlıq nümunələri göstərir. Ordenlərlə, medallarla təltif olunur. Başqa azadlıqsevər xalqların nümayəndələrilə birlikdə döyüsən qəhrəmanlarımız, eləcə də mənim atam ümumbəşəri ideallar uğrunda canlarını qoymuşlar.

Atam İrşad Kərbəlayi Mikayıl Məhəmməd oğlu Əliyev Ağdamın, Qarabağın sayılıb - seçilən ağsaqqallarından biri idi. Uzun müddət dövlət orqanlarında çalışmışdı. İnsanların indi də bu şəxsi sevməsi, adı çəkiləndə min rəhmət oxuması səbəbsiz deyil. Qoy patriarxal deyilsin, köhnəlmiş deyilsin, amma bu ağsaqqalın ailəsinin, onun doğulduğu Sarıhacılı kəndinin, yaşadığı Ağdam şəhərinin öz əxlaq qanunları var idi. Bizim gücümüz bu yazılmamış qanunlardaydı. Böyüyə, ata - anaya ehtiram, sitayiş dərəcəsinə çatan vətən sevgisi bu əxlaqın bünövrəsi idi. Hamısı alt - üst oldu. Qarabağı müharibəyə sürüklədilər. Bu müharibə, erməni daşnaqlarının əsassız torpaq iddiaları bizə dərd - kədər, ölüm - itim, məhrumiyyətlər gətirdi. Öz yurdumuzda qaçqına, köçkünə döndük. Yox, bu "qaçqın", "köçkün" ifadələri ürəyimizdəkilərin mində birini əks etdirmir. Qarabağlıları respublikanın bütün şəhər və kəndlərinə səpələdilər. Onların genefondunu pozdular. Müsibət müsibət dalınca gəldi. Vicdanlı, namuslu insanların bu təhqirlərə tab gətirəni də oldu, gətirməyəni də. Atam dözmədi. Onu könüllü döyüşə atılmış qəhrəman oğullarımızın ruhlarının harayı, anaların ah - naləsi, qız - gəlinlərin fəryadı yandırdı. Yurd, əzizlərinin uyuduğu qəbiristanlıq və yerlə - yeksan edilən ev - eşik həsrətilə İrşad Məhəmməd oğlu Əliyev dünyasını dəyişdi. Allah rəhmət eləsin. Amin...  

(Atamın doğum tarixi : 25.02.1924. - Ölüm tarixi : 13. 03. 1993).

© Adil İrşadoğlu,

Bakı, aprel 2005.

İlk dəfə 7 may 2005 - ci il tarixli

"Vətən uğrunda" qəzetində çap edilmişdir.

YÖNÜ BƏRI BAXAN DAĞLAR... (5)

Adil İrşadoğlu

( Dağlar da insanlar kimi şəhid olurmuş... Sinəsinə çarpaz dağlar çəkilmiş başı ağ çalmalı, vüqarlı dağların qəddi getdikcə yavaş-yavaş əyilir...)

Gözəl insan, cəsur dostum, birinci Qarabağ müharibəsinin başlandığı vaxtdan bəri çox hadisələri videolentə köçürüb verilişlər hazırlayan, istedadlı, təcrübəli, telejurnalist Adil İrşadoğlunun (Əliyev) fədakar fəaliyyətindən bəhs edən "YÖNÜ BƏRI BAXAN DAĞLAR..." silsilə oçerklərimi digər dostların təşəbbüsü və xahişilə sənədli povest kimi işləyib hazırladım. İndi həmin povestdən bir parçanı oxuculara təqdim edirəm.

( BEŞİNCİ YAZI )

Nizami Təhməzov

Dağlıq Qarabağın üzərində hərlənən qara buludlar kəndlərin, qəsəbələrin üstündən keçərək yavaş-yavaş ətraf rayonlara tərəf irəliləyirdi. İnsanları vahiməyə salan bu qorxunc qara buludlar sanki dəhşətli qara günlərdən xəbər verirdi... Hələ də bir çox insanlar bunun o qədər də fərqinə varmır, düşünürdülər ki, Şimal küləyinin Ermənistandan qovub gətirdiyi bu qara buludlar tezliklə dağılacaq, günəşin al şəfəqləri bu əraziləri nura qərq edəcək...
Günlər, həftələr keçdikcə vəziyyət daha da ağırlaşırdı. Kəndlər yavaş-yavaş  boşalır, yolları, cığırları ot basır, insanlar məcburən öz isti ocağından, doğma yurdlarından didərgin düşərək müxtəlif bölgələrə səpələnirdilər. Adil bunları düşünə-düşünə yavaş-yavaş nə vaxt gəlib Xankəndinə gedən yolun yuxarı hissəsinə çatdığını bilmədi. Ayaq saxladı. Dərin düşüncələr içərisində başını qaldırıb ətrafa baxdı. Burdan Ağdam şəhəri aydın görünürdü... Birdən elə bil içində nəsə qırıldı. Bir az əvvəl batalyon komandirinin dediyi sözlər yadına düşdü : " Burda elə hadisələrin şahidi oluram ki, əsəblərim tamam yerindən oynayır. Az qalır dəli olam. Bəzən elə dərəcəyə çatıram ki, özümü öldürmək istəyirəm. Mən bunları sənə deməyəcəkdim. Ancaq hiss edirəm ki, sən də qeyrətli oğulsan. Şəhərdə rahat yerdə işini atıb bura gəlmisən. Bilirəm ki, səni bura gətirən vətən, torpaq sevgisidir. Namuslu, qeyrətli oğullar belə bir vaxtda kənarda qalmazlar. Torpaqlarımız həqiqətən də təhlükə qarşısındadır. Ancaq ölkədə siyasi vəziyyət yaxşı deyil. Vəzifə uğrunda mübarizə burda özünü göstərir. Sən də bunların şahidi olacaqsan. Ancaq açıb ağartmaq olmaz. Orda-burda danışmaq olmaz. Susmağı bacarmaq lazımdır. Mən bunları sənə böyük qardaş kimi deyirəm. Bəzən susmaq hər hansı bir ölümün yaxasından qurtarmaq deməkdir. Bilirəm, sən haqqı, ədaləti sevən adamsan. Haqsızlığa dözməzsən. Amma onu bil ki, gec-tez torpaqlarımız böyük iddiaların qurbanına çevriləcək..."
Adil ağır düşüncələr içərisində başını qaldırıb ətrafa baxanda kimsə arxadan əlini onun çiyninə qoydu. 
- Salam.
Adil arxaya çevriləndə Aydın Quliyevi gördü. Aydın müəllim Ağdamın, eləcə də respublikamızın məşhur, adlı-sanlı adamlarından biri idi. Sovet dövründə uzun illər partiya-sovet işlərində yüksək vəzifələrdə çalışmış, indi isə Prezidentin Dağlıq Qarabağ və sərhəd rayonlarında fövqəladə və sələhiyyətli nümayəndəsi Əlisaab Orucovun birinci müavini işləyirdi. Əsil el ağsaqqalı, böyük hörmət sahibi idi. Adilin atası rəhmətlik İrşad kişi ilə yaxın dost idi. Adil onu görən kimi sevindi. Çöhrəsində təbəssüm oynadı. Sanki içində daxili bir rahatlıq hiss etdi. Bayaqki ağır düşüncələri, insan qəlbini didib parçalayan fikirləri bir anın içərisində dağılıb getdi. Əl verib görüşdü. Qeyri-ixtiyari qucaqladı.
- Nə olub, dərin fikrə getmisən? - deyə Aydın müəllim diqqətlə onun üzünə baxdı. Camaat səndən təsəlli tapır. Sənə ümid bəsləyir. Sən isə... 
Əli ilə astadan onun kürəyinə vurdu.
- Elə bil bütün olanların səbəbkarı sənsən...
O, dərindən köks ötürdü. Çiyinləri qalxıb endi.
- Səni başa düşürəm, deyə Aydın müəllim dilləndi. Qeyrətli oğulsan. Bu haqsızlığa dözə bilmirsən. 
- İnsanların ruhunu, inamını öldürürlər...
Adil İrşadoğlu Aydın müəllimə baxdı və baxışlarını bir müddət ondan ayırmadı. Aydın Quliyev dünyagörmüş, ağıllı adam idi. Ömrünü, gününü yüksək vəzifələrdə keçirmişdi. İndi Adilin nəyə işarə vurduğunu dərhal başa düşdü.
- Bilirəm nə demək istəyirsən. 
Aydın müəllim onun qoluna girib yavaş-yavaş addımladı.
- Sən İrşadın oğlusan. El-oba qədrini bilənsən. Ona görə Bakıdan bura gəlmisən. Ancaq ehtiyatlı ol, efirə hər bildiyin şeyi vermək olmaz. Milyonlarla insan baxır...
Elə bil Adilin dərdi açıldı. O, Aydın müəllimə inanır və güvənirdi. Bilirdi ki, harda işləmişdisə orda xalqın hörmətini qazanmışdı. Odur ki, çəkinmədən dedi :
- Deyəsən bu torpaqların, bu torpaqlarda yaşayan insanların taleyi heç kimi maraqlandırmır? Belə getsə vəziyyət çox pis olacaq. Gəzirəm, görürəm. Mənim borcum döyüş bölgələrindən informasiya verməkdir. Amma vəziyyət elədir ki, gündə bir neçə kənd boşalır... insanlar öz vətənində məcburi köçkünə və qaçqına çevrilirlər...
Aydın müəllim gülümsündü. Onun çiyinlərindən tutub düz üzünə baxdı.
- Mövcud duruma belə yanaşmaq düz deyil, yoldaş jurnalist. Bir az obyektiv olmaq lazımdır. Biz yalnız qorxaq saydığımız ermənilərlə vuruşmuruq...
- Bilirəm, Aydın müəllim, nəyə işarə vurduğunuzu bilirəm. - Deyə Adil etirazını bildirdi. 
- Amma belə bir durumda bizim özümüzünkülər hərəsi bir partiya yaradıb vəzifə uğrunda mübarizə aparırlar. Torpaq haqqında düşünən yoxdur. Şuşada baş verənlərin əsil mahiyyətini siz məndən yaxşı bilirsiniz...
Aydın Quliyev yaxınlıqdakı hündür bir daşın üstünə çıxıb sanki axırıncı dəfə Ağdamı seyr edirmiş kimi yanıqlı köks ötürdü. Sonra Adili də yanına çağırdı :
- Sən Surət Hüseynovu necə tanıyırsan? - Dedi. Son vaxtlar yaman fəallaşıb. 
Adil Aydın Quliyevin nəyə işarə vurduğunu bilmədi. Doğrudan da axır vaxtlar hamı ondan danışırdı. Belə gəldi, elə getdi. Amma ortada da heç nə yox idi. Heç bir irəliləyiş yox idi. Söz-söhbətdən başqa real olaraq heç nə yox idi...
Aydın müəllim əlini onun çiyninə qoyanda diksindi. Ətrafa baxdı. Sonra Aydın müəllimin əlindən tutub onun bərabərinə qalxdı. Nəyisə xatırlayırmış kimi Aydın müəllimə baxıb dedi :
- Eşitdiyimə görə Surət Hüseynov Heydər Əliyevlə telefonla danışıb. Deyəsən görüşmək istəyir.
- Hə, bunu mən də eşitmişəm.
- Lap yaxşı, Heydər Əliyev böyük şəxsiyyətdir. O hakimiyyətə gəlsə, bəlkə də torpaqlarımız işğaldan azad olunar. 
Aydın müəllim diqqətlə onun üzünə baxdı. Bu baxışda çox dərin bir məna vardı. Narahatlıq ifadə edən bir məna. Bu, Adilin diqqətindən yayınmadı. 
- Mən bir həqiqəti bilirəm ki, Heydər Əliyev heç vaxt Azərbaycanı parçalanmağa qoymaz. O, Talış-Muğanı da zərərsizləşdirəcək, "Sadval"ı da. Hələ istəsən?..
- O nədir?
- Surət Hüseynov.
Aydın müəllim sual dolu gözlərini ona dikdi :
- Surətin bura nə dəxli var?
- Siz məndən yaxşı bilirsiniz ki, Heydər Əliyev qiyamdan vasitə kimi istifadə edənləri heç vaxt bağışlamaz...
Aydın Quliyev təəccüb və heyrətlə onun üzünə baxdı...


