ZİYALI ADINI DAİM UCA TUTAN İNSAN

RAFİQ TURABXANOĞLU.

Azərbaycan Xalq Demokratik Partiyasının 

sədri, Turan Mənəvi Evinin Xaqanı.

     Adil İrşadoğlu (Əliyev) ilə tanışlığımız internetdən başladı. Mən bir oxucu olaraq onu kəşf etdim və tam inandım ki, hansı yazıda və ya vıdıofilmdə onun imzası varsa orada əsil peşəkarlıq var. Bu, yaradıcı insan üçün çox vacibdir və mən bu keyfiyyətə böyük dəyər verirəm. Adil bəy Vətənimizin kamil bir ziyalısıdır. Mənə görə bu, bütün titulların ən dəyərlisidir. Çünki Adil İrşadoğlu onu alın təri ilə qazanıb. Ziyalı adını hər addımda uca tutub və millətimizin fədakar evladıdır.

     Yaradıcılığı ilə qürur duyduğum və fəxr etdiyim hörmətli Adil İrşadoğlu, 65 yaşınızı təbrik edirəm. Sizə can sağlığı arzulayıram. Yorulmayasan əziz dost, elə təkcə ona görə ki, vaxt sərf edib gündəmə gətirdiyin hər mövzu, mənim kimi oxucularının ilham mənbəyidir. Mən gənclikdən "sənət, sənət üçündür" tezisinə bağlı olduğumdan, yaradıcılığı şərh etməyə risk etmirəm. İnanıram ki, sənət adamlarımız Sizin yazılarınız haqqında ürək dolusu danışırlar. Siz həqiqətən barmaqla sayıla bilən ziyalılarımızdan birisiz. Əgər imkanım olsa idi bu doğum gününüzü standartlara uyğun keçirməyə səy edərdim. Belə də olar, yəni sağ-salamat olmaq özü də bir ödüldü. Uğurlar olsun əziz dost. Ad gününüz mübarək, Adil bəy.

  

BƏŞƏRİ DUYĞULARLA YAŞAYAN DOSTUM

NİZAMİ TƏHMƏZOV. 

Jurnalist, daimi oxucu və vəfalı dost.

     Əziz  dostum  Adil İrşadoğlu, səni doğum günün münasibətilə ürəkdən təbrik edirəm. Allaha şükür edirəm ki, nə yaxşı sənin kimi oğullarımız var. Səni tanıdığım uzun illər ərzində necə vardınsa elə də qalmısan. Yüksək mənəvi keyfiyyətlərə, zəngin mənəvi aləmə malik, xalqını, Vətənini, torpağını bütün varlığınla sevən, dostlarına, yoldaşlarına qarşı son dərəcə həssas, qayğıkeş və mehriban bir insan kimi.  40 il ərzində dəyişmədin, Adil İrşadoğlu. Bu qarışıq həyat, üzüdönük zaman, ağır sıxıntılar səni dəyişdirə bilmədi. 

     Torpaqlarımız erməni və rus işğalına məruz qalanda özünü odun-alovun içinə atanlardan biri də sən oldun. Döyüşdün, vuruşdun, peşəkar və təcrübəli bir jurnalist kimi əsil həqiqətləri dünya ictimaiyyətinə çatdırdın. Hər mənada ağır zərbələr aldın, lakin öz mübarizə əzmindən dönmədin, çəkinmədin. Sənin şərəfli həyatın, şərəfli mübarizə yolun çoxlarına örnəkdir, Adil İrşadoğlu. Bunu mən bilirəm. Səni uzun illər tanıyan insanlar bunu yaxşı bilirlər. Sən əsil vətənpərvər, bəşəri duyğularla yaşayan, insanların azadlığı, xoşbəxtliyi və firavan həyatı uğrunda fədakarlıqla mübarizə aparan cəsarətli bir insansan.

     Ermənilərin Dağliq Qarabağa köçürülməsi haqqında çox yzılıb. Lakin hörmətli Adil Irşadoğlunun bir jurnalist və “IRSHAD TV”- nin rəhbəri kimi bu istiqamətdə gördüyü işlər olduqca faydalı və misilsizdir. Qan yaddaşının oyanmsı, milli özünüdərk, hərbi vətənpərvərlik hisslərinin aşılanmasi Adil Irşadoğlu yaradıcılığının və fəaliyyətinin əsas qayəsini təşkil edir. Işğal olunmuş torpaqlarımızın erməni daşnaqlarından azad edilməsi Adil bəyin hayatinin mənasi və yaşam tərzidir. O, bütün fəaliyyətini məhz bu müqəddəs işə həsr etmiş və yorulmadan böyük fədakarlıqla mübarizəsini davam etdirir. Mübaliğəsis deyərdim ki, Adil Irşadoğlu sözün həqiqi mənasında alovlu vətənpərvərdir.

     Adil İrşadoğlu, səni doğum günün - 65 yaşının tamam olması münasibətilə təbrik etməkdən şərəf duyur və qürurlanıram. Sözün həqiqi mənasında sənin kimi oğullarımızla fəxr edirəm. Bu əziz günündə sənə uzun ömür, can sağlığı, ailə səadəti və millətimizin xoşbəxt gələcəyi naminə möhtəşəm uğurlar arzulayıram. Allah səni qorusun. Allah millətimizi qorusun. Allah Azərbaycanımızı qorusun. AMİN. 

BAŞIMIZ ÜSTÜNDƏ YERİ OLAN BAŞ REDAKTOR

 

İlqar Rəsul. 

Azərbaycan Tərcümə Mərkəzi 

informasiya departamentinin rəhbəri.

     Onunla 1995-ci ildə, Bakı Dövlət Universitetində tanış olduq. Onda mən Jurnalistika fakültəsinin tələbəsi idim. Sonradan öyrəndim ki, o da bu fakültəni bitirib. Yeni qəzet yaradırdı.  Kollektivi də əsasən Jurnalistika fakültəsinin tələbələrindən formalaşdırmaq  istəyirdi. Fakültə rəhbərliyinə bu niyyətlə müraciət etmişdi. Rəhbərliyin güvənib məsləhət gördüyü tələbələr arasında mən də var idim. Gəldi, görüşdük, tanış olduq. Tezliklə qurucusu və baş redaktoru olduğu “De Fakto” adlı qəzetin fəaliyyətə başlayacağını deyib, bizimlə birlikdə işləmək istədiyini bildirdi. Gülərüz, açıq fikirli, mümkün qədər sadə və aydın danışan bu mehriban adam haqqnda ilk təəssüratım xoş oldu. Anladım ki, biz bir yerdə işləyə bilərik. 

     İkinci görüşümüz Azərbaycan Nəşriyyatında - “De Fakto” qəzetinin redaksiyasında oldu. Burada daha ətraflı tanış olduq və onun rəhbərliyi ilə işə başladıq. Qəzetin üç səhifəsinin idarəçiliyini mənə  həvalə etdi. Gün necə keçirdi, həftə necə başa çatırdı, xəbərimiz olmurdu. Adam o qədər həyat dolu, insanpərvər, xoşxasiyyət idi ki, qəzetdə işləməkdən daha çox onunla işləmək maraqlı gəlirdi bizə. Hər addımda yanımızda idi. Təkcə işdə yox, həyatda da. Amma işdə..... İş prosesini onsuz təsəvvür etmək mümkün deyildi. O, təkcə jurnalist təcrübəsi ilə yox, xoş əhvalı ilə də bizə dayaq idi.
   
Mən işdə çox qalırdım. Digərləri səhifələrini təhvil verib gedəndən sonra da redaksiyada qalır, bütövlükdə qəzetin tamamlanma işlərində iştirak edirdim. Bəzən doqquzuncu mərtəbədən birinci mərtəbəyə - çap sexinə çiynimizdə “dozakl” daşıdığımız da olurdu. Əslində dozaklı nə o, nə də mən daşımalı idim. Kimisə çağırıb bu işi tapşıra bilərdi. Amma bir də görürdün vaxtı çatanda deyir “gəl ikiqardaş aparaq bunu aşağı verək, qayıdaq”. Mən bilmirdim nəşriyyatda ondan savayı hansısa baş redaktor belə edir, ya yox, hər halda bunu edən biri vardısa, o da ən azı bizim baş redaktorumuz Adil İrşadoğlu qədər sadə və səmimi biri olmalı idi. 

     Bizimlə birlikdə hər işi görürdü o. Arada iş gününün axırında - bütün işlərin tamamlandığından əmin olandan sonra birlikdə elə redaksiyadaca oturub yeyib-içdiyimiz də olurdu. Süfrə arxasında da qətiyyən heç kimdən fərqlənməzdi. Adamın təbiətində fərqlənmək, seçilmək, özünü üstün, artıq göstərmək cəhdi qətiyyən yox idi. Çünki adam elə təbiətin özü idi. Küləyə oxşatsan həzin, yağışa oxşatsan narın, torpaq kimi bərəkətli, günəş kimi işıqlı Adil İrşadoğlu. 

