İNSAN MƏRD OLSUN GƏRƏK...

İradə Əliyeva. 

Əməkdar jurnalist.

                              Həmkarlarımızın həyat kredosu

     İnsan dünyaya bir kərə gəlir. Düşünür, yazır, yaradır və həyatda olsa da, olmasa da, əbədi ömür qazanır...

Zaman isə fikir və əməllə dolu olanda mənalı və gözəl görünür...

Görkəmli maarifçilər ağlın gücünü təmsil edən insanları xoşbəxt hesab edir. Bunu əbədi və etibarlı sərvət sayırlar. “Hər şey biliyə sahiblik haqqı və səlahiyyəti ilə bağlıdır”, - deyirlər.

***

     Biz elə bir vaxtda universitet təhsili almışıq ki, o dövrdə görkəmli alimlər, ustad jurnalistlər (Mir Cəlal Paşayev, Əzizə Cəfərzadə, Nəsir İmanquliyev, Nurəddin Babayev, Şirməmməd Hüseynov, Famil Mehdi və başqaları) öz mühazirələrinə yaddaşın və tarixin dərsləri, varlığın məntiqi, dünyada xeyrin və xeyirxahlığın ölməzliyi, milli və mənəvi dəyərlərlə başlayırdılar. Mənəviyyat məsələlərinə, sözün qüdrətinə, ana dilinin böyüklüyünə və zənginliyinə xüsusi diqqət yetirirdilər. Fərdlər, nəsillər, ömürlər və əsrlər arasında fasiləsiz rabitənin olduğunu vurğulayırdılar.

     Biz özümüz də anlamadan böyük təfəkkür sahiblərinin - mükəmməl ziyalı mühitinin içərisinə düşmüşdük. Yeni dünya, yeni aləmin işığında yolumuza davam edir, diqqətimizi dərinləşdirir, zəmanənin olaylarına düzgün qiymət verməyə çalışırdıq. Çalışırdıq ki, səhvlərə, qüsurlara yol verməyək, hadisə və meyillərin mürəkkəb, dolaşıq toruna düşməyək. Bizə dərs deyən müəllimlər ancaq yaxşılar, yaxşılıqlar, müsbət meyillər, etik-əxlaqi mövqedən irəli gələn həqiqətlər, güclü əməl sahiblərinin fədakarlıqlarından, şəxsiyyətlərdən danışırdılar. Pisliklərdən, mənfiliklərdən, yanlışlıqlardan, sapıntılardan söhbət açmırdılar. Biz hər yazımızda ədalət və həqiqət axtarşılarına çıxırdıq, örnəklərdən, nümunələrdən söhbət açırdıq.

     Hamımız kitabxanalara üz tutur, görkəmli yazarlarımızın əsərlərini oxuyur, onlardan öyrənirdik. Yurd, torpaq sevgisi, ata-anaya, böyüyə hörmət, ehtiram və nəhayət, ziyalı missiyasına önəm verirdik. Heç kəs tərəfindən başa düşülməyən və qəbul edilməyən qəhrəmanlarımızı “başqa cür tale” idealı kimi qələmə verirdik. Bax, hər birimiz beləcə həyatı öyrənir, dərk edir və böyüyürdük. İrəlidə isə bizi nələr gözləyirdi?!.

     Mən belə danışanda dünyagörmüş dayım deyirdi ki, bunlar həyat, ömür dərsləridir. Yaşadıqca içindəki mənəvi divar da böyüyüb ucalır, sağlam düşüncə əxlaqı da ucaldır, saflaşdırır, münasibətlərə də öz qiymətini verir, itirilmiş mənanı və dəyəri də geri qaytarır. Bu fikirlərlə mən sadəcə olaraq gənclik, tələbəlik illərimizin yaşam tərzini qısaca xatırlatmaq istədim. Yenə deyirəm, o dövrün gəncliyi yüksək fikirlər, nəcib duyğularla yaşayırdı...

     Heç kəs məni qınamasın: tələbə yoldaşlarımızın hərəsi bir dünya idi. Adil Əliyevin (İrşadoğlunun) də öz dünyası var idi. Beş il eyni auditoriyada oxuduq və sonra ayrıldıq. Mən qəzetdə fəaliyyətə başladım, Adil isə televiziya jurnalisti idi. Müntəzəm olmasa da, tez-tez onun reportajlarına, televiziya filmlərinə, müsahibələrinə baxırdım.

     Bu verilişlər ahəngdar bir üsluba malik idi. Yaradıcı dünyası ilə yurdsevərlik, torpağa, vətənə sonsuz bağlılıq təlqin olunurdu. Adil səngərlərdə vuruşan, təlim keçən əsgərlərimizin yanında idi. Onların mübariz ruhunu, mətanətini, şücaətini göstərirdi. Azərbaycan dövlətinin, xalqının və ordusunun gücünü, vətən təəssübkeşliyini, torpaq sevgisini təcəssüm etdirirdi. Hər reportajında xalqımızın şanlı tarixini, vətən naminə qurub-yaratmış, onun torpaqlarını qoruyub qəhrəmanlıqlar göstərmiş insanları xatırlayırdı. Alovlu vətənpərvərlərlə həmişə fəxr edirdi.

     Adilin ömür və yaradıcılıq yolunun 20 ili Azərbaycan televiziyasında keçib. Kiçik redaktor, böyük redaktor, şöbə müdiri vəzifələrində çalışıb. Televiziyanın “Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Baş Redaksiyası”nın təşkilində və səviyyəli fəaliyyətində xüsusi xidmətləri olub. Bir sözlə, bu redaksiyanın ilklərindən biridir. Hazırladığı verilişlərə görə müxtəlif mükafatlara layiq görülüb. XTNS-nın xüsusi medalı ilə təltif edilib. Cəbhədə əsgər və zabitlərin həyatından hazırladığı salnamələrə görə “Şah İsmayıl Xətai” mükafatının laureatı olub. Təsadüfi deyil ki, Azərbaycan televiziyasında işlədiyi müddətdə efirə üç mindən çox veriliş çıxarıb. Əsas mövzusu isə o vaxt da, indi də hərbi vətənpərvərliklə bağlı olub.

     Adil televiziyada işləyəndə də qəzet və jurnallarda mütəmadi çıxışlar edirdi. O, jurnalistikanın bütün sahələrində və bütün janrlarında qələm işlətməyi bacaran yazardır. Azərbaycan televiziyasından sonra redaktoru, yaxud aparıcı və məsul işçilərdən olduğu “Yeni dünya”, “De Fakto”, “Çempion”, “Sara Ekspress”, “Olaylar”, “Şans” və digər qəzetlərdə də məhz geniş diapazona malik qələm sahibi olduğunu sübut etmişdir.

     Adil İrşadoğlu vətənpərvər jurnalistdir. Hələ 1989-cu ildə azərbaycanlıların Dağlıq Qarabağdan sıxışdırılıb çıxarılmasının qarşısını almaq üçün dostları ilə birgə Şuşa Teleötürücü Stansiyasının nəzdində kiçik studiya yaratmışdı. Hazırda isə “İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii filmlər kampaniyası” MMC-nin təsisçisi və baş redaktoru kimi fəaliyyət göstərir. Bu gün müstəqil jurnalist olan həmkarımızın bir sıra saytları da var. O, öz sevimli vətənpərvərlik mövzusunu müxtəlif janr və aspektlərdə işıqlandırır. Qəhrəmanları arasında keçmiş sərkərdələr də, İkinci Dünya müharibəsinin fəal iştirakçıları da, Azərbaycanın suverenliyi və torpaqlarının azadlığı uğrunda canından keçən igidlər də, bu gün sinəsini vətən üçün sipər edən oğullar da var.

     Adilin Qarabağ haqqında hər teleoçerkində və qəzet məqaləsində torpaq sevgisi, vətən həsrəti və can yanğısı hissi olunur. Jurnalistin ürək çırpıntıları “Qulağıma bir səs gəldi...”, “Qardaş itirənlər qanad itirir”, “Canda can varkən ruhunu şad etmək dostluq borcumdur” və s. məqalələrində daha çox duyulur.

     Cəsarətlə demək olar ki, Adil İrşadoğlu həm də tədqiqatçı jurnalistdir. Onun son onilliklərdə Qarabağda baş verən olaylara şahid olaraq yazdıqları və videolentə çəkdikləri tariximizə bir töhfədir. Belə ki, Adil İrşadoğlu Ermənistan-Azərbaycan, Dağlıq Qarabağ münaqişəsi xronologiyasını mərhələlərə bölərək işıqlandırmışdır.

     Eyni sözləri onun filmləri və verilişləri haqqında da demək olar. “Vətən Səyyar Briqadası” ilə ön cəbhədə, hospitalda, sərhəd bölgələrində, döyüşçülər arasında olan fədakar jurnalistin fəaliyyəti ilə Qarabağın yeni tarixi videolentlərə köçürülmüşdür. Kimlər haqqında yazmayıb Adil İrşadoğlu?!. O, milli qəhrəmanları, sıravi döyüşçüləri vəsf edib. Fred Asif adı ilə çağırılan Milli Qəhrəman A.Məhərrəmovu oxuculara yaxından tanıdıb. “Müharibəni vətən yolunda canını fəda etməyə hazır olan əsgərlərlə edirlər”, - deyir Adil İrşadoğlu (Əliyev).