Nizami Təhməzov.
31 oktyabr 2016 - cı il / 11:51.  
(Beşinci yazının sonu).
Ardını inşallah kitab çapdan çıxandan sonra oxuyarsınız.

YÖNÜ BƏRI BAXAN DAĞLAR... (4)

Adil İrşadoğlu

( Dağlar da insanlar kimi şəhid olurmuş... Sinəsinə çarpaz dağlar çəkilmiş başı ağ çalmalı, vüqarlı dağların qəddi getdikcə yavaş-yavaş əyilir...)

Gözəl insan, cəsur və fədakar dostum, birinci Qarabağ müharibəsinin başlandığı vaxtdan bəri çox hadisələri videolentə köçürüb verilişlər hazırlayan, istedadlı, təcrübəli, telejurnalist Adil İrşadoğlu (Əliyev) haqqında bəzi qeydlərim...   

( DÖRDÜNCÜ YAZI )

Nizami Təhməzov

Cağazur kəndinin camaatı çox fədakar idi. Ermənilərin əhatəsində yaşayan bu cəsur insanlar sanki heç nədən qorxmur, öz doğma ata-baba yurdlarını ölənə qədər qorumaq əzmində olduqlarını bildirirdilər. Deyirdilər ki, biz öz ölkəmizdə məcburi köçkün həyatı yaşamaq istəmirik. Bu, bizə ölümdən betərdir. Ailəmizin namusunu qoruduğumuz kimi torpaqlarımızı da qorumalıyıq. Torpaq da namusdur, vətən də...
Adil İrşadoğlu kənd camaatı ilə yaxından söhbət edir, onların arzu və istəklərini böyük maraq və həvəslə dinləyir, tamaşaçılar üçün, gələcək nəsillər üçün (tarixə çevriləcək bu günkü hadisələri) maraqlı olacağını nəzərə alıb telekameranın yaddaşına köçürürdü. Lakin vəziyyət heç də yaxşı deyildi. Ermənilər hər səhər-axşam kəndi atəşə tutur, qorxu, vahimə yaradırdı... Kənd əhalisi sanki erməni-rus hərbi birləşmələri ilə təkbə-tək qalmışdı. Könüllü özünümüdafiə dəstələrinin silahları çatışmırdı. Adil İrşadoğlu vəziyyətin ağır olduğunu bilirdi. O, bir həqiqəti dərk edirdi ki, "Böyük Ermənistan" iddiası ilə vuruşan ermənilər öz xoşuna işğalçılıq siyasətindən əl çəkməyəcəklər. Azərbaycanın torpaqları üzərində hərlənən qara, qorxunc buludlar yavaş-yavaş içərilərə doğru irəliləyirdi...
Sözün həqiqi mənasında Adil İrşadoğlu özünü də, rəhbərlik etdiyi çəkiliş qrupunu da odun-alovun içinə atmışdı. Hər dəqiqə ölüm təhlükəsi ilə üz-üzə gəlir, güllələr vıyıltı ilə yanlarından ötüb keçir, yalnız ulu yaradanın mərhəməti sayəsində  sağ qalırdılar. Bir gün onlar Qərargaha sağ-salamat qayıdanda batalyon komandiri zarafatla dedi :
- Deyəsən, Allahın nəzəri elə ancaq sizin üzərinizdədir. Sonra da əlavə etdi ki, unutmayın, düşmən gülləsi onu-bunu tanımır. Ehtiyatlı olun.
Operator Ramiz Rüstəmov da zarafata zarafatla cavab verdi : 
- Narahat olmayın, komandir. Bizim Allahla müqaviləmiz var. Heç nə olmaz.
Adil İrşadoğlu tez dilləndi :
- Əstəfürüllah. Belə zarafat eləməyin. Allaha ağır gedər.
Döyüşçülər arasında, zabit heyəti arasında Adil İrşadoğlu böyük hörmət qazanmışdı. Döyüş bölgələrinə yaxın ərazilərdə yaşayan insanların sanki ümid yerinə çevrilmişdi. Hamı onu görəndə ürəkdən sevinir, "Təzə nə xəbər var? Kömək gələcək?"- deyə maraqla soruşurdular. İnsanların inamını qazanmaq, onların ümid yerinə çevrilmək, heç olmasa bir axşam, bir gün onların rahat nəfəs almasına səbəb olmaq nə qədər xoşdursa, bir o qədər məsuliyyətli və ağır idi. Adil İrşadoğlu getdikcə acı bir həqiqəti bütün aydınlığı ilə dərk edirdi ki, Sovet İmperiyasının caynaqlarından qurtarıb müstəqilliyə yenicə qovuşmuş bir ölkə üçün işğalçı erməni-rus hərbi birləşmələri ilə mübarizə aparmaq çox çətin olacaq. Ölkə daxilində gedən siyasi proseslər heç də yaxşı vədlər vermirdi. Qruplaşmalar, hakimiyyət uğrunda aparılan mübarizələr sanki cəbhə xəttini ikinci plana keçirmişdi. Xocalı soyqırımı, Şuşanın işğalı elə bil insanların inamını azaltmış, ruh düşkünlüyü yaratmışdı. İnsanlar üzdə deməsələr də için-için bu dərdi, bu ağrını yaşayırdılar.
Adil İrşadoğlu insanların əzab, qorxu, təlaş içərisində yaşadığını aydınca hiss edirdi. Hiss edirdi ki, onlar içindəkiləri dilə gətirmirlər. Daxildə bir cür düşünür, üzdə başqa söz deyirdilər. İçindəkilər elə içində qalırdı. Adil İrşadoğlu insanların belə əzab çəkməsinə dözə bilmirdi. "Mənim xalqım daha çox xoşbəxt yaşamağa layiqdir. Ürəyiyumşaq, xeyirxah, qonaqpərvər, yıxılana əl tutan, yetimə çörək verəndir..."
Aylar dəyişib fəsillər ötdükcə çəkiliş qrupunun üzvləri yorulub əldən düşürdülər. İlk dəfə onlar Ağdamın Güllücə kəndində ermənilər tərəfindən mühasirəyə düşündə teleoperator Ramiz Rüstəmov dilə gəldi :
- Qardaş, bizim də evdə ailəmiz, gözü yolda qalanlarımız var. Biz heç, bəs evdəkilər? Onların nə günühı var?
Bu sözdən Adil bərk tutuldu. O, heç vaxt Ramizdən bu sözləri gözləmirdi. Bir anlığa mühasirəyə düşdükləri yadından çıxdı. Və ona elə gəldi ki, həyatında indiyədək belə ağır zərbə almamışdı. Qəlbində nəsə qırıldı. Gözləri qaraldı. Sanki beynində ildırım çaxdı. Elə bu zaman bölmə komandirinin bir az həyacanlı, bir az sevincli səsi eşidildi :
- Bizimkilər hücuma keçib mühasirəni yardılar. Tezliklə azad ediləcəyik...
Ramiz sevincindən atılıb düşdü.
- Yaşasın azadlıq...tezliklə evə dönəcəyik...  