     İstər iş başında, istərsə də süfrə arxasında kiminsə sıxıldığını duyanda aşırı zarafat etməkdən də çəkinməzdi. Yetər ki, hamı rahat olsun. O, bunu yalandan, işin getməsi xatirinə etməzdi. Hətta işi yarıtmayan olsaydı belə, onunla da rəftarında hər hansı fərq, dəyişiklik olmazdı. Onun üçün insanlıq hər şeydən üstün idi. Sevimli peşəsindən də. Bəzən bunu etiraf da edirdi: İş gəldi gedərdi, onu necəsə alındıracağıq, yüksək səviyyədə ortaya qoyacağıq onsuz da, - deyərdi. Amma unutmayın ki, bu gün burdayıq, sabah Allah bilir harda olacağıq, bir-birimizin qədrini bilməyimiz, bir-birimizə dəyər verməyimiz hər şeydən vacibdi.

     Ən çox işlətdiyi fikirlərdən biri də “Yaxşı olacaq” idi. İş çətinə düşəndə də “hər şey yaxşı olacaq”, - deyib təsəlli verməyi, iş yaxşı gedəndə “bundan da yaxşı olacaq”, - deyib qanadlandırmağı da var idi adamı. 

     Sonralar elə onun dediyi kimi də oldu. Birlikdə işləməyimiz öz ömrünü başa vurdu. 1997-ci ildə zaman hərdən onun dediyi  müvəqqətiliyin sonunu gətirdi. Ayrılıb hərəmiz bir tərəfə dağılışdıq. Amma münasibət, qədir-qiymət məsələsində illər heç nəyi dəyişə bilmədi. Hər şey necə var, elə də qaldı. Hələ bir az daha da artdı mehribançılığımız.  
Aradan xeyli vaxt keçib. Qayğılarımız görüşlərimizin arasındakı məsafəni bir xeyli uzadıb.  Amma indi də təsadüfən hardasa rastlaşanda ikimizin də üzümüzdə işıq yanır sanki. Təbəssümlə sevinc qarışır bir-birinə çöhrəmizdə. Yenə də ilk zarafatı, xoş sözü o deyir. Yaxınlaşıb sevə-sevə görüşürük, dərdləşirik, ayrılanda da müvəqqəti vidalaşırıq. Bilirik ki, ömür vəfa edincə yenə də görüşəcəyik. 

P.S.
Məncə işə yeni başlayan jurnalistin bəxtinə məhz Adil İrşadoğlu kimi baş redaktorun düşməsi onların sonrakı fəaliyyətlərində çox şeyi həll edir. Bəlkə kimsə müvəqqəti olaraq öz peşəsini yaxşı bilməz. Bəlkə kimsə nəyisə vaxtında çatdırmaz. Amma bütün bunlar zaman məsələsidir. Qarşısına jurnalist olmağı məqsəd qoyan adam təcrübə qazanıınca işləri yoluna düşər. İnsancasına münasibəti, özündən aşağı səlahiyyətdə olanlarla necə rəftar etməyi öyrənməyin təməli isə əvvəldən və səmimi əsaslar üzərində qoyulmalıdı. Adil İrşadoğlu bu məsələdə də ən yaxşılardan biridir. 
   

"KİŞİ OĞLU KİŞİ" ADINI HEÇ NƏYƏ DƏYİŞMƏRƏM...

TOFİQ ƏLİYEV.

Daimi oxucu və vəfalı dost.

     Hamımızın hörmətini qazanmış və hər birimizin istəklisi olan Adil müəllimin, nə vaxtsa belə bir yazısını oxumuşdum. Bu yazı  təxminən bele idi :

" - Cek Keyder jurnalistikanı “dördüncü hakimiyyət”  adlandırıb. Və bu, təsadüfü deyildir. Bu, həm böyük məsuliyyət və eyni zamanda, yüksək şərəfdir".

     Adil İrşadoğlu (Əliyev)  jurnalistikanı mükəmməl bilən və bu məsuliyyətli peşənin yükünü C.Keyderin dediyi kimi, şərəfini də, məsuliyyətini də çiyinlərində daşıyan, xalqına informasiya və maarifləndirmə sahəsində dürüst qulluq edən professional jurnalistdir. Sadə, mehriban və ətrafında olanlara qarşı sonsuz məhəbbəti, onu oxucularına da, yaxınlarına da sevdirmişdir.

     "Ot kökü üstə bitər", - demişlər ata-babalarımız. Bəli, elinin, obasının xüsusi hörmətini qazanmış el ağsaqqalı, bacarığına və savadına görə müxtəlif vəzifələrdə xalqına qulluq edib çalışan İrşad Məhəmməd oğlu Əliyevdən dərs almışdır, Adil müəllim. Şübhəsiz ki, o, başqa tərbiyyədə və anlayışda ola bilməzdi. 

     Adil bəyin bioqrafiyası və keçdiyi keşməkeşli, bəzən enişli və əksər hallarda yoxuşlu yollardan hamımız xəbərdarıq. Ona görə qısa olaraq mən onun yaradıcılığı barədə bəzi məqamlara toxunmaq  istərdim. Buna, ədəbiyyatcı və bu sahədə yaradıcı biri olmasam da, heç də yüksək olmayan jurnalist "qanarar"-ıyla böyüyüb başa çatmış jurnalist övladı kimi haqqımın çatdığını düşünürəm. Adil müəllim bir zamanlar mənim də təhsil aldığım Ağdam şəhər 1 saylı məktəbin yetirməsidir. Orta məktəbi müvəffəqiyyətlə başa vurduqdan sonra Azərbaycan Dövlət Universitetinə (indiki BDU) daxil olmuş və onun adı daim fəal tələbələr sirasında çəkilmişdir. Aydındır ki, bu fəallıq universitet rəhbərliyinin nəzərindən yayınmamış və heç təsadüfü deyil ki, təhsili başa vurduqdan sonra, onun təyinatı xüsusi olaraq, sovetlər dönəmində respublikada ilk və tək Az.Tv kanalı kimi ali dövlət televiziyasına verilir. İlk işində də xüsusi fəallıq göstərən Adil bəy, televiziya rəhbərliyi tərəfindən dəfələrlə mükafatlandırılır və  az müddətdə bir çox verilişlərin hazırlanıb ərsəyə gəlməsində müstəsna rolu və saysız verilişlərin birbaşa müəllifi olur. Bütün bunlarla bərabər o, həm də müxtəlif qəzət və jurnal redaksiyalarıyla da əməkdaşlıq edir. 

     Adil müəllim az zaman kəsiyində bir çox qəzet redaksiyalarının yaradılmasında xüsusi rolu olmasıyla bərabər, bu redaksiyalarda  aparıcı vəzifələrdə işləmişdir. Qarabağ müharibəsi zamanı Adil müəllim məhz bir əlində silah, digərində qələm və mikrofonla, erməni səngərləriylə üzbə-üz, 250 - 300 metr məsafədə döyüşə-döyüşə fəaliyyət göstərən çox az jurnalistlərimizdəndir. 

     Adil İrşadoğlu (Əliyev) layiq olduğu peşə imtiyazlarından və dövlət tərəfindən qiymətləndirilmələrdən kənarda qalsa da, bu, onun sənətinə olan sevgisini azaltmamış və xalqına, dövlətinə olan məhəbbətinə xələl gətirməmişdir. 

     Kaş bir çox digər həmkarlarınızdan müsbət yöndə fərqləndiyiniz kimi, yəni köklü, ziyalı nəsildən olmanız və keçdiyiniz aktiv, işgüzar, xalqımız üçün səmərəli fəaliyyətinizlə bərabər, bir az da müasir zəmanənin nəbzini tuta biləydiniz, Adil müəllim. "Nebzin" nədən ibarət olduğunu, zənnimcə sizin kimi arif adama anlatmağa ehtiyac yoxdur. 

     Amma yox ! İnanmıram ki, fenomen bioqrafiyaya malik bir insan, öz şəxsiyyətinə "nəbz" - lə işləməyi sığışdırsın. Mən həyatımda heç vaxt "Kişi oğlu, Kişi" adını hansısa işlərə görə verilən imtiyazlara dəyişmərəm və nə yaxşı ki, bu AD sizindir, nə yaxşı ki, siz bu ADI qoruyursunuz. Rəhmət olsun sizi bu zavallı Vətənimizə bəxş edən valideynlərinizə.

 
     Olduqca dostcanlıdır, Adil müəllim. Bunu onun yaratdığı sayt səhifələrində də görmək olar. Həyatda olan dostlarına məhəbbəti ilə bərabər, ardıcıl olaraq dünyasını dəyişmiş dostlarını da tez-tez anır və ruhlarını əziz tutur. Buna mən, onun daimi oxucusu kimi  dəfələrlə rast gəlmişəm. Şübhəm yoxdur ki, onun bütün dostları, mənim kimi onunla fəxr edir, onunla dostluqdan qürur duyurlar. 

     Qardaşım Adil bəy, sən  həyatının 65 ilini  şərəflə yaşayıb başa vurdun. Allah sənin kimi insana daha 35 il də ömür nəsib eyləsin. Çünkü sən Vətənə, xalqa, qohumlarına, ailənə və dostlarına gərəkli insansan. Səni doğum günün münasibətiylə ürəkdən təbrik edirəm, qardaşım. Nə yaxşı ki, varsan !

VƏTƏNPƏRVƏR VƏ QAYĞIKEŞ İNSAN

İBRAHİM MEHDİ. 

Jurnalist, yazıçı-publisist. 