     Peşəkar jurnalist onlarca vətən fədailəri haqqında məqalələr yazıb, bir-birinə bənzəyən və bənzəməyən insan, döyüşçü, vətəndaş taleyinə işıq tutub. Deyir ki, əgər əsgər tərəddüdsüz sinəsini düşmən gülləsinə sipər edirsə, günahsız insanları məhrumiyyət və müsibətlərdən qorumaq uğrunda öz həyatını od-alovun içərisinə atırsa, bu, fədakarlığın zirvəsi sayılaraq əbədi hörmətə layiqdir. Məhz buna görə Yer üzünün bütün xalqları döyüşçüyə məhəbbət və onun xatirəsinə ehtiram göstərirlər.

     Bir döyüşçü də elə Adilin özüdür. Həm birbaşa, həm də məcazi mənada. Birbaşa mənada ona görə ki, yazdığı sətirləri qəzet səhifələrinə və televiziya ekranına müharibə alovlarının içərisindən keçərək gətirib. Məcazi mənada ona görə ki, əynində döyüşçü paltarı olsa da, qələmi ilə döyüşür - torpaq, vətən, xalq uğrunda...

     Yaddaşın həssaslıq olçüsü deyilən bir anlayış var. Bilirsiniz, jurnalistlərin həssaslıq ölçüsü digər ixtisas sahiblərindən daha artıqdır. Ona görə də özgə talelərinə həssaslıq bizlərin, o cümlədən Adilin yaradıcı fəaliyyətində üstünlük təşkil edir. Bu həssaslıq isə hamıya kövrək bir həyəcan gətirir.

     Tez-tez qəribə, uğursuz, təzadlı, mürəkkəb taleli adamlar, xarakterlərlə qarşılaşırıq və onlar haqqında gözəl yazılar hazırlayırıq. Jurnalistlərlə yazıçılar arasında fərq ondadır ki, bizlər bu insanlarla həyatda rastlaşırıq, onlar isə təxəyyüllərində bu surətləri yaradırlar. Təbii ki, biz jurnalistlərin işi daha çətin, ağır və məsuliyyətlidir. Hər mövzunun daxilinə varırıq. Vardıqca da mənəviyyat məsələləri ilə üzləşirik... Heyrətlənirik, yenə də axtarır, düşünür və yazırıq... Bu baxımdan Adil İrşadoğlunun (Əliyev) yaradıcı fəaliyyətində xalqın qəhrəmanlıq səhifələri daha çox vərəqlənir. Vüsət, ucalıq, təmkin, daxili əminlik, ümid və inam, dünya, həyat, insan barədə düşüncələr qabarıq ifadə olunur. Burada əsas qəhrəman Yurdsevərlik və Vətənə, torpağa məhəbbətdir...

     Adil odun-alovun içindədir. Şəhid ana və ataların ağrı-acılarını, sızıltılarını daha yaxından eşidir, içində fəryad qoparır. Dilsiz duyğuların arasında boğulur, harayı ərşə qalxır. Söhbətlərində “hər dəfə çəkilişlərdən sonra bir həftə, on gün özümə gələ bilmirəm” - deyir.

Adilin jurnalistlik fəaliyyəti haqqında istənilən qədər faktlar söyləmək olar. Lakin onun xarakterini səciyyələndirən bir-iki qeydi də vurğulamaq istəyirəm.

*Adilin dünyaya baxışı safdır, təmizdir. Xeyrə və işığa son dərəcə həssasdır.

*Soykökə, ocağa bağlılığı çox güclüdür. Onda ədalət duyğusu, eyni zamanda güclü qisas yaddaşı var. Bu hissində o, əlbəttə ki, haqlıdır.

*Adil təmkinlidir, səbirlidir, insanı axıra qədər dinləyə və anlaya bilir. Sevdiyi insanlara qarşı çox mərhəmətli və şəfqətlidir.

*Yaxşı övladdır, yaxşı atadır, gözəl ailə başçısıdır.

*O, ruhu və təbiəti etibarı ilə əsl ziyalıdır. Bütün bu xüsusiyyətlər ona bol-bol hörmət qazandırır.

     Tələbəlik illərindən çox-çox sonra Adilin yazılarından birində bu cümlələri oxudum: “Atam İrşad Əliyev Ağdamın, Qarabağın sayılıb-seçilən ağsaqqallarından idi. Uzun müddət dövlət orqanlarında çalışmışdı. İnsanların indi də bu şəxsi sevməsi, adı çəkiləndə “min rəhmət” oxuması səbəbsiz deyil. Qoy bu hərəkətə patriarxal deyilsin, köhnəlmiş deyilsin, amma bu ağsaqqalın ailəsinin, onun doğulduğu Sarıhacılı kəndinin, yaşadığı Ağdam şəhərinin öz əxlaq qanunları var idi. Bizim gücümüz bu yazılmamış qanunlarda idi: böyüyə, ata-anaya ehtiram, sitayiş dərəcəsinə çatan vətən sevgisi bu əxlaqın bünövrəsi idi”. Biz bu bünövrənin varlığına Adil İrşadoğlunun 65 illik ömür yolunda dəfələrlə şahid olmuşuq. Onu da bilirik ki, əzəldən üç idealı olub. Onlar Mustafa Kamal Paşa Atatürk, dahi Üzeyir bəy Hacıbəyli və atası İrşad kişidir...

     Vaxtilə vətən sevgisini, torpaq təəssübkeşliyini, döyüş ruhunu, taleyini bağladığı işə sədaqəti atasından əxz etdiyini deyən Adil İrşadoğlu indi bunları bir ərməğan kimi gənc nəslə, o cümlədən övladları Fərhad və Elşada ötürür. Və onların bu ərməğanı qiymətləndirdiyinə, qoruyub saxladığına görə bir yazar, vətəndaş, ata kimi ürəkdən sevinir.

     Bu günlərdə Adillə telefon söhbətimiz oldu. Dərdimiz, sərimiz, giley-güzarımız haqqında da danışdıq. Təbii ki, gündəmdə olan peşəkarlıq məsələsinə də toxunduq. “Çox təəssüf, sıralarımız seyrəlir”, - dedi Adil Əliyev. “Ciddi jurnalistika ortadan yox olur, peşəkarlar yetişmir, qeybət, şou jurnalistikası meydanı alıb əlinə. Nə yazdıqlarını, nə danışdıqlarını başa düşürük, nə hərəkətlərini, nə də vəzifələrini... Televiziya verilişlərində qeyri-etik normalar baş alıb gedir. Falçılar, baxıcılar, əqli cəhətdən xəstə insanlar kanallarda meydan qoparırlar. Qeybət proqramları, söyüş və təhqirlərlə, dava-dalaşla dolu verilişlər insanların mənəviyyatını korlayır, maarifçilik tamamilə unudulub... Peşəkarları isə axtaran yoxdur... İndi tanınmayan, xidməti bilinməyən “jurnalistlərə” evlər də verilir, təqaüdlər də, adlar da... Səviyyəsiz, peşəkarlıqdan uzaq olanlar xalq, əməkdar fəxri adlarına sahib çıxırlar. Bizlər isə o sırada yoxuq. Yenə də təəssüf, min təəssüf...”

     Bu gün Adil İrşadoğlunun 100 mindən çox oxucusu var. İnternetdə 1 saytı, 2 kanalı, 12 səhifəsi, 7 bloku fəaliyyətdədir. Ən əsası isə böyük hörmətə, nüfuza malikdir. O, peşəkarlıq zirvəsinə seçdiyi yola sədaqət, xarakterindəki yorulmazlıq, məqsədyönlülük, topladığı böyük təcrübə sayəsində nail olub. Hərəkətlərində ancaq humanizmə, ədalətə, obyektivliyə söykənib. Davranışı, mədəniyyəti, sadəliyi, təvazökarlığı, insanlara diqqəti, qayğı və məhəbbəti ilə hamının rəğbətini qazanıb.

     Adil İrşadoğlunu 65 illik yubileyi münasibətilə ürəkdən təbrik edir və ona dopdolu yeni uğurlu illər arzulayıram.

PROFESSOR SULTANLININ DOSTU...

 

Qulu Məhərrəmli. 

Filologiya elmləri doktoru, professor.

                Jurnalist həmkarım Adil İrşadoğlunun portreti

     İnsanın əsl xarakteri, mahiyyəti, nəyə qadir olub-olmaması həmişə dar ayaqda, çətin şəraitlərdə bilinir. Bəzən illər uzunu oturub-durduğun, yol getdiyin, dostluq etdiyin adamın böhran anındakı bir davranışı səni ona daha sıx tellərlə bağlayır, bəzən də əksinə, bu adamın bərkdə əli olmadığını görüb ondan üz döndərirsən. Bu mənada mən Adil İrşadoğlunu (Əliyev) dar günün, çətin şəraitin dostu hesab edirəm. Bunun çox ciddi və incə bir “niyə”si var…

 ***

     Adili hələ ADU-nun (İndiki BDU) jurnalistika fakültəsində tələbə yoldaşı olduğumuz vaxtdan tanıyıram. Zövqlə geyinməyi, yaxşı tar çalmağı, sadəliyi və bir də ünsiyyətcilliyi ilə yadımda qalmışdı. Tale elə gətirdi ki, sonralar Azərbaycan televiziyasında da eyni baş redaksiyada çalışmalı olduq, hətta bir müddət eyni otaqda da əyləşdik. O, televiziyanın “Sənaye verilişləri” redaksiyasının redaktoru idi, mən isə 80-ci illərin əvvəllərində siyasi icmallar hazırlamaq üçün yenicə yaradılmış “Beynəlxalq həyat” redaksiyasında çalışırdım. Yaxşı yoldaşlığımız, səmimi münasibətimiz olub.