Sonra o, çevrilib Adilə baxdı. O, hələ də dərin düşüncələr içərisində idi. Sanki ətrafında nə baş verdiyini hiss etmirdi. Ramiz ona yaxınlaşıb qolundan tutdu :
- Sənə də bir söz deməli deyil. Gör nə vaxtdan evdən ayrılmışıq? Sən heç uşaqlar üçün darıxmırsan?..
Adil ailəcanlı adam idi. Bütün varlığı ilə evinə-eşiyinə bağlı, onun qayğıları, problemləri ilə yaşayan bir insan idi. Amma indi elə bil hər şeyi unutmuşdu. Axırıncı dəfə evdən nə vaxt çıxdığını da bilmirdi. Onun fikrində, düşüncəsində yalnız cəbhə bölgəsində səksəkə içərisində yaşayan insanların məhzun baxışları və titrək səsləri canlanırdı... O, heç vaxt insanları belə görmək istəmirdi. Öz ata-baba yurdunda, doğma isti ocağında qorxu içində yaşamaq, narahat ömür sürmək heç də asan deyildi. O, ilk dəfə cəbhəyə gəldiyi günləri xatırladı. Sanki yer-göy guruldayır, hər tərəfdən od yağırdı. "Alazan" raketlərinin qorxulu səsi yayıldıqca istər-istəməz insanlar vahimələnirdi. İlk günlər az da olsa Adil də qorxurdu. Amma bunu üzdə bildirmirdi. Hiss etdirmirdi. O, yaxşı bilirdi ki, müharibə qorxaqları sevmir. Adil yavaş-yavaş qorxunun gözlərinə dik baxmağı öyrənirdi. Qorxu hissi insana aid olsa da o, bəzən insanlarda mənfi vərdişlər yaradırdı. Adil belə vərdişlərdən qaçmağa çalışırdı. Etiraf edim ki, mənim özüm də ilk dəfə Ağdama gedəndə qorxudan gecə yata bilmirdim...
Onda 1993 - cü ilin mart ayı idi. Prezidentin Dağlıq Qarabağ və sərhəd rayonları üzrə fövqəladə və səlahiyyətli nümayəndəsi Əlisaab Orucovla Ağdam rayon ictimai iaişə idarəsinin qonaq evində qalırdıq. Ermənilərin atdığı Qrad, "Alazan" top mərmilərindən hər tərəf od tutub yanırdı. Yerimdə uzansam da, qorxudan yata bilmirdim. Gəldiyim günün 3 - cü gecəsi idi. Ə.Orucov heç nə olmayıbmış kimi şirin-şirin yatırdı. Yeri gəlmişkən deyim ki, o, çox qorxmaz  və cəsur adam idi. Utandığımdan qorxduğumu ona deyə bilmirdim. Birdən ağlıma gəldi ki, bəlkə 150 qram içsəm qorxum çəkilər?.. Amma gecənin bu vaxtı onu haradan tapa bilərdim?.. Gec olmasına baxmayaraq dəstəyi götürüb Ağdam Rayon Polis İdarəsinin rəisi, polkovnik Rəşid Məmmədova zəng etdim. Bundan əvvəl  R.Məmmədov Cəbrayıl Rayon Polis Şöbəsinin rəisi işləmişdi və onun əfsanəvi qəhrəmanlığı haqqında bütün el-oba iftixarla danışırdı.
Xəttin o başından Rəşid müəllimin səsi gəldi :
- Eşidirəm.
Birdən-birə ona nə deyəcəyimi bilmədim. Səs təkrar gəldi :
- Eşidirəm sizi. Buyurun.
- Rəşid müəllim, mənəm, Nizamidir. Təsadüfən sizdə içməyə bir şey olmaz?.. Məsələn, konyak, araq...
- Hə, hə, başa düşdüm. Təmiz tut arağı var. Bəs yeməyə nə isə var?
- Yox, düzü, bu barədə bir şey düşünməmişəm.
- Aydındır, on dəqiqəyə gəlirəm.
Həmin gecə R.Məmmədovla xeyli oturduq. Olub kecənləri xatırladıq. Ölkədəki siyasi vəziyyətdən danışdıq. Dedik, güldük. Səsimizə Əlisaab müəllim yuxudan ayıldı. Bir qədər bizə baxıb əllərini yellədi :
- Belə işiniz vardı mənə niyə demirdiniz?
Sonra nə fikirləşdisə mənə yaxınlaşıb dedi :
- Olmaya qorxursan? Gecə nə vaxt oyanıram, görürəm oturmusan? 
Artıq tut arağı öz təsirini göstərmişdi. Əhval-ruhiyyəm xeyli düzəlmişdi. Əvvəlki qorxudan əsər-əlamət qalmamışdı. Amma Orucova  düzünü dedim :
- Qorxursan nədi? Hər raket atılanda ölüb dirilirdim. Amma biruzə vermirdim.
O, ucadan güldü. Biz də ona qoşulduq. Sonra Rəşid Məmmədovu göstərib dedi : 
- Bəs bu gecə vaxtı bunu hardan tapmısan? 
Məsələni olduğu kimi danışdım. Dərindən köks ötürdü. Nəyisə xatırlayırmış kimi dedi :
- İncimə, sən mənim yaxın dostumsan. Jurnalistlərin içərisində bir nəfər qorxmaz kişi gördüm. O da Adil İrşadoğludur.
- Hə, o, başqa bir aləmdir - deyə polkovnik Rəşid Məmmədov ciddi görkəm aldı. Yaxşı tanıyıram onu. Cəbrayılda işləyəndə dəfələrlə görüşmüşük. Çox cəsarətli və igid adamdır...
Elə bu zaman sanki göy guruldadı. Şimşək çaxdı. Bu hal bir neçə dəfə təkrar olundu. Pəncərələrin şüşələri cilik-cilik olub yerə töküldü. Əlisaab müəllim şüşələri sınmış pəncərədən ətrafa boylandı. Rəşid müəllim də baxdı. Yaxınlıqdakı bina alov içərisində idi... Əlisaab Orucov soyuqqanlı halda mənə yaxınlaşıb əlini çiynimə qoydu :
-  Belə-belə işlər, Nizami müəllim. Ölüm qaşla göz arasındadır. Bilmək olmaz ki, bir azdan nə ola bilər. Daha burada qalmaq mümkün deyil. Sabahdan Atçılıq Sovxozunun Qonaq Evinə köçməliyik. Qarşıda işlərimiz çoxdur. İndidən ölməyə haqqımız yoxdur. Sonra gülə-gülə əlavə etdi :
- Adilin yeri məlum. Burda olsaydı, çoxdan hadisə yerinə qaçmışdı. Gətirdiyi teleoperatorlar da özü kimi çevikdirlər...
O, dərindən köks ötürdü. Sinə dolusu nəfəs aldı.
- Belə oğulları olan vətən heç vaxt basılmaz... Heç vaxt... Amma belə görürəm, buna zaman lazımdır...
Yanan binaların, göylərə qədər ucalan alovların ətrafa saçdığı işıqlar qəlbimi nə qədər üzürdüsə, Adil İrşadoğlu haqqında deyilən xoş sözlər məni bir o qədər fərəhləndirir və qürurlandırırdı.