                               

     Yeniyetmə və gənclik illərindən qohum kimi tanıyıb ünsiyyətdə olduğum Adil İrşadoğlu ilə  Bakı Dövlət Universitetində təhsil aldığımız illərdə demək olar ki, hərgünkü təmaslarımız məndə ona qarşı səmimi bir bağlılıq, doğmalıq hissi formalaşdırdı. Adil çox həssas, ətrafındakılara münasibətdə qayğıkeş bir insandır. Mən heç vaxt onun kiminsə haqqında xoşagəlməz və haqsız fikir söyləməsinin şahidi olmamışam. Bu xarakterik xüsusiyyətlər ona genlə keçmişdir. Atası İrşad Məhəmməd oğlu Əliyev 2-ci Dünya Müharibəsinin iştirakçısı kimi şərəfli bir döyüş yolu keçmiş, müharibə başa çatdıqdan sonra doğma Vətənə qayıdaraq uzun illər partiya- sovet və hüquq- mühafizə orqanlarında çalışmışdır. Təmizlik, saflıq, tapşırılan işə məsuliyyətli münasibəti nəticəsində uzun müddət çalışdığı Ağdam rayonunda həm dövlət, həm də rayon sakinlərinin etimadını qazanmaqla sözükeçərli nüfuz sahibinə çevrilmişdir.

     Anası Qənirə Rüstəmova uzun illər Ağdam şəhər 2 və 7 saylı beynəlmiləl məktəblərdə fizika və riyaziyyat fənni üzrə pedaqoq kimi çalışmışdır. Məhz belə xeyirxah peşə sahiblərinin tərbiyə verib yetişdirdikləri övlad da bu gün çoxlarının hərbi jurnalist, vətənsevər insan kimi tanıdıqları Adil İrşadoğlu kimi cəmiyyətimizdə nüfuz qazanmış mükəmməl şəxsiyyət olmalı idi və oldu da...

     Birinci Qarabağ döyüşlərinin başladığı ilk günlərdən AzTv-nin “Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Baş Redaksiyası”nın əməkdaşı kimi sərhədboyu rayonlarda hərbçilərin, mülki əhalinin qayğılarının işıqlandırılması, mövcud problemlərin əlaqədar dövlət orqanlarına çatdırılması naminə yorulmadan çalışmış, dəfələrlə öz həmkar dostları ilə təhlükəli anlar yaşamışdır.

     Şuşada ilk dəfə yerli televiziya verilişləri yayımının təşkilində iştirak etməklə peşəkar verilişlərin hazırlanması və yerli əhalinin ruhlandırılması kimi vacib bir işin təməlini qoymuşdur. Uzun illərin iş təcrübəsi gənc hərbi jurnalistlərin yetişdirilməsində Adili həmişə fərqləndirib.

     Qarabağ uğrunda savaşın başladığı ilk günlərdən peşəkar jurnalist kimi Vətənə ürəkdən bağlılığını öz gündəlik fəaliyyətilə sübut edən Adil İrşadoğlu elə bir döyüş bölgəsi yoxdur ki, orada çəkiliş aparıb əsgərlərimizin ağır döyüş əməliyyatlarını işıqlandırmasın. Onun həyatı ilə vidalaşmaq anları da olub. Təəssüf ki, nə o vaxtlar, nə də sonralar çalışdığı AzTv-nin rəhbərliyi, dövlət və ictimai qurumlar tərəfindən xidmətləri nəinki layiqincə qiymətləndirilmədi, əksinə birdəfəlik unuduldu.

     Adil İrşadoğlunun jurnalist fəaliyyəti haqqında çox danışmaq, yazmaq olar. Azərbaycan jurnalistikasının tarixi ənənələrini, təhsil illərində aldığı nəzəri bilikləri praktikada əsaslandırmağı bacaran, uzun illər bu sahədə qüsursuz fəaliyyət göstərən, son illərin döyüş tarixinin canlı şahidi və salnaməçisi Adil İrşadoğlunun bu gün unudulması, layiq olduğu titul və qayğılardan kənarda qalması anlaşılan deyil...

     Mən dostum, jurnalist fəaliyyətinə və bu sahədəki əvəzsiz xidmətlərinə xüsusi dəyər verdiyim Adil İrşadoğluna sağlam ömür, ona qarşı olan ədalətsiz münasibətin qarşılığında səbr, təmkin, əzm və iradə arzulayıram. 65 yaşın mübarək, QARDAŞ !

ADİL İNSANIN ƏVVƏL İMZASINI TANIMIŞAM

Rey Kərimoğlu. 

Qarabağ qazisi, 

"Qazilər-İnformasiya portalı"nın baş redaktoru.

     Adil müəllimin əvvəl imzasını tanımışam. Şəxsən üzbəüz isə onu çox sonralar tanıdım. Yəni özündən əvvəl imzasını tanımışam. Və əsl jurnalist üçün də ən vacibi onun imzasının tanınması və sevilməsidir, məncə...

     Tale elə gətirdi ki, Adil müəllimlə 1999-2001-ci illərdə Qarabağ Əlillərinin orqanı olan “Əlillər” qəzetində bir yerdə çalışdıq. Qəzetin baş redaktoru, rəhmətlik Müştəba İsmayıloğlu idi. O, Adil müəllimin tələbə yoldaşı olmuşdu. Adil İrşadoğlu “Əlillər”in məsul redaktoru olsa da, bütün yaradıcı və texniki proseslərdə yaxından iştirak edirdi. Baş qazi rəhmətlik Etimad Əsədovun və qazilər heyətinin razılığı ilə “Əlillər” qəzetinin içərisində Çeçenstan Respublikasından bizə pənah gətirmiş qazilər və onların ailələri üçün rus dilində “Salam” adlı qəzet buraxmağa başladı. O vaxt bütün qəzetlər hələ də Kiril əlifbasıyla çap edilirdi. Adil müəllimin təşəbbüsü ilə Azərbaycanda ilk dəfə “Əlillər” qəzeti Kiril əlifbasından Latın əlifbasına keçdi. Öz işini vicdanla yerinə yetirməklə yanaşı o, digər insanlara da yardımçı olurdu. 

     Adil müəllim vicdanlı, saf, ləyaqətli və mehriban insandır. Həm də çox prinsipial insandır! Bu səbəbdən də ərizə yazıb 20 il çalışdığı dövlət televiziyasından ayrılmışdı. Amma mətbuatda qaldı, müxtəlif qəzetlərdə çalışdı. Yazdı, yaratdı...

     Bu fədakar insan öz peşəsini ürəkdən sevir. Hamı bilir ki, mən xaraktercə çox çılğın və emossional adamam. Bu da həm yaradıcılığımda, həm də iş prosesində müəyyən problemlər yaradırdı. Adil müəllim peşəkar jurnalist, həyat təcrübəsi olan bir şəxs kimi həmişə çox vacib məsləhətlər verirdi mənə. Mən də onu dinləyir, imkan daxilində tövsiyələrinə əməl edirdim. Üstündən uzun illər keçəndən sonra etiraf edirəm ki, həm o zaman, həm də sonrakı illərdə onun məsləhətlərinin mənə böyük faydası dəyib.

     Çox şirin və maraqlı söhbətləri də olur Adil müəllimin. “Qağa, bəri gəl ey!” - deyib, maraqlı söhbətə başlayırdı. Tələbəlik illərindən böyük həvəslə danışırdı. Dostlarından -  xalqımızın gözəl qələm sahibləri rəhmətlik Ağamalı Sadiq Əfəndidən, allah ömür versin, yazıçı Mustafa Çəmənlidən və digərlərindən danışırdı.

- Heç bilirsən Mustafanın necə gözəl səsi var idi?! Saz çalan Ağamalıya tar çalmağı öyrətdim ... Pəh! Heyif o günlərdən...

Vay o gündən ki, “Əlillər”in çap olunan nömrəsində nəysə bir qüsur ola, cümlə, hərf səhvi gedə. Qanı qaralırdı, çox pis olurdu. Təskinlik verəndə isə :

- Qağa, belə olmaz ey! Axı bir belə əziyyət çəkmişik! Bu nə səhvdir gedib?! Qəzetdə bir hərf də səhv getməməlidir! Bu ciddi işdir, biz də ciddi adamlarıq. Burada imzamız gedir...

     İndi başdan ayağa cümlə, hərf səhvləri ilə gözümüzü könlümüzü bulandıran mətbuatı görəndə həmişə Adil müəllimin dediklərini xatırlayıram! Əslində onun kimi peşəkarların yeri görünür mətbuatımızda! Onları arayıb tapıb işə dəvət etməliyik, məsləhətlərinə qulaq asmalıyıq.

     Qarabağ məsələsinə də əsl vətəndaş mövqeyi nümayiş etdirib və bu gün də etdirir... Torpaqlarımızın işğalı hamı kimi onu da yandırır, dədə-baba yurdunun işğalda qalmasını qəbul edə bilmir. Barışmır bu işğalla!  

     Dövlət Televiziyasında işləyəndə Adil İrşadoğlu Qarabağa tez-tez ezamiyyətə gedər, ən qaynar nöqtələrdə olar, materiallar hazırlayardı. Bu gün hamımız Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Asif Məhərrəmovla (Fred Asif) müsahibələri internet resurslarından sevə-sevə izləyirik. Asif kimi televiziyadan-ekrandan qaçan bir qəhrəmanı lentin yaddaşına köçürüb gələcək nəsillərə ötürən də Adil müəllimdir.