     Redaksiyda hamı – böyük də, kiçik də Adilin xətrini çox istəyirdi, çünki Adil hər kəsin yerini bilir, hörmətini gətirir, hamı ilə də öz dilində danışmağı bacarırdı. İşgüzarlığı, diqqətcilliyi, dəqiqliyi, hazırcavablığı, bir az da zarafatcıllığı və yumor hissi onu hamıya sevdirirdi. Xaraktercə çox ciddi adam olan şöbə müdiri Seyfulla Cəfərovla, hədsiz zarafatcıl və dinamik, amma bir az özündən tez çıxan baş rejissor Aslan İsmayılov, həmçinin bütün yaradıcılıq məsələlərini yalnız peşə standartları səviyyəsində həll etməyə üstünlük verən gənc rejissorlar Fərhad Naibov və Arif Qasımov arasındakı münasibətləri yalnız Adil İrşadoğlu kimi sülh adamı tənzimləyə bilirdi. Adil istedadlı jurnalist idi və onun sənayenin ən müxtəlif sahələrinə aid mürəkkəb mövzularda hazırladığı verilişlər televiziyanın yaradıcılıq toplantılarında tez-tez təriflənirdi. 1988-ci ilin əvvllərinədək çoxları kimi Adil İrşadoğlu da adi adamlar təki AzTv-də öz adi həyatını yaşayırdı. Amma o unudulmaz tarixdən sonra Adil mənim üçün adilikdən sıyrılıb fərqli bir mahiyyət daşımağa başladı…

     1988-ci ilin fevralında Dağlıq Qarabağ ətrafında hadisəlrin kəskinləşməsi Azərbaycan televiziyasında da ciddi bir dalğa yaratmışdı. Bir tərəfdən hadisələr barədə xalqa həqiqəti demək istəyi, digər tərəfdən də yuxarıdan bu məsələyə qoyulan qadağalar Adil İrşadoğlu kimi xalqını sevən, onun dərdinin dilə gətirilməsinə çalışan gerçək vətənpərvər jurnalistlər üçün, həqiqətən böyük narahatlıqlar yaradırdı. Bu yandan da Stepanakertdə (Xan kəndi) fəallıq edən separatçılar respublika televiziyasının yayımını boykot edir, Bakıdan gələn dalğaları müxtəlif texniki vasitələrlə vurmağa çalışırdılar. Belə bir vaxtda Şuşada kiçik studiya qurmaq və Dağlıq Qarabağ ərazisində yaşayan bütün Azərbaycan vətəndaşları üçün ayrıca verilişlər yayımlamaq, separatizm əleyhinə təbliğatı  gücləndirmək məsələsi ortaya çıxdı. Amma bunun üçün bölgəni yaxşı bilən istedadlı televiziya reportyorları, efiri yaxşı duyan bilikli və bacarıqlı əməkdaşlar lazım idi. O vaxt AzTv-də səsi ucadan gələn bəzi jurnalistlərə təklif olunsa da, onlar hərəsi bir bəhanə ilə bu işdən boyun qaçırdılar. Çox adam vətənpərvərlikdən danışırdı, amma heç də hər kəs özünü alovun içinə atmaq, fədakarlıq göstərmək istəmirdi. Ağdamda doğulub boya-başa çatmış, yaxşı ziyalı mühiti görüb əsl vətənpərvər kimi formalaşmış Adil isə bu işə göydən düşmüş fürsət kimi baxırdı, odur ki, Şuşaya könüllü getdi. Mən həmin vaxt bu hadisələrin içində olduğum üçün Adil İrşadoğlunu fərqli bir ampluada gördüm. Onun sinəsində bu böyüklükdə ürəyin döyünməsinə çox sevindim.

     İnsan evindən-eşiyindən, ailəsindən, uşaqlarından, üzü-gözü öyrəşdiyi sevimli  kollektivindən, rahat həyatından, əyləncələrlə dolu şəhər mühitindən ayrılaraq əyalətə, həm də təhlükənin içərisinə gedir. Özü də bunu tapşırıq və göstərişlə deyil, ürəyinin səsi, ruhunun ehtiyacı ilə edir. Bax, bu məqam insanın söz deyil, əməl adamı olduğunu, Vətən deyilən müqəddəsliyi içində hansı sevgi ilə gəzdirdiyini göstərirdi. Bu, sözlə ifadəsi çətin olan bir an idi və onun hikmətini yalnız damarlarında milli qan axan insanlar bütün incəlikləri ilə dərk edə bilər. Əslində bu addım, həm də Adil İrşadoğlunun bütün gələcək həyatının və ictimai-yaradıcılıq yolunun yazılmaqda olan parlaq səhifələrinin ilk sətirləri idi…

     Adil hadisələrin çox gərgin vaxtlarında – 1989-cu ildə Şuşaya ezam edildi, Qarabağın incisi sayılan bu şəhərin “Qızıl qaya” adlanan yüksəkliyindəki  teleötürücü stansiyada jurnalist həyatı üçün yeni olan bir işə başladı. O, həmkarları Nadir Abdullayev, Vidadi Bağırov, Əlövsət Aslanov, Oqtay Rəhimov və başqaları ilə birlikdə həmin stansiyanın nəzdində yaratdıqları kiçik studiyadan efirə çıxdılar və yayımı gündən-günə genişləndirdilər. Bölgədə yaşayan soydaşlarımız üçün zəruri olan bu teleyayımın genişlənməsi, ilk dövrdə Bakının qətiyyəti kimi adamlara ümid verməyə başladı. Adil İrşadoğlu bu telekanalda erməni separatizminin güclənməsinə, azərbaycanlıların Dağlıq Qarabağdan sıxışdırılıb çıxarılmasına qarşı əks təbliğat xarakteri daşıyan çoxsaylı verilişlərin əsas müəlliflərindən və aparıcılarından biri oldu. Az müddətdən sonra bu stansiyanın fəaliyyəti ilə bağlı Stepanakertdən SSRİ-nin paytaxtına – erməni separatçılarının Moskvadakı hamilərinə şikayətlər axmağa başlayanda, yayımı dayandırmaq zərurəti qaçılmaz oldu...

     Mənə elə gəldi ki, Şuşa studiyasındakı gərgin  və gərəkli işdən sonra Adil başqa adam olmuşdu. İndi o, bu ölkə və onun taleyi haqqında tamam fərqli, həm də çox real düşünürdü. Həmin düşüncələr Adilin bundan sonrakı həyat proqramına da bir başqa şəkildə yazılmışdı. Ona görə də bir müddət sonra o, Birinci Qarabağ müharibəsinin iştirakçısı kimi AzTv-də müharibə arxivinin, eləcə də “Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Baş Redaksiyası” yaradılmasının təşəbbüskarı və təşkilatçılarından biri oldu. Tez-tez ön cəbhəyə ezam edildi, səngərlərə, təlim meydanlarına baş çəkdi, əsgərlərlə görüşdü, hərbi mövzuda yüzlərlə veriliş hazırladı. Bu verilişlərə görə hərbi qurumların mükafatlarına layiq görüldü.

     Səmimi, işgüzar və ləyaqətli adamların bədxahları da həmişə çox olur. Yaxşıların istedadı, hörməti və şöhrəti yarımçıq adamlarda həmişə qəribə qısqanclıq yaradır. Belələri yaxşının yolunda həmişə aşkar və ya xəlvət tələlər qurmağa, hər addımda ona badalaq vurmağa çalışırlar. Bu baxımdan Adil kimi qabiliyyətli insan da istisna olmadı və o, çevrəsindəki qeyri-dürüst adamların davranışından inciyərək AzTV-ni tərk etdi. Həmin vaxt mən ondan “heç olmasa redaksiyanı dəyiş, niyə qalıb işləmirsən?”,-deyə soruşanda həmin adamlara işarə ilə bircə kəlmə “bunlarla nəinki birgə işləmək, hətta bir havanı udmaq da günahdır” cavabını verdi.

***   

     Adil AzTV-dən getdi, amma jurnalistikadan getmədi, sözdən dönmədi, qələmini yerə qoymadı. Bu dəfə yazılı mətbuatda özünü uğurla sınadı. Müxtəlif qəzet və jurnallarda çox aktual mövzularda publisistik yazılarla çıxış etməyə başladı. Bir çox qəzetlərin təsisçisi, rəhbəri və yönəldicisi oldu, bioqrafiyasına yeni-yeni cazibədar səhifələr yazdı. “Yeni dünya” qəzetinin baş redaktorunun birinci müavini, “De Fakto” qəzetinin qurucusu və ilk baş redaktoru, “Çempion” adlı rəngli, 24 səhifəlik həftəlik idman qəzetinin baş məsləhətçisi, “Sara-ekspress” qəzetinin məsul katibi, “Olaylar” qəzetinin baş direktoru, “Şans” qəzetinin baş direktoru, “Novıy mir” qəzetinin redaktoru, Qarabağ Əlillər Cəmiyyətinin orqanı olan “Əlillər” qəzetinin məsul redaktoru, Qarabağ Azadlıq Təşkilatının (QAT) “Azad Qarabağ” qəzetinin məsul redaktoru və Azərbaycan İdman Jurnalistləri Assosiasiyasının vitse - prezidenti vəzifələrində çalışdı.