Nizami Təhməzov.
27 avqust 2016 - cı il / 17:33. 
(Dördüncü yazının sonu).
Ardı var...

YÖNÜ BƏRI BAXAN DAĞLAR... (3)

Adil İrşadoğlu

( Dağlar da insanlar kimi şəhid olurmuş... Sinəsinə çarpaz dağlar çəkilmiş başı ağ çalmalı, vüqarlı dağların qəddi getdikcə yavaş-yavaş əyilir...)

Gözəl insan, cəsur və fədakar dostum, birinci Qarabağ müharibəsinin başlandığı vaxtdan bəri çox hadisələri videolentə köçürüb verilişlər hazırlayan  istedadlı, təcrübəli, telejurnalist Adil İrşadoğlu (Əliyev) haqqında bəzi qeydlərim...   

( ÜÇÜNCÜ YAZI  )

Nizami Təhməzov

Bütün bunları ona görə yazıram ki, namuslu və qeyrətli oğullarımızı yaxşı tanıyaq. Çünki vətənimizi, torpaqlarımızı yağı düşmənlərdən qoruyan məhz belə oğullarımızdır. Ermənilər torpaqlarımızı işğal edən gündən indiyədək eşitməmişəm ki, məmurlarımızın uşaqları nəinki şəhid olmuş, döyüş bölgələrinə və onun həndəvərinə belə əsgərliyə getməmişlər. Gedənləri də orda-burda baş girələmişlər. Amma ən yaxşı vəzifələrdə işləyənlər də onlar olur. Var-dövlət içində yaşayırlar. Niyə? Hansı xidmətlərinə görə? Hansı dəyərlərinə görə? Adil İrşadoğlu heç vaxt belə şeylərin fərqinə varmamış və nəyisə heç vaxt dilinə gətirməmişdir. O, həmişə deyərdi ki, hamıdan vətənpərvərlik ummaq düz deyil. Bu, heç mümkün də deyil... 
Babək Hüseynoğlu AzTv - yə sədr təyin ediləndən sonra Adil İrşadoğlunun təşəbbüsü və təşkilatçılığı ilə Televiziyanın Hərbi Proqramlar və Salnamə Baş Redaksiyası yaradıldı. Onu baş redaktor təyin etmək istədilər, ancaq Adil İrşadoğlu qəti etiraz etdi : "Rayonlarımız işğal olunarkən mənim rahat kabinetdə oturmağa mənəvi haqqım yoxdur. Qarabağda müxbir qərargahı qurmaq istəyirəm. Baş redaksiyanın yaradılmasında da məqsədim odur ki, təmas xəttindən, döyüş bölgələrindən sistemli, ardıcıl şəkildə canlı verilişlər və reportajlar hazırlayam. Hesab edirəm ki, bu mənim bir vətəndaşlıq borcumdur."
Hər kəs özünün vətən qarşısında borclu olduğunu düşünmür. Düşünür ki, yalnız hamı ona borcludur. Adil İrşadoğlu elə bir ailədə doğulub boya-başa çatmışdır ki, millətimiz, xalqımız məhz belə ailələr üzərində formalaşır...
...Onda Adil İrşadoğlu qaynar şəhər həyatından, doğma sakit iş yerindən uzun müddətli ezamiyyətə çıxıb Qarabağa gəlmişdi. Əvvəllər o, müharibə bölgələrində baş verən hadisələr haqqında çox eşitmişdi. Yaranmış söz-söhbətlərin nə dərəcədə həqiqət olduğunu yalnız cəbhə xəttinə gələndən sonra bildi. Burada vəziyyət mürəkkəb idi. Əsgərlər arasında ruh düşkünlüyü və aclıq hökm sürürdü. Əks tərəfdən  həyacanlı xəbərlər gəlirdi. Zabit heyəti və könüllü özünümüdafiə  komandirləri arasında özbaşınalığa yol verilir, hərbi qayda-qanunlar tez-tez pozulurdu. Döyüş bölgələrində olan əsgərlər aylarla hamam "üzü" görmürdülər. Xəstəlik, bit-birə  onları bürümüşdü. Yeməklərin keyfiyyəti olduqca aşağı idi. Bəzən elə olurdu ki, günlərlə ac qalırdılar... Bütün bunlar Adil İrşadoğlunu çox düşündürürdü. İmkanı olan əsgərlər komandirlərlə dil tapıb həftələrlə evlərində qalırdılar... Gətirilən yardımların heç biri əsgərlərə çatmırdı.  İmkanlı adamlar, təşkilatlar şan-şöhrət xatirinə özləri ilə çəkiliş qrupu gətirir, etdikləri yardımları videolentə köçürtdürüb digər televiziya proqramları vasitəsilə gözə soxurdular. Həmin yardımları əsgərlərə paylasalar da, sonradan komandirlər onların əlindən alırdılar. Bütün bu haqsızlıqlara dözməyənlərin isə  başına hər cür oyun açırdılar. Bəzən elə olurdu ki, təxribatçı, fərari adı verib tuturdular...
Adil İrşadoğlu az vaxt ərzində bütün bu gördüklərinin canlı şahidinə çevrildikcə dəhşət onu bürüyür, lakin peşəkar bir jurnalist kimi lentə alınmasını məqsədə uyğun hesab etmirdi. Bəzən çəkib arxivdə saxlasa da efirə vermirdi. O, kifayət qədər siyasi cəhətdən sayıq idi. Yaxşı bilirdi ki, hər gördüyü eybəcərlikləri, qanunsuz hərəkətləri, çatışmazlıqları ictimailəşdirmək olmaz. Bu, insanlar arasında artıq söz-söhbətə, inamsızlığa, ruh düşkünlüyünə səbəb olardı. Onsuz da dərd dərd üstünə gəlirdi. İnsanlar öz isti ocaqlarından, el-obasından didərgin düşürdülər. Adil İrşadoğlunu da qorxuzan məhz bu idi. Odur ki, çəkiliş qrupu ilə tez-tez  döyüş bölgələrinə yaxın kəndlərə gedir, adamlarla görüşür, söhbət edir və canlı reportajlar hazırlayırdı... Söhbət zamanı o, insanları dedi-qodulara, təxribatlara uymamağa çağırırdı. Hələ lap əvvəllər - hələ onda Əlisaab Orucov Baş Nazirin müavini və Prezidentin Dağlıq Qarabağ və sərhəd rayonları üzrə fövqəladə və səlahiyyətli nümayəndəsi idi. Adil İrşadoğlu tez-tez  Ə.Orucovla görüşür, məsləhətlər alır, bəzən isə onunla birgə ən qorxulu döyüş bölgələrinə gedirdi. Bir dəfə Əlisaab Orucov söhbət zamanı dedi :
- Görürəm, sən çox qorxmaz adamsan. Nə yaxşı şəhərdə işini buraxıb buraya gəlmisən?
O, suala sualla cavab verdi :
- Sizin vəzifəniz daha yaxşı idi... Respublikanın Ədliyyə Naziri. Eşitdiyimə görə Siz də bura öz xahiş və istəyinizlə gəlmisiniz. Bəs Sizi bura gətirən nə olub?
Əlisaab müəllim duruxdu. O, bu sualı gözləmirdi. Ani olaraq fikrə getdi. Sinə dolusu nəfəs alıb dedi :
- Mən hökumət adamıyam. Hökumət hara məsləhət bilsə ora da getməliyəm.
- Mən də torpaq adamıyam - deyə, Adil İrşadoğlu fəxrlə cavab verdi. Harda torpağıma lazımamsa orda da olmalıyam. Bu gün düşmənlərimiz torpaqlarımıza göz dikiblər. Mənə elə gəlir ki, torpağı sevən, namusu, qeyrəti olan hər kəs onun müdafiəsinə qalxmalıdır.
Əlisaab Orucov əlini onun çiyninə qoydu :
- Sağ ol - dedi. Elə isə hazırlaş sabah Cağazur kəndinə gedəcəyik. 
...O, maşına minəndə çevrilib Adilə baxdı :
- Qorxmursan ki?
O da sözündən qalmadı :
- Gorusa getsəydik, bəlkə də bu barədə düşünərdim...
Hər ikisi gülümsündü. Cağazur Laçın rayonunun kəndi olsa da qondarma Ermənistanın Gorus rayonuna çox yaxın idi. Demək olar ki, ora gediş-gəliş tamamilə azalmışdı. Ermənilər hər gecə iriçaplı silahlardan 300 evlik kəndi atəşə tuturdular. İnsanlarımız qorxu, təlaş içərisində yaşayırdılar. Demək olar ki, kənd təcrid vəziyyətində idi. Belə bir vəziyyətdə insanlarla görüşmək, televiziya üçün müsahibələr almaq, hal-əhval tutmaq olduqca vacib idi. Ancaq ora getmək də, gəlmək də çox böyük risk tələb edirdi. Bunu Əlisaab Orucov da yaxşı bilirdi, Adil İrşadoğlu da. Öz istəkləri ilə odun-alovun içərisinə atılmış bu insanları heç nə qorxuda bilməzdi... Teleoperator Əlövsət Aslanov da çox cəsur adam idi. O, məmnuniyyətlə Adillə birgə hər tərəfdən dağlarla əhatə olunan bu kəndi görməyə, oradakı fədakar insanlarla ünsiyyətdə olmağa, onları telekameranın yaddaşına köçürməyə gəlmişdi. O da Əlisaab Orucov və Adil  İrşadoğlu kimi bunu özünün şərəfli borcu hesab edirdi...