     Fred Asifin qardaşı Qarabağ qazisi Ədalət Məhərrəmov deyir ki, Asif heç vaxt çəkilişlərə razı olmayıb. Amma bu gün əlimizdə olan ən qiymətli video görüntülərin çəkilməsinə Fred Asif Adil İrşadoğlunun xahişindən sonra razılıq verib. Çünki Adillə dost olub. Asif  Adilin sözünü yerə salmayıb. Və Adil sözügedən müsahibəni alıb Fred Asifdən! Yoxsa biz Fred Asifin görüntülərini, danışığını, olduqca maraqlı fikirlərini realda necə görə bilərdik?

     Adil müəllim, həm də namuslu insandır. Torpağa, vətənə, dövlətə, millətə bağlı olduğu kimi ailəsinə da çox  bağlıdır. O, həm də ailəsi ilə nəfəs alır. İşdə həmişə onun cəfakeş ailə başçısı olduğunu duyurduq.

     Adil İrşadoğlunun xarakterindəki vacib bir detalı da deyim. Çox dəqiq və həssas adamdır. Vay o gündən səndən kiməsə salam göndərə və sən o salamı çatdırmayasan. Üzünə deməz, amma səndən inciyər. Lap bərk inciyəndə isə :

- Qadan alım, bəs sənnən salam göndərmişdim, niyə çatdırmamısan? Eşidər-bilər sənnən görüşmüşəm, ona salam göndərməmişəm, inciyər ey məndən.


* Əziz Adil müəllim, Allah sizə ürəyinizə görə versin, doğum gününüz - 65 illik yubileyiniz münasibətilə Sizi təbrik edirəm. Sizə uzun ömür, can sağlığı arzulayıram. Ürəyinizdəki bütün arzularınıza çatasınız.

“HEYYY, İRŞADOĞLU!”, - DEYƏRƏK ÜZ TUTDUĞUM ÜNVAN

Azər Həsrət. 

Azərbaycan Respublikasının Əməkdar jurnalisti, 

İctimai TV və Radio Yayımları Şirkəti Yayım Şurasının üzvü, 

Azərbaycan Mətbuat Şurası İdarə Heyətinin üzvü və xarici 

əlaqələr komissiyasının sədri.

     Jurnalistika elə bir peşə-sənət sahəsidir ki, burada özünü təsdiq edə bilməyən dərhal çəkilib getməyə məcburdur.

     Jurnalistika ilahi vergidir, istedaddır, əzm tələb edir, sevgisiz baş tutmur.

     Jurnalistika müqəddəs qələmin vasitəsilə insan talelərini həll edəcək, böyük dövlətləri barışa və ya savaşa sürükləyəcək qədər güclüdür.

     Jurnalistika sadəcə bir ixtisas, peşə deyil. Bu, bir həyat tərzidir, əbədi sevdadır. Elə bir sevda ki, ölərsən, vaz keçməzsən. Vaz keçmək istərsən, keçə bilməzsən.

     Biz də, pis-yaxşı, özümüzü jurnalist sayırıq. Artıq 25-ci ildir ki, bu işin içindəyəm. Vaxt olub ki, ayrılmaq, uzaqlaşmaq, başqa sahədə özümü təsdiq etmək istəmişəm. Alınmayıb.

     Mən jurnalistikadan vaz keçməyə can atdıqca bu sahənin özü məni daha da cəlb edib, cəzb edib, özünə sarı çəkib.

     Və artıq jurnalist fəaliyyətimin 25-ci ilində qəti qərar vermişəm ki, heç zaman qələmi yerə qoyan deyiləm. Harda olsam, nə işə bağlansam yenə də bir əlim jurnalistikanın ətəyində olacaq.

     Niyə? Nədir məni və mənim kimi onlarla, yüzlərlə insanı bu çətin, məsuliyyətli sahədə saxlayan? Özü də çətinliklərinə, məhrumiyyətlərinə, yuxusuz gecələrinə, bəzən haqsız hücumlarına baxmayaraq? 

     Bizi burda tutan heç şübhəsiz jurnalistikanın bir azadlıq müstəvisi olmasıdır. Amma bir də başqa faktor var ki, həm də onun yerini, rolunu ayrıca vurğulamaq lazımdır.

     Bizim kimi insanları jurnalistikada ayaqda tutan daha öndə olan, həyat və iş təcrübəsilə daim bizim önümüzdə gedən insanlardır.

     Biz bu insanları bir mayak olaraq həmişə önümüzdə görürük. Onlar hətta uzun fasilə versə də, ortalıqda gözə dəyməsə də varlıqlarını hiss edirik. Sanki o adamların nəfəsi bizim boynumuzun tam da arxasında duyulur hər zaman. Bir an ayaq saxlasaq, usansaq, heydən düşsək arxadan təkan verəcək, bizi irəliyə itələyəcək bu nəfəs.

     Onlar mayakdır. Onlar dayaqdır, dəstəkdir bizə hər zaman.

     Bir zamanlar bu şəxslər odun-alovun içindən - cəbhə xəttindən əsgərimizin səsini-sorağını insanlarımıza çatdıran tək vasitə kimi qalıb yaddaşlarımızda.

     İndi də boş durmurlar. Topladıqları təcrübə, Vətən sevgisi, dövlətə və millətə bağlılıq bu insanların haqq etdikləri istirahətə çəkilməsinə belə əngəl olur.

     Həyat onları müdrikləşdirir, daha da parlaq edir, bizim kimi irəli getmək istəyənlərin qarşısında daimi mayak kimi işıqlandırır.

     Var olsun belə insanlar! Var olsun bizdən daim öndə olan, yolumuzu işıqlandıran həmkarlar! Biz sizin ardınızca gəlirik! Sizin açdığınız yolla yürüməkdə davam edirik!

     Bu sözlər - bu yazım bütövlükdə ömrünün 65-ci ilini arxada qoymuş çox dəyərli həmkarım, böyüyüm Adil İrşadoğluna həsr edildi. O Adil İrşadoğluna ki, həm jurnalist kimi, həm də yeri düşəndə lap elə böyük qardaş kimi səsimizə səs verir, yolumuzu qaranlıq etmək istəyənlərin qarşısına çıxıb bir mayak kimi uzaq hədəfləri nişan verir.

     Adil İrşadoğlu şəxsən mənim kimi jurnalistlərin çəkinmədən “Heyyy, İrşadoğlu!” deyərək üz tutduğu, tuta biləcəyi ünvandır.

     Adil İrşadoğlu o jurnalistlərdəndir ki, daim sadə, təvazökar olmasıyla seçilir, yetişməkdə olan gənclərimizə doğru yolu nişan verir.

     Biz də işimiz dara düşəndə onun bu özəlliklərini rəhbər tutaraq “Heyyy, İrşadoğlu!”, - deyib ərklə üz tuturuq bu Mayak Insana.

Ömrün uzun, canın sağlam olsun, Ustad! Nə yaxşı ki, bizim önümüzdə sənin kimi dəyərli qələm sahibləri, qəlbi Vətən sevdasıyla aşıb-daşan böyüklərimiz var.

O İLLƏRİ XATIRLADIM...

İslam Türkay. 

Şair-publisist.

                         

     Adil İrşadoğli ilə 1972-ci il sentyabrın 3-10 arası tanış olduq... O, orta məktəbi yenicə bitirib gəlmişdi,.. mən isə orta məktəbdən sonra 3 illik fəhlə həyatından... Mən çox kasıb, o isə məndən xeyli imkanlı bir ailədən çıxmışdı... Mən çoooxxx sonralar bildim ki, o vaxt fakültəmizin dekan müavini, gözəl insan kimi yadımda qalan Akif müəllim və kafedra müdiri Famil Mehdi Adilin qohumları imiş... Adil çalışqan idi... bacardığını edirdi. Sakit, mülayim, şirindil, hamı ilə uyğunlaşan təbiəti var idi, Adilin... Mən bunu da çoooxxx sonralar bildim ki, Adilin rəhmətlik atası və qardaşı inzibati orqanlarda yüksək vəzifələrdə işləyirmiş... Amma Adil bunlarla nəinki öyünməz, heç bunu hiss etdirməzdi.

     Mən yataqxanada qalırdım, o isə kirayə tutduğu evdə... Hərdən onun kirayədə qaldığı evdə yığışardıq... Adil gözəl tar çalırdı... Tələbə yoldaşımız Mustafa Çəmənlinin muğam oxumağından isə olmazdı... O günlər ömrümüzə yazılan günlərdən olurdu...

     Canlm, qardaşım Adil, illər keçdi... 65yaş... Əvvəla ürəkdən təbrik edirəm ! 

Sən bacarıqlısan, çalışqansan... istədiyinə nail olansan... Qalır birçə can sağlığı... 

Sənə bunu - can sağlığını arzulayıram, ƏFƏNDİM, QARDAŞIM !

     Sonda bir şerimi də sənə bu əziz günündə ərmağan edirəm :

NOLA, DÖNÜB UŞAQ OLAM BİRCƏ GÜN

Nola, dönüb uşaq olam bircə gün,

O çağlarım bir də dönə, gələ, off...

Dizin-dizin iməkləyəm, yıxılam,

Anam yenə göz yaşımı silə, off...

Quzuları sübh-obaşdan haylayam,

Kərəntiylə çəmən boyu laylayam.