     Adil hara qədəm qoydusa vicdanla, namusla çalışdı, jurnalist peşəsinə və həqiqəti demək missiyasına sadiq qaldı. Yaxın dostlarını da yaddan çıxarmadı, əlaqələri üzmədi, fürsət olduqca onları da yaradıcılıq əməkdaşlığına cəlb etməyə çalışdı. Yadımdadır, “Yeni dünya” qəzetində çalışanda mənə təklif etdi ki, yaxşı qonorar müqabilində mən həmin qəzet üçün siyasi mövzuda şərhlər yazım. Bu dəfə mənim AzTv-dəki statusumu və çevrəmdəki bədxahları nəzərə alaraq təxəllüslə yazmağım barədə razılığa gəldik. Həmin vaxt çox az adam bilirdi ki, “Yeni dünya” qəzetində hər həftə “Professor Sənan Sultanlı” imzası ilə gedən siyasi təhlillərin müəllifi mənəm. Həmin qəzetdə, eləcə də Adilin sonralar rəhbərlik etdiyi başqa mətbuat orqanlarında hər dəfə  tanış imzaları görüncə, professor Sultanlının qiymətli dostunun insani münasibətlərə nə qədər böyük önəm verdiyinin şahidi olurdum.

     Adil İrşadoğlu bu gün də həm peşəkar mediada, həm də sosial şəbəkələrdə ürəklə qələm çalmaqdadır. Hazırda "İRŞAD”-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii Filmlər Kompaniyası" MMC-nin təsisçisi və direktorudur. İnternetin imkanlarından məharətlə istifadə etməyi bacaran Adil yeni media platformasında, sahibi olduğu sayt, kanal və bloqlarda davamlı şəkildə Azərbaycan həqiqətlərini yayır, olduqca maraqlı videolar hazırlayıb yerləşdirir. Bütün bunların sayəsində virtual aləmdə yüz mindən çox oxucu toplaya bilib və buna görə də  QUQL (Google) şirkəti onu  "1 nömrəli bloqçu" adlandırıb.

 ***

     

     Hər insan ömrü bircə dəfə yazılan kitabdır. Və bu kitabın səhifələrini insan özü həyatı boyu əməlləri ilə sətir-sətir yazır. Ona görə də vərəqlədikcə həmin kitabda insan ömrünün ağlı-qaralı bütün mənzərəsi görünür. Adil İrşadoğlu (Əliyev) kimi insanlar xoşbəxtdirlər ki, onların ömür kitabında həyat məramları, əməlləri və niyyətləri kimi yalnız işıqlı səhifələr  var. 65 yaşın münasibətilə səni ürəkdən təbrik edirəm, DOSTUM !    

UNİVERSAL TELEVİZYONÇU

Vasif Hacıağa oğlu Babayev.

Azərbaycan Respublikasının  Xalq Artisti (1989), Beynəlxalq Televiziya və Radio Akademiyasının Akademiki (2004), Azərbaycan Prezidentinin Fərdi Təqaüdçüsü (2005).

     Adil İrşad oğlu Əliyev 1977-ci ilin yayında Dövlət Universitetinin Jurnalistika Fakültəsini bitirib Azərbaycan Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Komitəsinin Renessans Dövründə işlə təmin edildi. O vaxt bu məbədgaha hər adamı işə götürmürdülər. Təyinat alan seçilmiş məzunlardan 8 nəfəri Azərbaycan Respublikası Mərkəzi Komitəsinin razılığı ilə gəlmişdilər. Ancaq Milli Televiziyaya onlardan birini, Adil İrşad oğlu Əliyevi işə götürdülər. O biri məzunları isə Milli Radioda işlə təmin etdilər. Adil İrşadoğlu hələ tələbəlik illərindən (1972-1977) bu təşkilatla mütəmadi əlaqə saxladığına, orijinal radio və televiziya verilişləri hazırlayıb efirə verdiyinə görə kollektivin diqqətini cəlb etmişdi və hamı tərəfindən sevilirdi. Buna görə də Azərbaycan Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Komitəsinin rəhbərliyi 8 nəfərin içərisindən onu seçdi və Adilin birbaşa Televiziyada işləməyinə şərait yaratdı. O vaxt belə bir qanun var idi ki, bu idarəyə işləməyə gələn hər bir şəxs əvvəl bir neçə il Radioda təcrübə keçməliydi, sonra layiq idisə Televiziyada işlə təmin olunurdu. Rəhbərlik Adili Televiziyaya birbaşa işə götürməklə ona böyük etimad göstərdi. Adil əvvəlcə Televiziyanın ən böyük və məsuliyyətli olmağı tələb edən "TƏBLİĞAT" baş redaksiyasında (Baş redaktor Sabir Rüstəmov idi. Baş redaksiyanın nəzdində 4 şöbə fəaliyyət göstərirdi.) kiçik redaktor işlədi. Yenə özünü yaxşı mənada tanıtdığına görə bir neçə ildən sonra redaktor oldu. Komitənin İdarə Heyyəti onun təşkilatçılıq qabiliyyətini nəzərə alıb Adili Televiziyanın Gənclər Təşkilatının sədri, bir müddətdən sonra isə Televiziyanın Həmkarlar Təşkilatının sədr müavini seçdi. Daha sonra isə Adil İrşadoğlu (Əliyev) Televiziyanın Sənaye Şöbəsinin müdiri təyin edildi. 

     Qarabağdakı münaqişə onu özünə çəkirdi. Adil Şöbə müdirliyini buraxdı və Qarabağa getdi. 1989 - cu ildə Şuşa şəhərinin teleötürücü stansiyasının nəzdində kiçik studiyanın yaradılmasında və erməni daşnaqlarına qarşı əks təbliğatın aparılmasında yaxından iştirak etdi. Həmçinin dövlət televiziyasının “Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Baş Redaksiyası”nın təşkil olunmasında və fəaliyyət göstərməsində əlindən gələni əsirgəmədi. Əvvəlcə bu redaksiyada Fədailərin sayı az idi. Adillə daim ünsiyyətdə olduğuma görə, bilirdim ki, Adil redaksiyada çalışanlara çox diqqətlə yanaşır və qayğı göstərir. Vaxtilə Televiziyanın Sənaye şöbəsində çalışmağı ona imkan verirdi ki, lazım olanları əldə etsin. O, redaksiyadakı çəkiliş qruplarını hərbi geyim və ayaqqabı ilə təmin etmişdi. Çəkiliş qrupları Qarabağ Savaşını işıqlandırmağa gedəndə hərbi geyimdə olurdular. Adil İrşadoğlu (Əliyev) Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Şirkətinin 1-ci Qarabağ müharibəsi arxivini  yaradanlardan biridir. O, Qarabağ Savaşında düşməndən tökülüb qalan silahları yığıb özü ilə Bakıya gətirir və çalışdığı redaksiyada hərbi muzey yaradırdı.

     Adillə bağlı xatirəm çoxdur. 1990-cı ilin Yanvarını bir an belə unutmaq olmaz. Sovet Ordusunun Azərbaycanda, onun qədim paytaxtı Bakı şəhərində vəhşiliklər törətdiyi bir zamanda mən Milli Televiziyamızın binasının girişində divara "Azərbaycan Televiziyası Azərbaycan xalqına məxsusdur" sözlərini qırmızı boya ilə yazdıranda  Adil yanımda idi. Əvvəlcədən danışdığımız kimi qırmızı boyanı və fırçanı o, evindən gətirmişdi. Adil də ağır, müdhiş 20 Yanvar gecəsi və sonrakı günlər çox əziyyət çəkib. O, hansı işin dalınca nəyə görə getdiyini, nələrlə üzləşəcəyini gözəl bilirdi. Bu insanda elə bil ki, qorxu hissi yoxdur. 

     Adillə bağlı xatirəmin hamısını yazmaq və söyləmək üçün uzun illərin tarixçəsini səhifə-səhifə vərəqləmək lazımdır. Məncə qələmə aldıqlarım kifayətdir ki, onu bir insan kimi, yaradıcı bir ixtisas sahibi kimi, universal televizyonçu kimi dəyərləndirməyə imkan versin. Universal dedim, ona görə ki, Adil indi Telestudiyadakı əsas peşələri mənimsəyib. O, öz proqramlarının müəllifidir. Müstəqil jurnalistdir. Bir sözlə Adil İrşadoğlu STRİNGERdir. 
Adil İrşadoğlu (Əliyev) Vətən qarşısında vətəndaşlıq, oğulluq borcunu böyük şücaətlə, hünərlə yerinə yetirib və indi də yerinə yetirir. 65 yaşın mübarək, Adil İrşadoğlu !

--------------------
25.09.2018. / saat 15-00.

USTAD

Aqşin Babayev. 

Filologiya elmləri doktoru, professor.

   Adil İrşadoğlu ilə uzun illər AzTv-də işləmişik. Adil televiziyada, mən radioda. Qarabağ dərdimiz qövr eyləyəndə, televiziyada Adilin Ağdamdan hazırladığı bir verilişə baxmışdım. Həmin verilişdə iki dostum da çıxış edirdi. Şair Famil Mehdi və Ağdamın məsul işçilərindən olan Aydın Quliyev. Verilişin mətni də, çıxışlar da mənə çox təsir elədi. Adilin cümlələrindən hiss etdim ki, onun dedikləri adi jurnalist sözü deyil. Onun hazırladığı veriliş, qəlbi Vətən eşqi ilə vuran, namuslu, qeyrətli bir Azərbaycan oğlunun ürək sözləriydi. Bu sözlərdən hiss etdim ki, Adil İrşadoğlu ana torpağı uğrunda canını belə fəda etməyə hazır olan vətəndaşdır.