Nizami Təhməzov.
17 iyul 2016 - cı il / 12:59.
(Üçüncü yazının sonu).
Ardı var...

YÖNÜ BƏRI BAXAN DAĞLAR... (2)

Adil İrşadoğlu

( Dağlar da insanlar kimi şəhid olurmuş... Sinəsinə çarpaz dağlar çəkilmiş başı ağ çalmalı, vüqarlı dağların qəddi getdikcə yavaş-yavaş əyilir...)

Gözəl insan, cəsur və fədakar dostum, birinci Qarabağ müharibəsinin başlandığı vaxtdan bəri çox hadisələri videolentə köçürüb verilişlər hazırlayan, istedadlı, təcrübəli, telejurnalist Adil İrşadoğlu (Əliyev) haqqında bəzi qeydlərim...   

( İKİNCİ YAZI )

Nizami Təhməzov

İnsanın mənəvi böyüklüyü Dünyanın böyüklüyündən böyükdür. Mənən Dünyadan böyük insanlar Dünyanın tarazlığını qoruyub saxlayırlar. Dünyanın tarazlığı onların xoş əməlindədir. Yalnız xoş əməllər uğrunda, haqq-ədalət uğrunda, insanların xoşbəxt və firavan həyatı uğrunda mübarizə aparan insanlar Dünyanın tarazlığını qoruyub saxlayır, çağdaş Dünyamızı gül-çiçəyə, cənnətə çevirmək uğrunda fədakarlıqla mübarizə aparırlar. Adil İrşadoğlu məhz belə yüksək mənəvi dəyərlərə, zəngin daxili aləmə malik, bütün varlığı ilə torpağını, elini-obasını, milli dövlətçiliyimizi sevən bir insandır. Onun fikrincə torpaq namusdur, şərəfdir, qeyrətdir. Ondan heç vaxt pay ola bilməz. O, bir nəfərin, iki nəfərin, bir ailənin deyil. O, bir xalqın, millətin torpağıdır. Xalqın, millətin torpağından pay ola bilməz. Kimsə xalqın, millətin torpağına göz dikə bilməz. Adil İrşadoğlunu da məhz dostlarından və həmkarlarından fərqli olaraq döyüş bölgəsinə gətirən bu ali hiss və qüvvə idi... Vətən sevgisi, torpaq sevgisi idi... Onun şərəf və ləyaqəti idi... Tanımadığım bir insanın ( Ağdamda döyüş bölgəsində olarkən ) torpaqlarımızın müdafiəsi uğrunda böyük qəhrəmanlıqla döyüşən fədakar oğullarımızın yanında Adil haqqında böyük fərəhlə dediyi sözlər hələ də qulaqlarımda səslənir... "Qardaş, vuruşmaq bizim borcumuzdur. Ancaq belə oğullarımız da var ki, jurnalistdir, könüllü olaraq uzunmüddətli ezamiyyətə çıxıb gəlib oturub Şuşada erməni təbliğatına qarşı əks təbliğat aparır, Şuşa və onun ətrafından, döyüş bölgələrindən verilişlər hazırlayır. Heç nədən qorxub eləmir. Bax, əsil qəhrəman odur."  Bəli, Adil İrşadoğlu haqqında deyilən bu sözlər həqiqət idi. Çünki o, qorxunun, ölümün gözünə dik baxa-baxa daha cəsarətli addımlar atır, ən qaynar döyüşlərdən canlı reportajlar hazırlayırdı. Yaxşı yadımdadır, bir dəfə "Azadlıq" Radiosunda Elmira Əmrahqızının (Əhmədova) Dağlıq Qarabağa və ətraf rayonlarına qondarma Ermənistan respublikası silahlı qüvvələrinin hücumları ilə bağlı reportajı verilirdi. O, Şuşada və ətraf kəndlərdə baş verən son hadisələr barədə  AzTv - nin Şuşaya ezam olunmuş jurnalisti, redaktoru Adil İrşadoğlunun məlumatlarına istinad edirdi. O, böyük fəxarət və qürurla qeyd edirdi ki, Adil İrşadoğlu eşitdiklərini deyil, od-alovun içində gördüklərindən danışır, qrad, alazan raketlərinin qorxunc səsləri altında torpaqlarımızın hər qarışı uğrunda ölüm-dirim mübarizəsi aparan  könüllü özünümüdafiə dəstələrinin böyük ruh yüksəkliyindən, döyüş əzmindən danışır. Elmira Əmrafqızı sonralar mənə deyirdi ki, ( vaxtilə Elmira da bizimlə birlikdə AzTv - də işləyirdi ) doğrudan da insanı elə-belə tanımaq olmur. Mənim ağlıma gəlməzdi ki, o qədər sakit, yumşaq, mülayim, hamıya böyük hörmətlə yanaşan, yüksək mədəniyyət sahibi və alicənab bir insan bu qədər qorxmaz, cəsur, olarmış. Adətən ziyalılar bir az qorxaq olurlar. Çünki onlar nə etdiklərinin nəticəsini əvvəlcədən düşünürlər. Düzünü deyim ki, mən belə oğullarımızla fəxr edir və qürurlanıram.
Elmira xanımın özü də istedadlı, fədakar, vətənpərvər, qeyrətli və olduqca cəsarətli bir jurnalist idi. Ona görə də peşəkar sənətkarları qiymətləndirməyi bacarırdı. Amma Elmira xanım Adil İrşadoğlunu az tanıyırdı. Onun nəyə qadir olduğunu, hansı ürək sahibi olduğunu bilmirdi və həm də çox az adam, bəlkə də barmaqla sayılacaq qədər az adam bilirdi ki, Adil İrşadoğlu Sovet İttifaqının ən güclü bir vaxtında istedadlı şair və alovlu vətənpərvər Eldar Baxış və başqa dostları ilə birlikdə "VƏTƏN" təşkilatı yaradaraq milli müstəqillik uğrunda gizli mübarizə aparırdı. O zamanki dövr üçün bunun nə demək olduğunu bilmək o qədər də çətin deyil. Rəhmətlik Eldar Baxışı mən də yaxşı tanıyırdım. Qubadlıda orta məktəbi bir vaxtda qurtarıb və eyni zamanda Azərbaycan Dövlət Universitetinə daxil olmuş və bir evdə kirayədə qalmışdıq. Çox dəyərli, kəsərli, ürəkli və cəsarətli adam idi. Söz düşəndə hərdən mənə deyirdi ki, nə yaxşı Adil Əliyev  kimi (İrşadoğlu) oğullarımız var. Vallah, belə oğullarımızla dağı-dağ üstə qoymaq olar. Bəlkə də sən onu yaxşı tanımırsan. Onunla yaxınlıq edəndə bilərsən. Heç vaxt dostunu darda qoymaz... 
Düzü mənə elə gəlirdi ki, Adil bəyi kifayət qədər yaxşı tanıyıram. Çünki AzTv - də eyni mərtəbədə, qonşu otaqlarda çalışırdıq. Yalnız redaksiyalarımız və şöbələrimiz ayrı idi... Amma deyəsən həqiqətən də mən onu yaxşı tanımamışdım. Bir dəfə AzTv - nin kadırlar şöbəsinin və xüsusi idarəsinin rəisi rəhmətlik Lətif Məlikov məni çağırıb orta yaşlı bir kişi ilə tanış edib dedi :
- Laçın müəllim sizinlə bir az söhbət edəcək.
Bilirdim ki, Laçın Ələkbərov Dövlət Təhlükəsizlik Komitəsinin AzTv üzrə kuratoru idi. Mənim Ərəb dilini bilməyimin səbəbləri, ərəblərlə görüşməkdə məqsədim və sair məsələlər barədə xeyli söhbət etdik. O, çox milli ruhlu bir adam idi. Söhbətimiz bu və ya digər formada alınmasa da köhnə tanışlar kimi ayrıldıq. Elə bir-iki addım getmişdi ki, dayandı. Çevrilib düz gözlərimin içinə baxdı :
- Əminəm ki, söhbət ikimizin arasında qalacaq.
Qətiyyətlə dedim : 
- Təbii. Yəqin ki, mənim haqqımda bilirsiniz.
Bundan sonra o, birbaşa mətləbə keçdi : 
- Adil İrşadoğlu Əliyevi necə tanıyırsınız?
Laçın Ələkbərov bu sözləri deyib kipriklərini qırpmadan yenə düz gözlərimin içinə baxdı. Mən də baxışlarımı ondan yayındırmadım. Onun məndən nə məqsədlə soruşmağının mənasını bilməsəm də, hiss etdim ki, bu sorğunun arxasında çox böyük mətləblər dayanır. Odur ki, çəkinmədən, heç bir əlavə etmədən necə tanıyırdımsa eləcə də dərhal cavab verdim :
- Adil İrşadoğlu  Azərbaycanda tanıdığım iki-üç namuslu, vətənini, torpağını, xalqını sevən oğullardan biridir. O, bütün varlığı ilə dövlətə, dövlətçiliyə bağlı adamdır. Tanıdığım qeyrətli oğullar arasında bu sahədə bəlkə də ən birincisidir...  
- Hətta belə ? - deyə o, xəfifcə gülümsündü. Bunu necə yəqin etdiniz?
Sonra o, əlini çiynimə qoydu :
- Sovet hökuməti qüdrətli dövlətdir. Məsələn, siz Qubadlı rayonunun ucqar bir kəndindən Bakıya  gəlib ali təhsil almış, bir neçə xarici dil öyrənmişsiniz. AzTv kimi nüfuzlu bir yerdə işləyirsiniz. İrşadoğlu da sizin kimi... Nə gözəldir... Sağ olun...
Düzü DTK zabitinin bu eyhamlı sözlərini çox-çox sonralar Adil İrşadoğlunun Eldar Baxışla "VƏTƏN" təşkilatında fəaliyyət göstərdiyini biləndən sonra başa düşdüm. Həm də başa düşdüm ki, Laçın Ələkbərov da xalqımızın qeyrətli, vicdanlı oğullarından biri imiş...