Ulaqları alıqlayam, taylayam,

Üst-başımdan yovşan ətri gələ, off..

.

Harda qaldı o insafsız, çağlaya,

Yenə gəlib gözlərimi bağlaya.

Hörüyünə əl vuranda ağlaya,

Sonra qaçıb gülümsünə, gülə, off...

Mən gecikdim, o, yamanca tələsdi,

Köçüb getdi, ürəyimdə tel əsdi.

İstəyimə belə qara yel əsdi,

Urcah oldum bir zəhrimar dilə off...

Çox öyündüm qəlbimdəki dözümnən,

Ağ bayraqtək yaş ələndi gözümdən.

Böyüdükcə aralandım özümdən

Axır düşdüm bu dəlisov selə, off...

Bu həyatdı-hər addımı yarışdı,

Arzularım taleyimlə barışdı.

Yaşamağa başım elə qarışdı,

Ömrü-günü yaman verdim yelə, off...

***

Dərin sayqı və sevgilərlə. 2018-ci il.

VƏTƏN VƏ MİLLƏT SEVDALISI

Faiq Ələkbərli (Qəzənfəroğlu). 

AMEA Fəlsəfə İnstitutunun aparıcı elmi işçisi, 

dosent, fəlsəfə üzrə fəlsəfə doktoru.

Qarabağ xanı Pənahəli xanın və Azərbaycan dramaturqu, nasiri, maarif xadimi Süleyman Sani Axundovun nəslindən olub Ağdam şəhərində ziyalı ailəsində doğulan Adil İrşadoğlu (Əliyev) Vətənımızın sayılıb-seçilən dəyərli ziyalılarından biridir. 

Adil müəllimin iki xüsusiyyəti məni həmişə cəlb edib: 

1) Vətən və Millət sevgisi,
2) Jurnalist peşəsinə daim şərəf və ləyaqət çərçivəsində yanaşması. Əslində hər iki cəhət Adil müəllimin həyat və yaradıcılığında bir bütündür. 

1980-ci illərin sonlarına doğru Dağlıq Qarabağdan azərbaycanlıların sıxışdırılıb çıxarılmasının qarşısını almaq üçün 1989-cu ildə Şuşa şəhərinin teleötürücü stansiyasının nəzdində kiçik studiyanın yaradılmasında və erməni daşnaqlarına qarşı əks təbliğatın aparılmasında yaxından iştirak edən Adil İrşadoğlu Azərbaycan naminə əlindən gələni əsirgəməyib. Həmin dövrlərdən etibarən Azərbaycan Dövlət televiziyasının “Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Baş Redaksiyası”nın təşkil olunmasında yaxından iştirak edən Adil müəllim Milli Azadlıq Hərəkatı uğrunda mübarizə aparanlar, Vətən torpaqlarını erməni-rus hərbi birləşmələrindən qoruyanlar üçün bir örnək olub. Xüsusilə də, onun hərbi vətənpərvərlik verilişləri gənclərin torpaqlarımızın düşmən tapdağı altında qalmaması üçün cəbhəyə axın etməsində mühüm rol oynayıb. Hər halda o çətin dövrdə Azərbaycan insanında Vətən sevgisi təbliğ etmək, Ana torpağı qorumaq üçün vətənpərvərlik ruhunu oyatmaq çox mühüm idi.

Adil İrşadoğlu (Əliyev), jurnalist kimi hərbi vətənpərvərlik verilişləri hazırlamaqla yanaşı, 1980-ci illərin sonlarından etibarən 1-ci Qarabağ savaşında da yaxından iştirak edib. Bu anlamda  1-ci Qarabağ müharibəsinin iştirakçısı olan Adil İrşadoğlu döyüş bölgələrindən, Cəbhədən hazırladığı  verilişlərlə də xalqın əbədi yaddaşında iz qoyub.  Onun cəbhədən çəkdiyi verilişləri AzTv ekranından daim həyacanla izləmək də qismətimiz olub. Hesab edirəm ki, həmin verilişlərə görə, müxtəlif mükafatlar alan Adil müəllim üçün bunlar müəyyən sevinc hissləri yaratsa da, ancaq daim bir qırıqlıq olmuşdur. Doğrudur, xüsusilə də, Milli Ordumuzun formalaşmasında yaxından iştirak etdiyinə görə, "N" saylı hərbi hissə komandiri tərəfindən 17 noyabr 1994 - cü il tarixli qərarına əsasən Fəxri fərmana layiq görülmək kiçik bir məsələ deyildir. Eyni zamanda Cəbhədə əsgər və zabitlərimizin həyatından hazırladığı salnamələrə görə, "N" saylı hərbi hissə komandirinin 1 avqust 1995 - ci il tarixli qərarına əsasən, "ŞAH İSMAYIL XƏTAİ" adına Fəxri fərmanla mükafatlandırılması da kifayət qədər təqdirəlayiq haldır. Ancaq bütün hallarda torpaqları, o cümlədən doğma şəhər və kəndləri işğal altında olan Adil müəllim üçün bu mükafatlar kiçik təsəllidir. Əsas mükafat torpaqlarımızın düşmən tapdağından azad olunması və orada öz nəvə-nəticələrilə şad-xürrəm yaşamaqdır.

Ümumiyyətlə, Adil müəllim bir jurnalist və Qarabağ müharibəsinin iştirakçısı olaraq öz şəxsiyyətini təsdiqləyə bilmiş bir ziyalıdır. Buna ən bariz nümunə həm bir jurnalist olaraq Cəbhədəki vəziyyəti xalqa çatdıra biılməsi, həm də düşmənə qarşı bir an olsun tərəddüd etmədən döyüşmək ucalığıdır. Xüsusilə də, Adil müəllimin Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Şirkətində fəaliyyətinin son illərində cəbhə bölgələrindən, ön mövqedən canlı verilişlər hazırlaması böyük vətəndaşlıq borcunun həyata keçirilməsinin bariz nümunəsidir. O, bir tərəfdən müharibənin birbaşa iştirakçısı, digər tərəfdən isə  Teleşirkətin 1-ci Qarabağ müharibəsi arxivinin yaradılmasında yaxından rolu olan bir şəxsiyyətdir.

 
Hesab edirəm ki, 1997-ci ilin sonlarında Dövlət Telviziyasından ayrılmağa məcbur olduqdan sonra da Adil müəllim kifayət qədər xalqımıza xidmət göstərib. Belə ki, ötən 20-21 il ərzində Adil İrşadoğlu "Yeni dünya" qəzetinin baş redaktorunun birinci müavini, "De Fakto" qəzetinin qurucusu və ilk baş redaktoru, "Çempion"adlı rəngli, 24 səhifəli, həftəlik idman qəzetinin baş məsləhətçisi, "Sara - ekspress"qəzetinin məsul katibi, "Olaylar" qəzetinin baş direktoru, "Şans" qəzetinin baş direktoru, "Novıy mir" qəzetinin redaktoru, Qarabağ Əlillər Cəmiyyətinin orqanı olan "Əlillər" qəzetinin məsul redaktoru, Qarabağ Azadlıq Təşkilatının orqanı olan "Azad Qarabağ" qəzetinin məsul redaktoru olub. Biz görürük ki, Adil müəllimin jurnalist fəaliyyəti daim Qarabağla bağlı olmuşdur. O,  mətbuatda Qarabağ məsələsinin gündəmdə qalmasının əsas ruporlarından biridir. Təsadüfi deyil ki, Adil müəllim Qarabağ Əlillər Cəmiyyətinin fəxri üzvüdür. 

Hazırda "İRŞAD - Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii Filmlər Kompaniyası" Məhdud Məsuliyyətli Cəmiyyətinin direktoru və Jurnalist - Müharibə Veteranları Assosiasiyası sədrinin birinci müavini olan Adil müəllim daim ictimai fəlallığı ilə seçilir. Belə ki, internetdə 1 saytın, 2 kanalın, 12 səhifənin, 7 blokun sahibi olan Adil müəllim onların hamısına yazı və videolar hazırlayıb yerləşdirir və hamısına da özü nəzarət edir. Ən əsası isə budur ki, 100 mindən çox oxucusu olduğuna görə GOOGLE Adil müəllimi "1 power blogger" - yəni "1 saylı bloqçu" adlandırıb. 

Deməli, 65 illik yubiley yaşını qeyd edən Adil müəllim böyük Vətənpərvər, Millətpərvər və İnsanpərvər ziyalıdır !

65 yaşın mübarək olsun Azərbaycan Türk oğlu !

Mən zərrə qədər şübhə etmirəm ki, Vətən və Millət  sevdalısı üçün ən böyük hədiyyə işğal altındakı torpaqlarımızın azad edilməsidir. İnşallah, o gün uzaqda deyildir !

HƏLƏ DƏ AĞDAMDA YAŞAYAN İNSAN...

Akif Nağı. 

Qarabağ Azadlıq Təşkilatının sədri.