   Sonra mən eyni kafedrada işlədiyim Famil Mehdi ilə və ailəmizin yaxını olan Aydın Quliyevlə görüşəndə, Adildən söz düşəndə, bir daha hiss etdim ki, yanılmamışam. Famil Mehdinin Adil haqqında "Əsil oğul" deməsi, Aydın Quliyevin "Qeyrətli ellim" sözləri bu fikrimi sübut etdi.

   Adil İrşadoğlu döyüşçü jurnalistdir və Qarabağ müharibəsinin iştirakçısıdır. Bir gün Adilin Facebookdakı profilini - veb saytını açanda Famil Mehdinin misralarını gördüm:

Sevməyirəm dincliyi mən,

Məni hər yanda axtarın,

Dəniz canlı qağayı tək 

Daim tufanda axtarın. 

   Bu misralar Azərbaycanın əməkdar jurnalisti Adil İrşadoğlunun həyat kredosu deməkdir. Adilin keçdiyi həyat yoluna, onun təxminən 40 illik jurnalistlik fəaliyyətinə nəzər salanda, bu illər ərzində onun böyük fədakarlıqla hazırladığı verilişləri (onların bir qisminə Adilin rəsmi internet saytlarında və You Tube kanalında  baxmaq olar) izləyəndə onun əsil vətəndaş portreti göz önündə canlanır. Bu da təsadüfi deyildir. Adil elə bir ailədə böyüyüb pərvəriş tapıb ki, Azərbaycana bağlılıq, vətənpərvərlik, torpağın müqəddəsliyi duyğuları ona uşaqlıq illərindən aşılanmışdır. 

   Adil İrşadoğlu əsil-nəcabətli bir ailədə tərbiyə almışdır. Məşhur yazıçı Süleyman Sani Axundovun nəslindən olan atası İrşad Əliyev bir sıra dövlət orqanlarında işləmiş, anası Qənirə xanım isə bütün həyatını gənc nəslin təlim-tərbiyəsinə həsr etmiş, müəllim adını həmişə şərəf və ləyaqətlə daşımışdır.  

   Adil İrşadoğlu 20 il AzTv-də işləyəndən sonra buradan ayrılmış, müxtəlif mətbu orqanlarda rəhbər vəzifələrdə çalışmış, vətəninə, xalqına oğul sədaqətiylə xidmət etmişdir. Adilin xidmətləri böyükdür. Təkcə bunu demək kifayətdir ki, Adil İrşadoğlu Dağlıq Qarabağdan azərbaycanlıların sıxışdırılıb çıxarılmasının qarşısını almaq üçün 1989-cu ildə Şuşa şəhərinin teleötürücü stansiyasının nəzdində ayrıca studiyanın yaradılmasında və AzTv-də "Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Baş Redaksiyası"nın təşkil olunmasında müstəsna fəaliyyət göstərmişdir. Onun bu xidmətləri heç vaxt unudulmayacaq.

   Adil hazırda "İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii Filmlər Kompaniyası"nın təsisçisi və baş direktoru vəzifəsində çalışır. Onun döyüş bölgələrindən hazırladığı verilişlər AzTv-nin qızıl fondunda saxlanılır.

   Əziz Adil dostum! Sən həmişə mənə müraciət edəndə "USTAD" deyirsən. İndi bu sözü mən sənə deyirəm. Çünki bu gün sən "USTAD" adını daşımağa tamamilə layiqsən!

   65 yaşın mübarək olsun! Sənə hər şeydən əvvəl möhkəm can sağlığı və ailə səadəti, yorulmaz fəaliyyətində yeni-yeni uğurlar arzulayıram.

65 YAŞIN İŞIĞINDA

Akif Rüstəm oğlu Rüstəmov. 

Filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, professor.

   Xalqda belə bir ifadə var: "Əmiyə qalan dəmiyə qalar". Niyə belə deyilib deyə bilmərəm. Əmi də, qardaş övladları üçün can yandırandı. Bəs görəsən dayını niyə belə əmidən seçib göylərə qaldırırlar. Görünür dayının bacıuşaqlarına sevgisi, istiqanlığı bir qədər seçilir, bəlkə də şişirdilir. Nə isə bu münasibəti dərk edəndə yuxarıdakı sözün qiymətini, mənasını dərk edirsən.

   Hər dəfə ali məktəblərə qəbul imtahanları yaxınlaşanda rəhmətlik anamın, Adilin nənəsinin bu sözlərini xatırlayıram: "Adil mənim istəkli nəvəmdir, oğul, onun universitetə qəbulu sənə baxır. Dayı borcunu yerinə yetirməyi unutma". Anamın bu tapşırığı boynuma böyük bir yük qoymuşdu. O vaxt Adil orta məktəbdə 10-cu sinifdə oxuyurdu. Mən isə Azərbaycan Dövlət Universitetinin (İndiki BDU) Jurnalistika fakültəsində işləyirdim. Əlimdən nə gəlirdi? Universitetə qəbula müdaxilə etmək mənlik deyildi, heç mümkün də deyildi. Mənim köməyim o oldu ki, Adil qəbul imtahanlarına gələndə yanımda saxladım. Hər gün onunla birlikdə imtahanlara hazırlaşırdıq. Onun gecə-gündüz oxumağı, öyrəndiklərini təkrarlamağı ümidverici idi.

   Bacıoğlu 1972-ci ildə imtahan verib Jurnalistika  fakültəsinə qəbul olundu. Adildən çox mən sevinirdim. Zarafat deyil, bir yerə 8-10 ərizə verilmişdi. Rəhmətlik anam da elə bilirdi ki, Adili mən qəbul etdirmişəm. Mən də heç özümü onda qoymurdum. Ailədə bir az da çəkim artmışdı.

   Məlumdur ki, jurnalist olmaq üçün geniş dünyagörüşə malik olmaq lazımdır. Jurnalist gərək çox mütaliə etsin, hadisələri izləsin, müqayisə etsin, yaxşını pisdən ayırsın, obyektiv olsun, qərəzsiz olsun, vicdanlı olsun... Cümlələri bir-birinin ardınca düzüb yaxşı yazmaqla iş bitmir.

   O vaxt qəzetlərə abunə məcburi idi. Mən də 4-5 qəzetə abunə olurdum. Adil hər gün o qəzetləri vərəqləyir, ürəyinə yatanları oxuyurdu. Bu mütaliə onun dünya görüşünə müsbət təsir etdi, həm də nitq mədəniyyətini artırdı.

   Adilin oxuduğu qrup fakültədə seçilirdi. Burada ümid verən gələcəyin jurnalistləri vardı. Bəlkə də, həm də buna görə idi ki, qrupun tələbələri respublikanın kütləvi informasiya vasitələrində işə düzəldilər. Xatırladım ki, o vaxt məzunlar dövlət təyinatı ilə işlə təmin olunurdular. İndiki kimi iş axtarmırdılar. İndi hərə bir qəzet buraxır, ətrafına da yığır dost-tanışı, qohum-əqrabanı. Buraxdıqları qəzetləri də oxuyan azdır.

   Nə isə... Adil universiteti bitirib Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Komitəsində kiçik redaktor vəzifəsinə işə düzəldi. Sonra redaktor oldu. Burada özünü əsl jurnalist kimi göstərə bildi. Elə buna görə də şöbə müdiri vəzifəsinə kimi yüksəldi.

   Keçən əsrin sonlarında bədnam qonşumuzun Dağlıq Qarabağı Ermənistana birləşdirmək arzusu, azərbaycanlıların ata-baba yurdundan sıxışdırılıb çıxarılması, bir Qarabağlı kimi Adilin də taleyində acı iz buraxdı. Atası və anası, qardaşı və onun ailəsi, digər qohumları Bakıda qaçqınlıq həyatı yaşadılar.

   Təvazökarlıqdan uzaq olsa da qeyd edim ki, televiziyada işlədiyi vaxtlarda "Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Baş Redaksiyası"nın təşkil olunmasında Adilin əməyi az olmayıb. Onun hərbi-vətənpərvərliklə bağlı hazırladığı verilişlər indi də televiziyanın arxivində saxlanılır.

   Qarabağ müharibəsi başlayanda Adil qələmini süngüyə çevirərək üz tutdu cəbhə bölgəsinə. Əsgərlərlə görüşür, od-alovun içərisində çəkilişlər edir, telesüjetlər hazırlayırdı. Bir dəfə mən ondan "qorxmursan ki"- deyə soruşdum. Onun mənə cavabı çox təsirli oldu. Dedi ki, mən bir Qarabağlı kimi yaxamı kənara çəkə bilmərəm. Uşaqlığım Qarabağda, Şuşada, Ağdamda keçib, atam, anam, nəslimiz Ağdamda yaşayır. Bu torpaq məni ora çəkir. Bax bunlar ürəyimdəki qorxu hissini yox edir.