Nizami Təhməzov.
20 İyun 2016 / 21:40.
(ikinci yazının sonu).
Ardı var...

YÖNÜ BƏRI BAXAN DAĞLAR... (1)

Adil İrşadoğlu

( Dağlar da insanlar kimi şəhid olurmuş... Sinəsinə çarpaz dağlar çəkilmiş başı ağ çalmalı, vüqarlı dağların qəddi getdikcə yavaş-yavaş əyilir...)

Gözəl insan, cəsur və fədakar dostum, birinci Qarabağ müharibəsinin başlandığı vaxtdan bəri çox hadisələri videolentə köçürüb verilişlər hazırlayan, istedadlı, təcrübəli, telejurnalist Adil İrşadoğlu (Əliyev) haqqında bəzi qeydlərim...   

( BİRİNCİ YAZI )

Nizami Təhməzov

Mənim üçün insan faktoru dünyada hər şeydən üstündür. Mən insanlığa, insani dəyərlərə çox böyük əhəmiyyət verir və hər şeydən üstün tuturam. Həyat elə gətirdi ki, mən dünyanın bir sıra ölkələrində oldum, maraqlı insanlarla ünsiyyət yaratdım, milliyətindən və dinindən asılı olmayaraq bu insanlarla dostluq münasibəti yaratdım. Aradan uzun illər keçməsinə baxmayaraq onların bəziləri ilə indi də əlaqə saxlayıram. Bütün bunları yazmaqda məqsədim odur ki, vətənini, xalqını, torpağını, el-obasını sevən insanlar mənim üçün çox əzizdirlər. Mənim ən yaxın qohumlarımda əgər bu dəyərlər yoxdursa, onlar mənim üçün önəmli deyil. Qohumluq sərhəddindən o tərəfə keçən deyillər. Sadəcə bioloji varlıqlardır. Mən çox sevinir və duyğulanıram ki, Adil İrşadoğlu ilə şəxsən tanışam və onunla uzun illər AzTv - də işləmişik. AzTv - də çox adam işləyirdi. Lap çox. Amma Adil bəy kimi oğullar az idi. Saymaq olardı. İki-üç...bəlkə də dörd olmazdı. Bu insan o qədər təbii və səmimi insan idi ki, onunla görüşəndə, söhbətləşəndə adama çox müsbət enerji gələrdi. Və adam hiss edərdi ki, həqiqi İNSANLA söhbət edir. Çox sadə, istiqanlı, həssas, səmimi, qayğıkeş... Bir sözlə İNSANLIĞA xas olan bütün xüsusiyyətlər Adil bəydə var idi. Məni görən kimi "Taal ilə hunə ya əxi..." deyərdi. Ərəb dilində "Bura gəl ey qardaş" deməkdir. O zamanlar biz ərəb dilini öyrənməyə çox meyl göstərərdik. Beləcə həyat davam edirdi. Əcaib və eybəcərliklər içərisində  Adil bəy mənim üçün bir mayaka çevrilmişdi. Öz-özümə düşünürdüm ki, nə yaxşı ki, Adil İrşadoğlu kimi oğullarımız var. Sözün həqiqi mənasında mən belə oğullarımızla fəxr edərdim. Mən onu bütün varlığı ilə xalqına, vətəninə, torpağına bağlı bir adam kimi tanıyırdım. Etiraf edim ki, mən ondan yaşca böyük olsam da bəzi şeyləri ondan öyrənirdim. Hiss edirdim və sonralar tam əmin oldum ki, Adil bəy öz sözü, öz fikri, öz düşüncəsi və ən əsası isə öz dönməz əqidəsi olan bir insandır. Sözün həqiqi mənasında o, şəxsiyyətdir. Ermənilər torpaqlarımıza göz dikən gündən Adilin rahatlığı pozuldu. O çox savadlı və ağıllı bir insan olduğu üçün yaxşı bilirdi ki, onların bu yersiz iddiaları çox böyük faciələrə səbəb olacaq. Qarabağın üzərində qara buludların hərləndiyini görürdü. Odur ki, elə ilk günlərdən Dağlıq Qarabağ ətrafında baş verən əsil həqiqətləri, onun əsil mahiyyətini dünya ictimaiyyətinə çatdırmaq üçün Dağlıq Qarabağa, Şuşaya getdi. Bu addım, bilə-bilə ölümə getmək idi. O, ölümün gözünə dik baxa-baxa getdi. Adil İrşadoğlu ölümün gözünə dik baxmağı öyrənmişdi. O, heç nədən qorxmurdu. Həyatı qədər sevdiyi Qarabağı, o müqəddəs torpaqları qorumaq onun şərəfli işi idi. Bir aydan çox mən də Qarabağda oldum. O vaxt Prezidentin fövqəladə Səlahiyyətli Nümayəndəsi, Baş Nazirin Müavini Əlisaab Orucovla biryerdə qalırdım. Allahverdi Bağırovla, Qarabağın generalı Ərşadla, Qatır Məmmədlə (Ala Yaqub), Fred Asiflə və başqa qeyrətli oğullarımızla yaxından tanış oldum. Bir dəfə Ala Yaqubun qərargahında adlarını çəkdiyim qəhrəman oğullarımızla söhbət edirdim. Onlar haqqında xoş sözlər demək istədim. İndi adını unutduğum bir döyüşçü qabağa çıxıb dedi ki, qardaş, vuruşmaq bizim borcumuzdur. Ancaq belə oğullarımız da var ki, jurnalistdir, könüllü olaraq uzunmüddətli ezamiyyətə çıxıb gəlib oturub Şuşada erməni təbliğatına qarşı əks təbliğat aparır, Şuşa və onun ətrafından, döyüş bölgələrindən verilişlər hazırlayır. Heç nədən qorxub eləmir. Bax, əsil qəhrəman odur. Mən dərhal bildim ki, o, Adil İrşadoğlunu nəzərdə tutur. Ondan soruşdum ki, bəlkə Adil İrşadoğlunu deyirsiniz? "Bəli" - deyə o, cavab verdi. Dəqiq yadımda deyil, bilmədim Allahverdi Bağırv idi, yoxsa Fred Asif böyük fərəhlə dedi ki, qardaş, Adil qorxu bilən deyil. Belə bir vaxtda Adil kabinetdə otura bilməzdi. Mən o söhbəti heç vaxt unuda bilmərəm. Bəlkə də həyatımda birinci dəfə idi ki, dostumun şücaətindən və sözün əsil mənasında qəhrəmanlığından böyük fərəh hissi keçirir və qürurlanırdım.