                       

     Ağdam şəhəri ayrıca planet idi, ağdamlıların balaca bir planeti. Mən kənd uşağı idim, şəhəri yaxşı tanımırdım, orda da məktəbi bitirəndən sonra Bakıya çıxıb gəlmişəm, indi də Ağdam şəhərini o qədər də tanımıram. Yanımda Ağdamdan danışanda çox yerini, çox adamlarını tanımıram. Amma Ağdam şəhərlilərinin Ağdamın hər xırda detalından, döngəsindən, tinindən, məhəlləsindən, adamlarından necə danışdıqlarına heyranlıqla qulaq asıram. Heç kəsin xətrinə dəyməsin, amma bu, ağdamlılardan başqa heç kimdə yoxdur. Ağdam bəlkə də dövlət içərisində bir şəhər-dövlət, Azərbaycan içərisində Azərbaycanın özündən böyük bir meqapolis idi. “İdi” deməyə də adamın dili gəlmir.

     Xeyli ağdamlı tanıyıram ki, onların sözü-söhbəti, hərəkəti və ruhi vəziyyətinə baxanda məndə elə təsəvvür yaranır ki, onlar Ağdamdan çıxmayıb, çıxmaq istəmirlər, hələ də Ağdamdadırlar, orda yaşayırlar.

     Belə insanlardan biri də dostum, tanınmış jurnalist Adil İrşadoğludur. O, Bakıya qaçqınlıq vaxtı gəlməyib, universitet təhsilindən sonra burda çalışıb, amma sovet dövrünün assimilyasiya maşını Adilin də ağdamlılığını əlindən ala bilməmişdir. Onunla oturub söhbət eyləyəndə, daim hiss edirsən ki, o, burda deyil, Ağdamdadır. Onun Ağdama belə bir təmənnasız, sözlə deyilə bilməyən bir sevgisi var.

     Adil bəy çox hörmət elədiyim insanlardandır. Təmənnasız, gözü-könlü tox insandı. Yalan danışdığını görməmişəm. Kökünə, nəslinə bağlı insandı. Ailəsini, övladlarını, nəvələrini çox sevir. Atasına o qədər bağlı insandı ki, təəccüb qalmaya bilmirsən. Atasının xatirəsini yaşatmaq üçün bəlkə də hər şeyindən keçər. Onun atası ilə bağlı hərəkətləri həmişə məndə dərin bir təəssürat yaradır. Hamı atasını, anasını, yaxınlarını sevir. Amma bu adam, mənə elə gəlir ki, Ağdamla, atası və anası ilə, onların ruhu ilə nəfəs alır.

     Adil bəylə yollarımız müxtəlif müstəvilərdə kəsişib. Hətta bir yerdə çalışmışıq, təsiscisi olduğum “Azad Qarabağ” qəzetinin məsul katibi, daha doğrusu, həm katibi, həm redaktoru, həm də fəhləsi olub. Cəmisi 8 nömrə qəzet buraxdıq. Kömək etmək üçün söz verənlər sözlərinin üstündə durmadılar deyə, qəzetimizin ömrü az oldu. Adil bəyin o qəzetdə çalışarkən başqa bir tərəfini də tanıdım. Bunu çox yerdə deyirəm. O adam qədər öz peşəsinə vurğun ikinci bir adam tanımıram. Təzə çıxan qəzet nömrəsinin qarası onun əlinə iz salanda, əlini iyləyib deyirdi ki, bundan gözəl ətir, qoxu tanımıram. İşinə o qədər ürəkdən yanaşırdı ki, hər şeyi, pul alacaq, almayacaq, evdə pulu var, ya yoxdur, fikirləşmirdi.

     Beləcə Adil dostum haqqında qısa bir təəssüratımı yazdım. Oturub, bir neçə gün fikirləşib, daha çox yaza bilərdim. Amma dostumuz yaddaşıma nə cür hopubsa, onu yazdım. Bu yazımı dostumuzun 65 yaşına hədiyyə edirəm. Çoxdu, azdı Allah bilər. Bir şeyi deyə bilərəm ki, Adil bəy bu ömrü ləyaqətlə yaşayıb. Allahın verdiyi bu ömrü ləyaqətlə yaşadığına görə onu təbrik edirəm. O, ruhən ordadı, amma cismən də tezliklə Ağdama, Qarabağa qayıtmasını arzulayıram.

TEZLİKLƏ QARABAĞDA GÖRÜŞƏNƏDƏK

Ehtiram İlham. 

Şair-publisist.

…İlk dəfə onun adını eşitməkdən qabaq üzünü görmüşəm. Qanlı-qadalı Qarabağ müharibəsi illərində  cəbhə bölgələrindən reportajları yayaımlanırdı. Həmişə əynində əsgər paltarı olurdu. İlk baxışdaca sifətində yorğunluq və əzm, səsində həyəcan və inam hiss olunurdu. Süjetlərini elə hazırlamağa müvəffəq olurdu ki, adam özünü müharibənin içində zənn edirdi, - sanki mərmilər qulağının dibindən uçuşur, tanklar yanından şütüyüb gedir, əsgər yoldaşına dəyən güllələr sinəni yaralayıb keçirdi.

Ana yurdu olan doğma Ağdamının işğalı günlərində onun çəkdiyi ağrıların rəngi hələ də gözlərimin önündədi.

Elə o vaxtdan Adil İrşadoğlu mənimçün Qarabağ savaşını bütün varlığında və hüceyrələrində yaşadan simvol kişilərdən birinə çevrildi...

Tale elə gətirdi ki, onunla iş yoldaşı olduq. Azərbaycan Milli Televiziyasındakı fəaliyyəti yenə diqqət mərkəzimdəydi. İşinin peşəkarı olduğundan, hazırladığı verilişlərlə öz ətrafında bir sevgi haləsi yarada bilmişdi. O olan yerdə həmişə səmimiyyət və xoş aura hökm sürürdü.

Və sonra Adil İrşadoğluyla lap yaxın qonşu olduq – eyni blokun eyni mərtəbəsində. Belə qonşusu olan bəxtiyar olmazmı?! Tək insan idi ki, dərdimi  ürəkdən bölüşə bilir, sirrimi bölür, milli problemlərimiz barədə çəkinmədən müzakirələr aparır, həm də hərdən “başımızı açırdıq”. Hər adama belə duyumlu, hər şeyin yerini bilən və hamının nazıyla oynayan bir qonşu qismət olmur ki...

İş elə gətirdi ki, bir müddətdən sonra ikimiz də işimizdən aralandıq. Adil bəy bir zamanların populyar nəşri olan “De fakto” qəzetini buraxmağa başladı. Az zaman içərisində qəzet cəmiyyətin maraqla oxuduğu mətbu orqanlardan birinə çevrildi. Qəzetin baş redaktoru Adil İrşadoğlu xeyli yeniliklərə imza ataraq nüfuz yiyəsi oldu.

O, Azərbaycan Dövlət Universitetinin (indiki BDU) Jurnalistika fakültəsində Ağamalı Sadiq Əfəndi, Mehman Cavadoğlu, Mustafa Çəmənli, Adil Cəmil və başqa çox sevdiyim dəyərli qələm adamlarıyla tələbə yoldaşı olub. Görünür, elə həmin mühit də onun lap gəncliyindən bir millət aşiqi və vətənpərvər insan kimi formalaşmasında silinməz izlər buraxıb.

Tanışlığımızın üstündən nə az, nə çox – düz 26 il ötsə də, o, mənimçün yenə çox doğmadı. Bu illər ərzində başımıza olmazın işlər gəldi. Çox ağrı-acılar yaşadıq. Dözülməz itkilər gördük. İkimiz də cavan qardaşlarımızı itirdik. Sonra daha nələr, nələr. Hələ üstəgəl o boyda Qarabağ itkisi... Bu itkilərin altında boyumuz bir az da balacalaşdı, belimiz bir az da qırıldı, dünya gözümüzdən bir az da düşdü... İçimizdə ağrılar, çiynimizdə çəkilməz yüklər – beləcə gəlib bu günlərə yetişdik.

İndi artıq xeyli olar ki, nə iş yoldaşıyıq, nə də qonşu. Amma onun adı gələn kimi gözüm işıqlanır, ürəyim atdanır, necə deyirlər, “çiçəyim çırtdayır”.

Gözəl ailəsinin, layiqli oğullarının, şirin nəvəsinin, etibarlı dostlarının əhatəsində bəxtiyar bir ömür sürən əziz dostum Adil İrşadoğlu bu gün 65 yaşının həzzini yaşamaqdadı. İlin-günün bu qarmaqarışıq vaxtında, dünyanın nizamının, cəmiyyətin halallığının pozulduğu bir dövrdə ürəyin istəyən kimi yaşamaq, həm də ləyaqətlə yaşamaq hər kişiyə qismət olan tale payı deyil. Bu, hər insanın bacardığı nəsnələrdən də deyil. Hamı bilir ki, halal, doğruçu, əyilməz, başıuca, gözütox yaşamaq nələr bahasına başa gələ bilər.

Dəyərli qardaşımın bu müdrik yaşını ürəkdən qutlayıram. Arzu edirəm ki, şəxsi və millət, torpaq adına bütün istəkləri çin olsun, inşallah.

Qarabağda, doğma Ağdamımızda görüşənədək, ADİL İRŞADOĞLU!

DÖYÜŞÇÜ JURNALİST QARDAŞIM

Üzeyir Cəfərov.

Hərbi ekspert, ehtiyatda olan polkovnik.