   Bacıoğlu 20 il can qoyduğu televiziyadan ayrılandan sonra da jurnalist fəaliyyətini davam etdirdi. O, "Yeni dünya", "De Fakto", "Əlillər", "Azad Qarabağ", "Çempion" və s. mətbu orqanlarda baş redaktor, direktor, məsul redaktor, məsləhətçi kimi çalışdı. Jurnalistikaya da elə bağlanmışdı ki, onu mətbuatdan ayırmaq çox çətin idi. Doğma Azərbaycanımızın sərhəddinin kiçilməsi, xalqın dərdinin çoxalması, başıpozuq əməllər bir vətəndaş kimi Adili də narahat edirdi. Tez-tez deyirdi ki, erməninin əsarəti altında qalan Qarabağsız yaşamaq mənə əzab verir, bu yaşamaq deyil, gün keçirməkdir.

   Görüşlərimizin birində mən onu televizor ekranı qarşısında ağlayan gördüm. Ağdamda, İmarətdə "Xarı bülbül" festivalı keçirilirdi. Ölməz sənətkar Qədir Rüstəmovun "Sona bülbüllər"i böyüklü-kiçikli hamını səsin sehrinə çəkmişdi. Bu, o vaxtlar idi ki, Qarabağ savaşı yenicə başlamışdı, hələ Ağdam işğal olunmamışdı.

   Hazırda media bazarında yeni nəşrlərin və ənənəvi KİV-in elektron versiyalarının yaranması jurnalistikadan yeni keyfiyyətlər tələb edir. Heç kəsə sirr deyil ki, indi qəzet oxuyan çox azdır, fərdi saytlar, səhifələr gün-gündən artır, internet qəzetlər çoxalır. Yaradılan hər bir yenilik həm də məsuliyyət hissini artırır. 

   Hazırda Azərbaycana qarşı informasiya müharibəsi ən çox internet vasitəsilə aparılır. Bu müharibənin qarşısını almaq üçün Adil də öz sözünü təsisçisi və baş redaktoru olduğu, Azərbaycanda vətənpərvərlik mövzusunda fəaliyyət göstərən ilk internet televiziyada, "İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii Filmlər Kompaniyası"nda çox uğurla deyir. 

   Ermənilərin uydurma yalanlarını ifşa edən informasiyalara, xarici ölkə jurnalistlərinin yazılarına, habelə, gənclərin hərbi-vətənpərvərlik ruhlu tərbiyəsində mühüm rol oynayan sənədli verilişlərə üstünlük verir. Artıq hiss olunur ki, "İrşadTv" demək istədiyini boyasız xalqa çatdırır, qəzəbini cilovlamadan hər şeyi birbaşa deyir. Qarabağ yoxdursa, Azərbaycan da yoxdur. Qarabağ yoxdursa, biz Ağdamlılar da yoxuq.

   Yeri gəlmişkən. Adilin anası, mənim doğma bacım Qənirə müəllimə Bakıda qaçqın həyatı yaşadı. Kiçik oğlu Oqtayın həyatdan vaxtsız köçməsi onun əyilməyən belini bükmüşdü. O, xəstə vaxtı Ağdamda dəfn olunmağı vəsiyyət etmişdi. Görünür bizim bir çoxumuz Vətənin nə demək olduğunu dərk etmirik. Ana "Ağdam, Qarabağ", deyə-deyə dünyasını dəyişdi. Ata, Ana və kiçik qardaş itkisi Adilə o qədər pis təsir edib ki, indi də acı günləri xatırlayanda göz yaşlarına hakim ola bilmir.

   Adil, sən oğul və qardaş borcunu vicdanla yerinə yetirmisən. Kaş bütün övladlar sənin kimi Vətənə, ataya, anaya, qardaşa canı yanan olaydı. Yazını bir qədər qəmli notla yekunlaşdırdığım üçün məni bağışla. Amerika filosofu Corc Santayana həyat haqqında belə deyib: "Həyat nə tamaşadır, nə də bayramdır, həyat çətin bir imtahandır". Bacıoğlu həyat davam edir. 65 yaşını təbrik edir, sənə bu çətin imtahanlardan üzüağ çıxmağı arzulayıram.

© Adil İrşadoğlunun "Vətən Səyyar Briqadası" hərbi hospitalda - 1993.

© A. İrşadoğlunun "Vətən Səyyar Briqadası" 

hərbi hospitalda-1993/№19/

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, teleoperatoru R.Rüstəmov.

© A.İrşadoğlunun "Vətən Səyyar Briqadası" Qarabağ cəbhəsində - Novruz Bayramı - 1993.

© A.İrşadoğlunun "Vətən Səyyar Briqadası" cəbhədə - Novruz Bayramı - 1993.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, teleoperatoru R.Rüstəmov.

© Adil İrşadoğlunun "Vətən Səyyar Briqadası" Füzuli cəbhəsində - 1994.

 

© Adil Irshadoqlu / A. İrşadoğlunun "Vətən Səyyar Briqadası" 

Füzuli cəbhəsində - 1994.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, teleoperatoru R.Rüstəmov.

© A. İrşadoğlunun "Vətən Səyyar Briqadası" yazıçı və musiqiçiləri Ağdam və Tərtər cəbhəsinə döyüşçülərlə görüşə apardı - 1993-cü ilin qışında.

 

© Adil İrşadoğlunun "Vətən Səyyar Briqadası" 

Ağdam və Tərtər cəbhəsində - 1993-cü ilin qışında.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, teleoperatoru R.Rüstəmov.

© A. İrşadoğlunun "Torpaq çağırır" verilişi - 1993 - cü il.

 

© Adil İrşadoğlunun "Torpaq çağırır" verilişi - 1993-cü il.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, teleoperatoru Vaqif Babayev.

© A. İrşadoğlunun "Vətən Səyyar Briqadası" Ağcabədi, Beyləqan cəbhəsində və Milli Məclisdə.

© Adil İrşadoğlunun / "Vətən Səyyar Briqadası" 

Ağcabədi, Beyləqan cəbhəsində və Milli Məclisdə / 93-94-il.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, teleoperatoru R.Rüstəmov.

© "Azərbaycan Əsgəri - 3" (Çəkiliş qrupumla Goranboyun müdafiəsində...)

© A.Irshadoqlu/"Azərbaycan əsgəri"- 3

(Çəkiliş qrupumla goranboylu igidlər mükafatlandırılır və)-1994.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, Teleoperatoru T.Qarayev.

© "Azərbaycan Əsgəri" - 2 (Çəkiliş qrupumla Ağdam və Tərtərin müdafiəsində)

 

© Adil Irshadoqlu / "Azərbaycan Əsgəri"- 2 

(Çəkiliş qrupumla Ağdam və Tərtərin müdafiəsində)-1993.

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru T.Ataxanoğlu, teleoperatoru R.Rüstəmov.

© "Azərbaycan Əsgəri" - 1 (Çəkiliş qrupumla Goranboyun müdafiəsində)

© A.Irshadoqlu / "Azərbaycan Əsgəri"-1 

(Çəkiliş qrupumla Goranboyun müdafiəsində)9,10,11 Aprel 1994. 

Verilişin Redaktoru A.İrşadoğlu, Rejissoru R.Nicat, Teleoperatoru T.Qarayev.

ADİL İRŞADOĞLU - PEOPLE PİLL - DƏ...

DAXİL OLMAQ ÜÇÜN LİNKƏ TIKLAYIN :

• ADIL IRSHADOGLU (ALIYEV)

DAXİL OLMAQ ÜÇÜN LİNKƏ TIKLAYIN :

• ADIL IRSHADOGLU (ALIYEV)

ANA HAQQINDA QİYMƏTLİ SÖZLƏR...

30 DEKABR UNUDULMAZ ANAMIN DOĞUM GÜNÜDÜR

Anam Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova 

(Doğum tarixi : 30.12.1932. - Ölüm tarixi : 27. 09. 2012).

Azərbaycan təhsilinin, elminin və riyaziyyatının tanınmış nümayəndələrindən biri olan Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova uzun sürən xəstəlikdən sonra dünyasını dəyişmişdir. Onun elmi - pedaqoji fəaliyyəti çox geniş, əhatəli və rəngarəng olmuşdur.

Qənirə Rüstəmova vaxtilə Ağdam şəhərində fəaliyyət göstərən Müəllimlər İnstitutunun fizika - riyaziyyat fakültəsini bitirmişdir. Onun dərs yükü daim çox olmuşdur. Bu da ondan irəli gəlmişdi ki, Qənirə müəllimə çalışdığı orta məktəbin - Ağdam şəhər 2 saylı beynəlmiləl orta məktəbin hər iki bölməsində - Azərbaycan və rus bölməsində dərs demişdir. Azərbaycan Təhsil Nazirliyinin əmri ilə sonradan həmin məktəbin rus bölməsi ayrılaraq Ağdam şəhər 7 saylı orta məktəbə çevrilmiş və sərbəst fəaliyyət göstərmişdir. 

Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova yataq xəstəsi olanadək Ağdam şəhər 7 saylı orta məktəbdə fizika - riyaziyyat müəlliməsi işləmişdir. Qənirə müəllimənin özünəməxsus pedaqoji fəaliyyətini nəzərə alaraq Təhsil Nazirliyi onu dəfələrlə Bakı şəhərinə dəvət etmiş və ixtisasına uyğun kurslarda biliyini təkmilləşdirməyə şərait yaratmışdır. O, 1986 - cı ildə müəllimlər arasında keçirilən bilik müsabiqəsində yüksək bal toplamış, yaşadığı Ağdamın və çalışdığı kollektivin nüfuzunu artırmışdır. 