Nizami Təhməzov.

25 fevral 2016 - cı il.

(Birinci yazının sonu).

Ardı var...

60 İLLİYİMLƏ BAĞLI DOSTLARA CAVABIM VƏ TƏŞƏKKÜRÜM

Adil İrşadoğlu (Əliyev)

Mən vətənimi çox sevirəm, onun uğrunda canımı fəda etməyə hazıram, amma istəyirəm ki, vətən də məni azacıq sevsin...

Mən irqçi deyiləm, ancaq öz millətimi - türk millətimi, onun milli dəyərlərini çox sevirəm. İstiqlal şairimiz Xəlil Rza Ulutürk demişkən: 

Biz türkləriz, Vətənimiz - başdanbaşa yer kürəsi,

Bayrağımız al günəşdir, çadırımız göy qübbəsi !

✔ Əzizlərim, mən heç vaxt kişilikdən danışmamışam, kişi olmağa çalışmışam. 

✔ Demokratiyadan danışmamışam, demokrat olmağa çalışmışam. 

✔ Boğazdan yuxarı vətən, vətən deməmişəm, vətənpərvər olmağımı əməllərimlə sübut etmişəm və edirəm.

✔ Çoxlarından fərqli olaraq heç vaxt xalqın adından danışıb saxta and içməmişəm. Saxta mövqe tutmamışam, saxta salamlaşıb, saxta gülməmişəm. 

✔ Mən vicdanlı, namuslu, xeyirxah, səxavətli, halal olmağı bu insanlardan öyrəndim. Ölənədək onlara borcluyam. Onları müəllimlərim sayıram. Kimdir onlar? 

Atam İrşad Məhəmməd oğlu Əliyev, Anam Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova, atamın qohumu Süleyman Sani Axundov, Həsən bəy Zərdabi, Mustafa Kamal paşa, Məmmədəmin Rəsulzadə, Üzeyir Hacıbəyli, Əhməd Cavad, Əbdürrəhim bəy Haqverdiyev, Rəşad Nuri Güntəkin, Səməd Vurğun, Abbas Zamanov, Mir Cəlal Paşayev, Nəsir İmanquliyev, Bəxtiyar Vahabzadə, Xəlil Rza Ulutürk, Famil Mehdi, Şirməmməd Hüseynov, Qulu Xəlilov, Nurəddin Babayev, Tofiq Rüstəmov, Nəriman Zeynalov, Akif Rüstəm oğlu  Rüstəmov, Elşad Quliyev, Sabir Xuduş oğlu Rüstəmov, Seyfulla Hənifə oğlu Cəfərov, Vasif Hacağa oğlu Babayev, Aslan Rəfi oğlu İsmayılov. Dünyasını dəyişənlərə min rəhmət. Bu dünyada yaşayanlara isə Allahdan can sağlığı diləyirəm. 

60 İllik yubileyim münasibətilə məni təbrik edən diqqətli dostlarıma təşəkkür edirəm. Diqqətsiz dostlarıma isə can sağlığı və diqqətli olmağı arzulayıram.

Çox sağ olun, dostlar. Yaxşı ki, varsınız. Həmişə sağlam və xoşbəxt olasınız. Allah verən ömrü dəyərincə yaşamaq hər insana nəsib olmur. Arzu edirəm ki, bu xoşbəxtlik hamıya nəsib olsun. Diqqətinizə görə bir daha təşəkkür edirəm. 

© Adil İrşadoğlu (Əliyev).

Veteran televiziya və qəzet jurnalisti,

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü,

1-ci Qarabağ Müharibəsinin iştirakçısı.

(Yazı ilk dəfə, 02.11.2013 - il tarixində, Facebook profilimdə dərc edilmişdir).

ATAMA ÜRƏYİMDƏ BƏSLƏDİYİM SÖZLƏRİM

Azərbaycan Respublikasının tanınmış jurnalisti, millətimizin dəyərli övladı, əsilli-köklü, orijinal və təvazökar insanı, Böyük Türk Dünyasına hizmətlər yapmaqdan zövq alan vətənpərvər insan Adil İrşadoğlunun ( Əliyevin ) 1 noyabr 2013-cü il tarixində  60 yaşı tamam olur.

Canım Ata, səni ailəmiz adından doğum günün münasibətilə təbrik edirəm. Gördüyümə, bildiyimə, oxuduğuma və eşitdiyimə görə sən çox cəfakeşsən. Kamil və mükəmməl bir insansan. Olduğun kimi görünən insansan. Etdiyin yaxşılıqların qarşılığını gözləməyən insansan. Sadəsən. Sadəlövh deyilsən. Xeyirxahsan. Düşmənə qarşı barışmazsan.

Əziz Ata, sən həm də xalqın əsil oğlusan. Hər bir addımında, hər bir əməlində xalqını düşünərək hərəkət etmisən və edirsən. Dövlətimizə sadiqsən. Müstəqillik sənin üçün hər şeydən əzizdir. Səni həmişə müstəqil və əziz olasan. Sən bu xalq üçün nələri etməmisən... Bacardığını, əlindən gələni əsirgəməmisən. Çox təəssüf ki, bu vaxtadək çəkdiyin əziyyətin dövlət səviyyəsində qarşılığını görməmisən. Erməni separatizmi Qarabağda və Azərbaycanın digər sərhəd bölgələrində baş qaldırıb təxribatlar törətdiyi, müstəqilliyimizə zərbələr vurduğu illərdə sən bu xain qonşuya - erməni daşnaqlarına qarşı dəyərli əks təbliğat işi görmüsən və indi də görürsən. Birinci Qarabağ müharibəsi illərində ailənin yanında isti yorğan - döşəkdə yatmağı yox, cəbhəni, bu gün şəhidlik zirvəsinə ucalmış insanların yanında olmağı üstün tutmusan və həyatını təhlükəyə ataraq səngərlərdən geri çəkilməmisən. Kişi adamsan. Qeyrətinə qurban olum.

Hörmətli Ata, sən o qədər Vətən, Millət xəstəsisən ki, onların naminə ailənin, qohum - əqrabanın, əzizlərinin mənafeyini unutmaqdan belə çəkinmirsən. Sənin üçün Vətənin, Millətin mənafeyi hər şeydən üstündür.

Bütün bunlara görə, səni çox sevirəm mənim sevimli atam. Ailəmizin sənsiz bir günü olmasın. Sənə birinci növbədə can sağlığı, uzun və mənalı ömür arzulayıram. Hər şeyə görə çox sağ ol bizim qiymətli atamız. Bütün arzularına sağ ikən çatasan. Allah sənə yar olsun. 60 YAŞIN MÜBARƏK !


Hörmətlə, Fərhad Adiloğlu ( Əlizadə )
Yazı ilk dəfə,  31.10. 2013 - cü il tarixində, Facebook profilində dərc edilmişdir. 

SƏRT SINAQLARDAN ÇIXMIŞ İNSAN

Mən onu ekranda görmüşdüm. Hazırladığı televerilişlərdən tanıyırdım. İlk dəfə canlı olaraq AzTv - də tanış olduq. AzTv - də Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Verilişləri Baş Redaksiyasına Vidadi Bağırovla görüşməyə getmişdim. Məni Adil müəllimlə Vidadi tanış etdi.

Vidadi Bağırovla tanışlığımız isə erməni daşnaqlarının ərazi bütövlüyümüzə əl uzatdığı vaxtdan mövcud idi. O da, mən də “ Qarabağ “ qəzetində bu mövzuda maraqlı materiallarla fəaliyyət göstərirdik. Necə deyərlər, dəliqanlı vaxtlarımız idi. Qorxu bizdən qaçırdı. Mən Qarabağın odlu - alovlu nöqtələrindən kiminsə bacarmadığı ən təhlükəli döyüş səhnələrini bir fotorepartyor kimi çəkib Azərbaycan və dünya mətbuatına ötürürdüm. Bunlar başqa bir söhbətin mövzusudur.

Keçək mətləbə. Bax beləcə Adil İrşadoğlu Əliyevlə tanışlıq dövrüm başladı. Bizim ünsiyyətimiz qaynadıqca dərinləşdi. Kiçik bir tanışlığımız böyük bir dostluğa çevrildi. Adil İrşadoğlu həyatın bütün ağrı - acılarını yaşamış, taleyin sərt sınaqlarından çıxmış bir insandır, mükəmməl insan. İndi o da hər bir qarabağlı kimi torpaq, yurd niskili ilə yaşayır. Bu həsrətə tezliklə son qoyulması üçün əlindən gələni əsirgəmir, jurnalistlik fəaliyyətini müstəqil olaraq uğurla davam etdirir və Tanrıdan imdad diləyir. 