     Qarabağ müharibəsi illəri mənə çox şeyi verib. Özümlə bağlı olanı yazmayacağam, bu doğru-düzgün olmaz. Amma məni elə bənzərsiz, elə unikal İnsanlarla, şəxsiyyətlərlə tanış edib ki, bu günün özündə də mən o bənzərsiz, çox təvazökar Şəxslər və sözün əsl mənasında Şəxsiyyətlərlə fəxr edirəm və qürür duyuram. Onlardan biri də mənim dəyərli ziyalı qardaşım Adil bəy İrşadoğludur. Qarabağ müharibəsinin ən ağır, ən mürəkkəb çağlarında bu mərd və mətin insan heç nədən çəkinmədən ön xəttdən, döyüşlərin içindən minlərlə, on minlərlə əsgər və zabitimizin real həyatını o vaxt çalışdığı Azərbaycan Dövlət Televiziyası vasitəsiylə milyonlara təqdim edən şəxs olub. Onun hər gəlişi şəxsən mənim üçün bir toy-bayram idi. 

     Füzuli döyüş briqadasının komandir müavini kimi. Onun sürünə-sürünə hələ o vaxt tam hazır olmayan və hərb elminin tələblərinə cavab verməyən səngərlərdə əsgər və zabitlərdən müsahibələr alması, onlar haqqında oçerklər hazırlaması. sözlə ifadə edilə biləcəyi çox çətin bir mənzərədir. Yəqin ki, o tarixi kadrları indi kim görsə, bəlkə də heyrətə gələr. Amma bu gözəl insanın o qədər şirin, o qədər isti, doğma münasibəti olurdu ki, sanki əsgər və zabitlərimizə özü ilə Bakıdan bir vaqon mərmi, nə bilim silah-sursat, döyüş texnikasını gətirmiş kimi bir ovqat yaradırdı. 

     Bilirsiniz ki, o çətin 90-cı illərin əvvəllərində bizim Silahlı Qüvvələrimiz yenicə formalaşırdı və həddindən çox problemlər, çatışmazlıqlar mövcud idi. Amma biz düşmənlə üz-üzə dayanan əsgər və zabitlərimizin necə igidlik göstərdiklərini elə təqdim edirdik ki, həm xalqımızda böyük ruh yüksəkliyi olsun, həm də əsgər və zabitlərimiz özlərini əsl Vətən fədailəri kimi hiss eləsinlər. Bax, Adil İrşadoğlu (Əliyev) o abu-havanı yaradan və milyonlarla insana çatdıran bir döyüşçü-jurnalist kimi mənim xatirimdə qalıb. Onun haqqında o qədər yaza, o qədər danışa bilərəm ki, buna saatlarla qulaq asmaq lazım olar. Simasında hər zaman mehriban gülüş olan bu insan, mənim üçün bir döyüş yoldaşı kimi hər zaman əziz və dəyərli olub. Onun kamera və mikrafonla gördüyü iş şəxsən mənim üçün tarixi yazan canlı insan obrazı kimi qəbul olunur.

     Adil müəllim, bu gün Qarabağ müharibəsinin tarixini olduğu kimi indiki və gələcək nəsillərə çatdırmağı davam edən bir ziyalıdır. O, bu gün də qəlbi Qarabağla döyünən və narahat bir insandır. Nə qədər ki, torpaqlarımız düşmən tapdağı altındadır, biz rahat ola bilmərik və olmamalıyıq. Veteran jurnalist Adil İrşadoğlu gecə-gündüz bacardığı şəkildə bu işi aparır və mən qürür duyuram, bu İnsanla.  Allah ona o qədər dözüm qismət eləsin ki, biz onunla yenidən təkcə bir vaxtlar gəzdiyimiz səngərlərdə deyil, ondan da daha irəlidə, elə Şuşada, Xankəndinin özündə, doğma yurdu olan Ağdamda, digər ərazilərimizdə xatirələrimizi bölüşək və ürəkdən sevinək. İnanıram ki, bu,  tez bir zamanda baş verməlidir və biz o tarixi anları bərabər yaşayacağıq.

     Bağrıma basıram sizi, mənim dəyərli və əziz, zəhmətkeş, döyüşçü jurnalist qardaşım. Var olun hər zaman. Sizin Qarabağ savaşında çox böyük əziyyətiniz və zəhmətiniz olub. Biz bunu görmüşük və şəxsən mən bütün tədbirlərdə bunu qeyd edirəm ki, tanınmış jurnalist Adil İrşadoğlunun, Xanlar Bayramovun, rejissor Rövşən Nicatın, Tofiq Gülməmmədovun, Taleh İsmayılın, teleoperator Tahir Qarayevin, Fikrət Hüseynovun, Əlövsət Aslanovun, Zakir Muxtarovun, Ramiz Rüstəmovun və digər qardaşlarımızın misilsiz xidmətləri və zəhmətləri olub. Onlar Qarabağ savaşının həm canlı şahidləridirlər, həm də döyüş tariximizi yaddaşlara köçürmüş azsaylı Vətən fədailəridirlər. Onları biz heç vaxt unutmamalıyıq və unutmayacağıq.

OLDUĞU KİMİ GÖRÜNƏN ADİL İRŞADOĞLU

Daşdəmir Tağıyev.

"Azərbaycan"qəzetinin əməkdaşı.

     Onun haqqında yazmağım heç də təsadüfi deyil. Olub-keçənlərə, özümün və onun ötən ömür yolumuza nəzər salanda əlimə qələm götürüb yazmaqda özümü bəlkə də tam haqlı sayıram. Axı bu gün ətrafında olanlarının çoxundan bəlkə də onu daha çox mən tanıyıram. Onunla tanışlığım ötən əsrin sonlarından - “Yeni dünya” qəzetində çalışdığı dövrdən başlayır. Onu bu qəzetdən qabaq da tanıyırdım, amma uzaqdan-uzağa. Lakin işbirliyimiz olandan sonra münasibətimiz əvvəlcə yoldaşlığa, sonralar isə zaman-zaman bir-birini üstələyən dostluğa, həmkarlığa çevrilən bu tanışlığın 30 ilə yaxın tarixçəsi var. Bu illər ərzində yollarımız uzun müddət paralel uzanıb, müxtəlif zamanlarda kəsişən, üst-üstə düşən məqamları olub... 

     Onun haqqında yazmağı özümə bir də ona görə borc bilirəm ki, tanıdığım, ancaq adını unutduğum şəxsiyyətlərdən birinin önəm verdiyi bir fikri heç vaxt yadımdan çıxmır. Söhbət elm, mədəniyyət, ədəbiyyat aləmindən, ictimai xadimlərdən, tarixi şəxsiyyətlərdən, bu və ya digər sahədə xidmətləri olan insanlardan gedir və o şəxsiyyətin də fikri yadıma düşür: “Biz gərək belə adamların qədrini bilək, onların dəyərini verək, xidmətlərini yüksək qiymətləndirək. Bununla biz təkcə onlara olan hörmət və ehtiramımızı bildirmirik. Onları millətimizə tanıdırıq. Millətə belə adlar, belə simalar lazımdır ki, həmişə öz övladları ilə öyünsün, fəxr etsin, öz milli mənsubiyyətinə görə qürur duysun. Belə insanların adlarını qorumaq, yaşatmaq və gələcək nəsillərə çatdırmaq hər birimizin vətəndaşlıq borcudur”.
Bu gün müasirimiz olan Adil İrşad oğlu Əliyev də, heç şübhəsiz ki, millətimiz, xalqımız üçün belə dəyərli və nadir insanlardan biri, qürur duyduğumuz şəxsiyyətlərdəndir.

     Adil müəllimin simasında peşəkar jurnalist, ləyaqətli vətəndaş, səmimi insan, qayğıkeş dost, canıyanan valideyn kimi xüsusiyyətləri sadəliyi, səmimiyyəti, təvazökarlığı, yüksək mədəniyyəti və əsl ziyalılığı ilə görünməmiş dərəcədə üzvi şəkildə birləşib.
Zəngin potensialı, yüksək təşkilatçılıq qabiliyyəti, demokratik düşüncəsi, müasirliyi, novatorluğu, yeniliklərə və təşəbbüslərə açıq olması, zamanla ayaqlaşmaq və daha irəlini görmək bacarığı məşğul olduğu hər bir işdə, çalışdığı hər bir vəzifədə ona həmişə hörmət, ehtiram və nüfuz qazandırıb.

     O, böyük bir nəslin parlaq nümayəndəsi, müdrik insan və gözəl bir ailə başçısı kimi, özünün bütün davranışı, həyat və fəaliyyəti ilə cəmiyyətimizin sarsılmaz mənəvi dəyərlər qalasını ucaltmışdır. Onu sevənlər, içdən ona tapınanlar və ona bağlananlar onun insaniyyət və alicənablıq qalasına qəlbən pənah gətirib sığınanlardır.
Amma bu qala da boş yerdə, özü-özünə yaranmayıb. Adil İrşadoğlu çağdaş jurnalistikamızın həqiqətən layiqli nümayəndələrindən biridir. Onun dünyaya göz açdığı məkan, ailə və mühit çox şeyləri bizə əxz edir. Həmkarım, istedadlı jurnalist, əməkdar jurnalist İradə xanım bu günlərdə Adil müəllim haqqında mükəmməl bir yazı hazırlayıb. Bu yazını oxuduğum anlarda beynimdən maraqlı fikirlər keçdi, duyğular yaşadım.