55 ildən çox iş stajı olan Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova dəfələrlə fəxri fərmanla mükafatlandırılmış və 1973 - cü ildə xüsusi medalla təltif edilmişdir. O, şagirdlərinin və onların valideynlərinin, həmçinin xalqınin ürəyində əməkdar müəllim kimi əbədi yer qazanmışdı. Qənirə müəllimənin şagirdlərinin sorağı Amerika Birləşmiş Ştatlarından, Türkiyədən, Almaniyadan, Fransadan, Polşadan, Hollandiyadan, İsveçdən, Baltik ölkələrindən, Rusiyadan, Ərəb ölkələrindən, Afrikadan, Türkdilli respublikalardan gəlir.

Daim xalqının sevincinə sevinən, kədərini öz içindən yana - yana keçirən, millətinin haqq sözünü deməyi bacaran mərd insan - Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova dözülməz Qarabağ həsrətiylə ünvanını dəyişdi, əbədiyyətə qovuşdu. Allah qəni - qəni rəhmət eləsin ! Amin...

İş yoldaşları adından bir qrup. 

YAMAN AĞIR İMİŞ ATASIZ DÜNYA...

Allah sinəsi dağlı Qarabağın 

sevilib-seçilən el ağsaqqalı atam 

İrşad Məhəmməd oğlu Əliyevə qəni-qəni 

rəhmət eyləsin.

Atam İrşad Məhəmməd oğlu Əliyev 

(Doğum tarixi : 25.02.1924. - Ölüm tarixi : 13. 03. 1993).

QULAĞIMA BİR SƏS GƏLDİ...

" Mənim qəlbim dəfinələr adasıdır.

Basdırılıb burda ata, burda qardaş, burda dost da.

Çəkilibdir dağ dağ üstən.

Qamçılayıb zaman məni.

Qovrulmuşam zaman - zaman.

Ağrını da, acını da, itkini də udan zaman,

Göz yaşımı ürəyimə axıtmışam.

Bəzən artıb ürəyimin ağırlığı diz bükmüşəm.

Ata, ata - deyə hönkürmüşəm..."

Yaşım yarım əsri keçib. Bu vaxtadək vicdanımın səsini tez - tez eşitmişəm. Həyatda üç idealım olub. Atam, Mustafa Kamal Paşa (Atatürk) və dahi Üzeyir Hacıbəyli. Bu şəxsiyyətləri kəşf etməkdə atam yardımçım olub. Uşaq ikən o, mənə rəhmətlik Tağının kitab mağazasından say - seçmə kitablar alıb gətirərdi. Ağdamda mənim on rəf kitabım var idi (Rayonumuzun erməni faşistləri tərəfindən işğalı zamanı evimizin bütün əşyaları ilə birlikdə kitablarım da düşmənin qənimətinə çevrildi). Dərslərimi hazırlayandan sonra qiraət etməyi çox xoşlayırdım. Yuxarıda adlarını çəkdiyim insanların gördükləri işlər barədə xeyli kitab oxuyandan sonra onları özümə ideal seçdim. Onların sırasında atamın yeri başqadır.

Cüssəli, qamətli atam böyük bir nəslin şərəfini vəfat edənədək çiyinlərində məğrurluqla daşıyıb. Vətənin çətin günlərində el - obasının, doğma Azərbaycanın ağrı - acıları ilə yaşayıb. Babalarının, nənələrinin var - dövləti bolşevik hökuməti tərəfindən mənimsənildiyinə görə, o da ailəsi ilə birlikdə iztirablı həyat sürüb. On yaşında olarkən atası vəfat edib. Bu məsum və qeyrətli körpə ailənin bütün ağırlığını öz üzərinə götürüb. Üç qardaşını və bir bacısını yaşatmaq, oxutmaq üçün anasına söykək olub.

 

İkinci Dünya Müharibəsi başlayanda atamın 17 yaşı var imiş. Ağdam Rayon Hərbi Komissarlığı onun tay - tuşlarını müharibəyə səfərbər edir. Lakin atama yaşı aşağı olduğundan çağırış kağızı (povestka) göndərilmir. Atam dostlarından ayrı düsməsin deyə, Hurizat nənəm (Böyük mütəfəkkir, yazıçı Süleyman Sani Axundovun əmisi qızı Əziz xanımın ulu babam Mehdi bəylə izdivacından doğulan qızıdır) hərbi komissarlıqdan oğlunun da müharibəyə çağırılmasını xahiş edir. Beləliklə, atam 1941 - ci ildən 1947 - ci ilədək Sovet Ordusu sıralarında şərəflə xidmət edir. 

Əgər əsgər tərəddüdsüz sinəsini düşmən gülləsinə sipər edirsə, günahsız insanları məhrumiyyət və müsibətlərdən qorumaq uğrunda öz həyatını od - alovun içərisinə atırsa, bu, fədakarlığın zirvəsi sayılaraq əbədi hörmətə layiqdir. Məhz buna görə yer üzünün bütün xalqları döyüşçüyə məhəbbət və onun xatirəsinə ehtiram göstərirlər.

Alman faşizminə qarşı 1941 - 1945 - ci illər müharibəsinin son yaylım atəşindən yarım əsrdən çox bir vaxt keçir. Dünyanın mütərəqqi ictimaiyyəti hər il bu Böyük Qələbəni təntənə ilə qeyd edir. Faşizm cəlladlarına qarşı mübarizədə Azərbaycanın 600 mindən çox oğul və qızı iştirak etmişdir. Onların yarısı döyüş meydanlarında həlak olmuş və Avropa ölkələrinin ucsuz - bucaqsız ərazilərinə səpələnmiş qərib qardaşlıq məzarıstanlarında uyuyurlar.

İkinci Dünya Müharibəsi haqqında indiyədək çox yazılıb, çox deyilib. Yəqin ki, bu mövzu bundan sonra da uzun illər elmi, ədəbi, siyasi - publisistik yazıların əsas mövzularından biri kimi qalacaqdır. 

Azərbaycan oğulları ilə çiyin - çiyinə atam da alman faşizminə qarşı cəbhələrdə misilsiz mərdlik və qəhrəmanlıq nümunələri göstərir. Ordenlərlə, medallarla təltif olunur. Başqa azadlıqsevər xalqların nümayəndələrilə birlikdə döyüsən qəhrəmanlarımız, eləcə də mənim atam ümumbəşəri ideallar uğrunda canlarını qoymuşlar.

Atam İrşad Kərbəlayi Mikayıl Məhəmməd oğlu Əliyev Ağdamın, Qarabağın sayılıb - seçilən ağsaqqallarından biri idi. Uzun müddət dövlət orqanlarında çalışmışdı. İnsanların indi də bu şəxsi sevməsi, adı çəkiləndə min rəhmət oxuması səbəbsiz deyil. Qoy patriarxal deyilsin, köhnəlmiş deyilsin, amma bu ağsaqqalın ailəsinin, onun doğulduğu Sarıhacılı kəndinin, yaşadığı Ağdam şəhərinin öz əxlaq qanunları var idi. Bizim gücümüz bu yazılmamış qanunlardaydı. Böyüyə, ata - anaya ehtiram, sitayiş dərəcəsinə çatan vətən sevgisi bu əxlaqın bünövrəsi idi. Hamısı alt - üst oldu. Qarabağı müharibəyə sürüklədilər. Bu müharibə, erməni daşnaqlarının əsassız torpaq iddiaları bizə dərd - kədər, ölüm - itim, məhrumiyyətlər gətirdi. Öz yurdumuzda qaçqına, köçkünə döndük. Yox, bu "qaçqın", "köçkün" ifadələri ürəyimizdəkilərin mində birini əks etdirmir. Qarabağlıları respublikanın bütün şəhər və kəndlərinə səpələdilər. Onların genefondunu pozdular. Müsibət müsibət dalınca gəldi. Vicdanlı, namuslu insanların bu təhqirlərə tab gətirəni də oldu, gətirməyəni də. Atam dözmədi. Onu könüllü döyüşə atılmış qəhrəman oğullarımızın ruhlarının harayı, anaların ah - naləsi, qız - gəlinlərin fəryadı yandırdı. Yurd, əzizlərinin uyuduğu qəbiristanlıq və yerlə - yeksan edilən ev - eşik həsrətilə İrşad Məhəmməd oğlu Əliyev dünyasını dəyişdi. Allah rəhmət eləsin. Amin...  

(Atamın doğum tarixi : 25.02.1924. - Ölüm tarixi : 13. 03. 1993).

© Adil İrşadoğlu,

Bakı, aprel 2005.

İlk dəfə 7 may 2005 - ci il tarixli

"Vətən uğrunda" qəzetində çap edilmişdir.

YÖNÜ BƏRI BAXAN DAĞLAR... (5)

Adil İrşadoğlu

( Dağlar da insanlar kimi şəhid olurmuş... Sinəsinə çarpaz dağlar çəkilmiş başı ağ çalmalı, vüqarlı dağların qəddi getdikcə yavaş-yavaş əyilir...)