Adil İrşadoğlu hər görüşümüzdə adama bir Qarabağ niskili yaşadır. Qarabağlı günlərini xatırlayıb, iç sızladan səhifələri göz önündə canlandırır. Adil İrşadoğlunun gecəsi aylı, gündüzü qaranlıqdır. Röyası Qarabağda, ruhu isə Vətəndədir. Həyatının 60 - cı payızına bax beləcə qədəm qoyur Adil İrşadoğlu. Yurdsuz, yuvasız, elsiz, obasız... Kədər onu tək buraxmır. Həsrət ondan əl çəkmir. Arzuların, ümidlərin ağuşunda həyatının sonuna doğru addımlayır Adil İrşadoğlu. O, ömrünün 20 - 25 ilini Qarabağda qoyub gəldi. Uşaqlığı, gəncliyi, həyatının silinməz bir tarixi Qarabağda qaldı. İndi Adil müəllim yurda qayıtmaq arzusu ilə yaşayır.

Biz biri - birimizi dərindən tanıyırıq. Adil İrşadoğlu işgüzar, məsuliyyətli, sədaqətli və mehriban insandır. O, kəsdiyi şərtə, verdiyi sözə həmişə riayət edir və başqalarından da bunu tələb edir. Bütün bunlara görə Adil müəllimə böyük hörmətim var. Biz biri - birimizə qırılmaz tellərlə bağlıyıq. İnanıram ki, bu, ömrümüzün axırınadək davam edəcək və onun növbəti yubileyini doğma Qarabağımızda keçirəcəyik. Bu arzu ilə sənə uğurlar, nailiyyətlər və sevgi dolu anlar diləyirəm, Adil İrşadoğlu.


Dərin hörmətlə,
Qalib Qurban İbrahimoğlu.
Yazı ilk dəfə,  31.10. 2013 - cü il tarixində, 
“İpək Tv” internet televiziyasında dərc edilmişdir. 

60 YAŞ NƏDİR Kİ...

Atalar yaxşı deyib: “Ömür keçdi, gün keçdi...” Doğrudan da, aylar-illər çox sürətlə gəlib keçir. Adam ailəsi, dostları ilə bir yerdə olanda üz-göz öyrəşir, zahirən, batinən necə dəyişməyimizin fərqində olmuruq. Əgər bu yaxında bir nəfər tələbə yoldaşımızın oğlunun toyunda bir masada yanaşı əyləşdiyim dostum Adil İrşadoğlundan qulağına pıçıltıyla-60-ın tamam olmayıb? - deyə soruşmasaydım, əziz dostumun 60-a hələ yol gəldiyini sanardım. Sən demə bu yaş məsələsi ürəyimə təsadüfi danmayıbmış. Bu sorğudan məlum oldu ki, noyabrın 1-i Adil İrşadoğlunun 60 yaşı tamam olur.

Etiraf edək ki, biz yaşa dolduqca ətrafımız seyrəlir, dostlarımızın bir çoxunu Allahın əmri ilə, ya da dar günün dostu olmadığından itiririk. Adil İrşadoğlunu 41 ildir tanıyıram. Dostluğumuzun yaşı da elə bu qədərdir. Bir-birimizin xeyir-şər işində, toyda-düyündə görüşə-görüşə, dərdləşə-dərdləşə bir də görmüşük saqqal saxlamaya-saxlamaya cavanlar bizə AĞSAQQAL deyə müraciət edirlər. Nə etmək, bundan pərt olmağa dəyməz, bu həyatın qanunudur.

Adil İrşadoğlu Ağdamda sayılıb-seçilən bir ailədə dünyaya göz açıb. Onun atası İrşad müəllim əsl Azərbaycan kişisinə xas bütün müsbət keyfiyyətlərin daşıyıcısı, milis polkovniki, anası Qənirə xanım isə savadlı, tələbkar müəllimə idi. Təəssüf ki, onlar da Ağdamın bir hissəsi işğal olunandan sonra Bakıda qaçqınçılıq həyatı yaşadılar. Qarabağın həsrəti ilə dünyalarını dəyişəndə Qaracı qəbiristanlığında doğmalarının yanında yox, İrşad müəllim Ağdam şəhərinin 1-ci Fəxri Xiyabanında, Qənirə müəllimə isə Biləcəri qəbiristanlığında dəfn olundular...

Mən bunu bu yubiley yazısında təsadüfən xatırlamıram. Adil həmişə ata-anasının yolunu saxlayan, valideynlərini hər şeydən, hər kəsdən uca tutan oğul olub. O, millətini, dövlətini, ölkəsini də elə məhəbbətlə, ürəkdən, candan sevən şəxsdir.

Adil İrşadoğlu indiki Bakı Dövlət Universitetinin Jurnalistika Fakültəsini bitirib. 1977-ci ildən 1997-ci ilə qədər - düz 20 il Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Şirkətində jurnalistlik fəaliyyəti göstərmişdir. Bu illər ərzində hazırladığı müxtəlif səpkili verilişlərə görə Fəxri Fərmanlarla təltif olunmuşdur.

1988-ci il hadisələrindən sonra Adil İrşadoğlunun gecəsi-gündüzü olmayıb. O, 1989-cu ildə Şuşa şəhərinin teleötürücü stansiyasının nəzdində kiçik studiyanın yaranmasında və separatçı qüvvələrə qarşı əks təbliğatın aparılmasında yaxından iştirak edib. Adil, eyni zamanda o dövrdə Dövlət Televiziyasının hərbi vətənpərvərlik baş redaksiyasının təşkil olunmasında əlindən gələni əsirgəməmişdir. Adil İrşadoğlu bir jurnalist kimi 1-ci Qarabağ müharibəsinin iştirakçısı idi və onun cəbhədən hazırladığı çoxsaylı verilişlər şübhə etmirəm ki, AzTV-nin arxivində indi də saxlanılır. Təsadüfi deyildir ki, Adil İrşadoğlu əsgər və zabitlərin həyatından hazırladığı salnamələrə görə “N” saylı hərbi hissə komandirinin 1 avqust 1995-ci il tarixli qərarına əsasən “Şah İsmayıl Xətai” adına Fəxri Fərmanla mükafatlandırılmışdır.

Adil İrşadoğlunun Qarabağ müharibəsi dövrü bir telejurnalist kimi fəaliyyəti, əslində, daha çox təfərrüat, canlı xatirə və yaşantıları özündə əks etdirən ayrıca bir yazının mövzusudur. Mən  özüm də 1993-cü ildə onun çəkiliş qrupu ilə Ağdam-Tərtər bölgəsində onların canlı döyüş səhnələrini lentə almalarının şahidi olmuşam. Doğrudan da, Adilin bu dövrdəki fəaliyyəti təqdirəlayiqdir. Xatırladım ki, bu gün Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Asif Məhərrəmovun (Fred Asif) həyatından canlı çəkilişlərə görə də ona minnətdarıq.

Təəssüf ki, 1997-ci ildə Adil İrşadoğlu 20 il fəaliyyət göstərdiyi AzTV-dən müəyyən səbəblərə görə aralı düşdü. Lakin ruhdan düşmədi və qəzetçilik sahəsində jurnalistlik fəaliyyəti ilə məşğul oldu. O, zamanında populyarlıq qazanmış “De-Fakto” qəzetinin qurucusu və ilk baş redaktoru, “Yeni dünya” qəzetində baş redaktor müavini,  Qarabağ Əlillər Cəmiyyətinin orqanı olan “Əlillər” qəzetinin məsul redaktoru, “Novıy mir” qəzetinin redaktoru, “Olaylar” və “Şans” qəzetlərinin baş direktoru olmuşdur. Adil İrşadoğlu 17 saylı Yasamal 3-cü seçki dairəsi üzrə 29 saylı seçki mətəqəsində 4 dəfə seçki komissiyasının katibi olmuşdur.

Adil İrşadoğlunun belə tez-tez iş yerini dəyişməsi onun xasiyyətinin ağırlığı ilə yox, qürurlu və təmizliyindən irəli gəlib. O, həmişə “dost dostuna tən gərək, tən olmasa gen gərək” prinsipi ilə işləyib.

Adil İrşadoğlu gözəl ailə başçısıdır, iki oğul atasıdır, cavanca babadır. Nəvəsi Ayanla nəfəs alır.

Əziz qələm dostumu 60 yaşı münasibətilə təbrik edir, bir an belə unutmadığı Qarabağın işğaldan azad olacağı o böyük günü görməsini Allahdan diləyirəm. Yaşa, yarat, əziz dost, 60 yaş nədir ki...


Mustafa ÇƏMƏNLİ. 
Yazıçı-publisist.
Yazı ilk dəfə, 01.11.2013 - cü il tarixində, "525-ci qəzet"də çap edilmişdir.