Gözəl insan, cəsur dostum, birinci Qarabağ müharibəsinin başlandığı vaxtdan bəri çox hadisələri videolentə köçürüb verilişlər hazırlayan, istedadlı, təcrübəli, telejurnalist Adil İrşadoğlunun (Əliyev) fədakar fəaliyyətindən bəhs edən "YÖNÜ BƏRI BAXAN DAĞLAR..." silsilə oçerklərimi digər dostların təşəbbüsü və xahişilə sənədli povest kimi işləyib hazırladım. İndi həmin povestdən bir parçanı oxuculara təqdim edirəm.

( BEŞİNCİ YAZI )

Nizami Təhməzov

Dağlıq Qarabağın üzərində hərlənən qara buludlar kəndlərin, qəsəbələrin üstündən keçərək yavaş-yavaş ətraf rayonlara tərəf irəliləyirdi. İnsanları vahiməyə salan bu qorxunc qara buludlar sanki dəhşətli qara günlərdən xəbər verirdi... Hələ də bir çox insanlar bunun o qədər də fərqinə varmır, düşünürdülər ki, Şimal küləyinin Ermənistandan qovub gətirdiyi bu qara buludlar tezliklə dağılacaq, günəşin al şəfəqləri bu əraziləri nura qərq edəcək...
Günlər, həftələr keçdikcə vəziyyət daha da ağırlaşırdı. Kəndlər yavaş-yavaş  boşalır, yolları, cığırları ot basır, insanlar məcburən öz isti ocağından, doğma yurdlarından didərgin düşərək müxtəlif bölgələrə səpələnirdilər. Adil bunları düşünə-düşünə yavaş-yavaş nə vaxt gəlib Xankəndinə gedən yolun yuxarı hissəsinə çatdığını bilmədi. Ayaq saxladı. Dərin düşüncələr içərisində başını qaldırıb ətrafa baxdı. Burdan Ağdam şəhəri aydın görünürdü... Birdən elə bil içində nəsə qırıldı. Bir az əvvəl batalyon komandirinin dediyi sözlər yadına düşdü : " Burda elə hadisələrin şahidi oluram ki, əsəblərim tamam yerindən oynayır. Az qalır dəli olam. Bəzən elə dərəcəyə çatıram ki, özümü öldürmək istəyirəm. Mən bunları sənə deməyəcəkdim. Ancaq hiss edirəm ki, sən də qeyrətli oğulsan. Şəhərdə rahat yerdə işini atıb bura gəlmisən. Bilirəm ki, səni bura gətirən vətən, torpaq sevgisidir. Namuslu, qeyrətli oğullar belə bir vaxtda kənarda qalmazlar. Torpaqlarımız həqiqətən də təhlükə qarşısındadır. Ancaq ölkədə siyasi vəziyyət yaxşı deyil. Vəzifə uğrunda mübarizə burda özünü göstərir. Sən də bunların şahidi olacaqsan. Ancaq açıb ağartmaq olmaz. Orda-burda danışmaq olmaz. Susmağı bacarmaq lazımdır. Mən bunları sənə böyük qardaş kimi deyirəm. Bəzən susmaq hər hansı bir ölümün yaxasından qurtarmaq deməkdir. Bilirəm, sən haqqı, ədaləti sevən adamsan. Haqsızlığa dözməzsən. Amma onu bil ki, gec-tez torpaqlarımız böyük iddiaların qurbanına çevriləcək..."
Adil ağır düşüncələr içərisində başını qaldırıb ətrafa baxanda kimsə arxadan əlini onun çiyninə qoydu. 
- Salam.
Adil arxaya çevriləndə Aydın Quliyevi gördü. Aydın müəllim Ağdamın, eləcə də respublikamızın məşhur, adlı-sanlı adamlarından biri idi. Sovet dövründə uzun illər partiya-sovet işlərində yüksək vəzifələrdə çalışmış, indi isə Prezidentin Dağlıq Qarabağ və sərhəd rayonlarında fövqəladə və sələhiyyətli nümayəndəsi Əlisaab Orucovun birinci müavini işləyirdi. Əsil el ağsaqqalı, böyük hörmət sahibi idi. Adilin atası rəhmətlik İrşad kişi ilə yaxın dost idi. Adil onu görən kimi sevindi. Çöhrəsində təbəssüm oynadı. Sanki içində daxili bir rahatlıq hiss etdi. Bayaqki ağır düşüncələri, insan qəlbini didib parçalayan fikirləri bir anın içərisində dağılıb getdi. Əl verib görüşdü. Qeyri-ixtiyari qucaqladı.
- Nə olub, dərin fikrə getmisən? - deyə Aydın müəllim diqqətlə onun üzünə baxdı. Camaat səndən təsəlli tapır. Sənə ümid bəsləyir. Sən isə... 
Əli ilə astadan onun kürəyinə vurdu.
- Elə bil bütün olanların səbəbkarı sənsən...
O, dərindən köks ötürdü. Çiyinləri qalxıb endi.
- Səni başa düşürəm, deyə Aydın müəllim dilləndi. Qeyrətli oğulsan. Bu haqsızlığa dözə bilmirsən. 
- İnsanların ruhunu, inamını öldürürlər...
Adil İrşadoğlu Aydın müəllimə baxdı və baxışlarını bir müddət ondan ayırmadı. Aydın Quliyev dünyagörmüş, ağıllı adam idi. Ömrünü, gününü yüksək vəzifələrdə keçirmişdi. İndi Adilin nəyə işarə vurduğunu dərhal başa düşdü.
- Bilirəm nə demək istəyirsən. 
Aydın müəllim onun qoluna girib yavaş-yavaş addımladı.
- Sən İrşadın oğlusan. El-oba qədrini bilənsən. Ona görə Bakıdan bura gəlmisən. Ancaq ehtiyatlı ol, efirə hər bildiyin şeyi vermək olmaz. Milyonlarla insan baxır...
Elə bil Adilin dərdi açıldı. O, Aydın müəllimə inanır və güvənirdi. Bilirdi ki, harda işləmişdisə orda xalqın hörmətini qazanmışdı. Odur ki, çəkinmədən dedi :
- Deyəsən bu torpaqların, bu torpaqlarda yaşayan insanların taleyi heç kimi maraqlandırmır? Belə getsə vəziyyət çox pis olacaq. Gəzirəm, görürəm. Mənim borcum döyüş bölgələrindən informasiya verməkdir. Amma vəziyyət elədir ki, gündə bir neçə kənd boşalır... insanlar öz vətənində məcburi köçkünə və qaçqına çevrilirlər...
Aydın müəllim gülümsündü. Onun çiyinlərindən tutub düz üzünə baxdı.
- Mövcud duruma belə yanaşmaq düz deyil, yoldaş jurnalist. Bir az obyektiv olmaq lazımdır. Biz yalnız qorxaq saydığımız ermənilərlə vuruşmuruq...
- Bilirəm, Aydın müəllim, nəyə işarə vurduğunuzu bilirəm. - Deyə Adil etirazını bildirdi. 
- Amma belə bir durumda bizim özümüzünkülər hərəsi bir partiya yaradıb vəzifə uğrunda mübarizə aparırlar. Torpaq haqqında düşünən yoxdur. Şuşada baş verənlərin əsil mahiyyətini siz məndən yaxşı bilirsiniz...
Aydın Quliyev yaxınlıqdakı hündür bir daşın üstünə çıxıb sanki axırıncı dəfə Ağdamı seyr edirmiş kimi yanıqlı köks ötürdü. Sonra Adili də yanına çağırdı :
- Sən Surət Hüseynovu necə tanıyırsan? - Dedi. Son vaxtlar yaman fəallaşıb. 
Adil Aydın Quliyevin nəyə işarə vurduğunu bilmədi. Doğrudan da axır vaxtlar hamı ondan danışırdı. Belə gəldi, elə getdi. Amma ortada da heç nə yox idi. Heç bir irəliləyiş yox idi. Söz-söhbətdən başqa real olaraq heç nə yox idi...
Aydın müəllim əlini onun çiyninə qoyanda diksindi. Ətrafa baxdı. Sonra Aydın müəllimin əlindən tutub onun bərabərinə qalxdı. Nəyisə xatırlayırmış kimi Aydın müəllimə baxıb dedi :
- Eşitdiyimə görə Surət Hüseynov Heydər Əliyevlə telefonla danışıb. Deyəsən görüşmək istəyir.
- Hə, bunu mən də eşitmişəm.
- Lap yaxşı, Heydər Əliyev böyük şəxsiyyətdir. O hakimiyyətə gəlsə, bəlkə də torpaqlarımız işğaldan azad olunar. 
Aydın müəllim diqqətlə onun üzünə baxdı. Bu baxışda çox dərin bir məna vardı. Narahatlıq ifadə edən bir məna. Bu, Adilin diqqətindən yayınmadı. 
- Mən bir həqiqəti bilirəm ki, Heydər Əliyev heç vaxt Azərbaycanı parçalanmağa qoymaz. O, Talış-Muğanı da zərərsizləşdirəcək, "Sadval"ı da. Hələ istəsən?..
- O nədir?
- Surət Hüseynov.
Aydın müəllim sual dolu gözlərini ona dikdi :
- Surətin bura nə dəxli var?
- Siz məndən yaxşı bilirsiniz ki, Heydər Əliyev qiyamdan vasitə kimi istifadə edənləri heç vaxt bağışlamaz...
Aydın Quliyev təəccüb və heyrətlə onun üzünə baxdı...


Nizami Təhməzov.
31 oktyabr 2016 - cı il / 11:51.  
(Beşinci yazının sonu).
Ardını inşallah kitab çapdan çıxandan sonra oxuyarsınız.