     İradə xanım yazır: “Tələbəlik illərindən çox-çox sonra Adilin yazılarından birində bu cümlələri oxudum: “Atam İrşad Əliyev Ağdamın, Qarabağın sayılıb-seçilən ağsaqqallarından idi. Uzun müddət dövlət orqanlarında çalışmışdı. İnsanların indi də bu şəxsi sevməsi, adı çəkiləndə “min rəhmət” oxuması səbəbsiz deyil. Qoy bu hərəkətə patriarxal deyilsin, köhnəlmiş deyilsin, amma bu ağsaqqalın ailəsinin, onun doğulduğu Sarıhacılı kəndinin, yaşadığı Ağdam şəhərinin öz əxlaq qanunları var idi. Bizim gücümüz bu yazılmamış qanunlarda idi: böyüyə, ata-anaya ehtiram, sitayiş dərəcəsinə çatan vətən sevgisi bu əxlaqın bünövrəsi idi”. Biz bu bünövrənin varlığına Adil İrşadoğlunun 65 illik ömür yolunda dəfələrlə şahid olmuşuq. Onu da bilirik ki, əzəldən üç idealı olub. Onlar Mustafa Kamal Paşa Atatürk, dahi Üzeyir bəy Hacıbəyli və atası İrşad kişidir...” Bəli, Adil müəllim belə bir kişinin ocağında göz açıb. Bu ailənin üzvü kimi, o, İrşad müəllimin ruhunun və mənəviyyatının daşıyıcısı olub, istər öz şəxsi həyat nümunəsi ilə, istərsə də ictimai həyatda rolu ilə bütövlükdə cəmiyyətin saflığına xidmət edib və bu gün də o missiyanı şərəflə davam etdirir. 
Adil Əliyev özü də bunu inkar etmir. Söhbətlərindən birində dediyi kimi, “mənim stilim sonradan düşünülməyib, mənim stilim atamdan, anamdan gəlir - o həyatdan ki, biz görmüşük, o evdən ki, biz yaşamışıq. Bizə bütün bunları onlar, valideynlərimiz veriblər, necə varıqsa eləyik”.

     Azərbaycan jurnalistikasında Adil İrşadoğlunun təkcə geniş biliyi, zəngin təcrübəsi, təşkilatçılıq qabiliyyəti deyil, həm də mənəvi dünyası öz əksini tapır. Vətənini hədsiz məhəbbətlə sevən, Vətən sevgisi hər şeydən üstün olan bir insan üçün Vətənə xeyir verməyin, Vətənə xidmətin ən kompleks məkanı bəlkə də Vətən üçün vətəndaş yetişdirən bir ocaq yaratmaqdır.

     Bu gün Adil müəllimlə dostluq edən, yaxın ünsiyyətdə olan, səmimi münasibətlər quran hər kəs - istər redaktor, istər müxbir, istərsə də jurnalistika kimi çətin və şərəfli bir sahədə külünk vuran yaradıcı insanlar üzvi bir vəhdət təşkil edirlər. Onların hamısı bir istək və bir məqsəd ətrafında birləşmişdir - dürüstlük, sədaqət, şəffaflıq, akademik əxlaq, şərəf və məsuliyyətlə Vətənə xidmət. Bu, Adil İrşadoğlunun ali məqsədidir və bu məqsədini hazırda təsisçisi və baş redaktoru olduğu “İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii filmlər kampaniyası” MMC-də gerçəkləşdirə bilib. Adil müəllim inanır ki, bu günün jurnalistləri “İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii filmlər kampaniyası” MMC-nin, ümumilikdə götürəndə isə, jurnalistikanın adını, onun dəyərlərini hər zaman layiqincə yaşadacaqlar. O, vaxtilə təhsil aldığı ADU-da (İndiki BDU) çalışan müəllimlərin şəxsiyyətinə, elmi potensialına və mənəvi-əxlaqi keyfiyyətlərinə bir-birini tamamlayan amillər kimi eyni dərəcədə böyük əhəmiyyət verərək deyir:
- Müəllimlərimiz bizim üçün həmişə nümunə olublar. Onların peşəkarlığı, dünyagörüşü, dəyərləri, Vətən sevgisi hər bir tələbənin aldığı başlıca dərsə çevrilir.

     Bu gün Adil müəllim “İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii filmlər kampaniyası” MMC-ni yaratmaqla həm də bir jurnaslitika oazisi yaradıb. Onun yaradıcılığından bəhrələnən, şərəflə keçdiyi yolu özlərinə müqəddəs sayan qələm sahibləri Adil müəllimi də özlərinə, sözün əsl mənasında, müəllim sayırlar. Jurnalistikanın şanlı ənənələrinə sadiq qalan “İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii filmlər kampaniyası” MMC sanki Adil İrşadoğlunun simasıdır. Burada yaradıcılıq işinin təşkili, “İrşad” MMC mühiti ilə Adil Əliyev sanki özünü ifadə edir...

     Hər bir dövlətin və xalqın sabahı barədə təsəvvürün onun bugünkü gəncləri tərəfindən yaradıldığı qənaətində olan A.Əliyev tək elmli, bilikli və bacarıqlı deyil, vətəndaşlıq hissləri ilə seçilən qələm sahiblərinin yetişdirilməsini başlıca vəzifəsi hesab edir.
Və sonda elə İradə xanım Əliyevanın yazısından duydum, daha doğrusu, oxudum ki, dostumuzun 65 yaşı tamam olur. Can qardaşımıza nə arzulardım? İlk növbədə, sağlam bədən və sağlam ruh. Xoşbəxtlik və səadət. Yaradıcılıq uğurları və həmişə zirvələrdə olmağı. 

ADİLDƏN ADİL İRŞADOĞLUNA QƏDƏR ŞƏRƏFLİ YOL

Təranə Məmməd. 

Ehtiyatda olan polkovnik-leytenant, şair-publisist.

     Son günlər Adil İrşadoğlunun 65 illik yubileyilə bağlı onu yaxından tanıyanların çox maraqlı yazılarını həyacanla oxudum. Yazıların hamısı ətraflı, samballı və səmimi olduğundan məndə bir qısqanclıq hissi oyandı. Nədənini bu gün Adil İrşadpğlu haqqında bir neçə kəlmə dediyimdə özünüz aydınlaşdıracaqsınız.

     Uzaq 70 ci illərə apardı məni xatirələrim.

 
Xalam qızının həyat yoldaşı rəhmətlik Nadir müəllimin anası Hurizat xala yaşadığı Ağdamdaki armudlu həyətə qonaq getmişdik. O həyət, o səmimiyyət və yüksək mədəniyyət indi də gözümün qarşısındadır.
Min bir nazu-nemətlə qarşılanan qonaqlar arasında Adilin valideynləri İrşad müəllimlə Qənirə xanım da var idi. Bu insanlar o qədər mehriban, o qədər zadəgan və səviyyəli idilər ki, onlarla ailəvi dostluğumuzdan, qohumluğumuzdan qürur duyurdum. Atam deyirdi ki, İrşad sirr veriləsi adamdır.
O vaxt bu sözün nə demək olduğunu anlamırdım. Sonradan Milli Təhlükəsizlik Nazirliyində İrşad müəllimin oğlu Adilin kiçik qardaşı Oqtayla bir yerdə çalışanda  dərk etdim ki, sirri yalnız yaxşı tərbiyə almış insan saxlaya bilər və bu baxımdan atamın İrşad müəllim haqqında dediyi sözlər tam həqiqət idi. 
Armudlu həyətdə qonaqlıqdan bir neçə il sonra biz Ağdamdan  Bakıya köçdük. Lakin hər il Şuşaya istirahətə gedirdik.
Bir il yenə də o uşaq yaddaşımdaki ailə ilə Şuşada istirahət edəsi olduq. Lakin bu dəfə ailənin oğlu Adil də burdaydı. Bu bizim Adillə ilk tanışlığımız idi.
Atalarımızın ənənəsini davam edərək bu günə kimi Adillə əlaqəni kəsməmişik.

     Sonradan biz eyni təhsil ocağında, yəni Azərbaycan Dövlət Universitetində ( indiki BDU) oxuduq. Adillə hər dəfə görüşəndə onun  mənə sırf qarabağ ləhcəsində "Nətərsən?", - deyə sual verməsi çox yaxşı yadımdadır. Təbii ki, həyat insanları, hətta yaxın dostları ailə, övlad qayğısıyla əhatə etdikdə insanlar öz işləriylə, öz qayğılarıya daha çox məşğul olurlar. Və Adil də, mən də istisna deyildik.

     Lakin həmin elə o həyat da bizi yenə və yenə görüşdürdü. Hər dəfə Adili görəndə, haqqında eşidəndə onunla fəxr edir, gürur duyurdum.

     Tükənməz enerjiyə malik bu insan Vətən vurğunudur. Bu, Adilin bəlkə də ən gözə çarpan cəhətidir. O özü bunu qabarıq şəkildə göstərməsə də hamı onun Vətən oğlu olaraq Vətən fədaisi olduğunu görür.

     Bəlkə bu səbəbdən  Adil İrşad oğlu Əliyev  jurnalıst olaraq Qarabağ müharibəsinin ən çətin məqamlarında əyninə hərbi geyim geyinib cəbhə bölgələrinin ən qorxulu nöqtələrindən xalqımıza xəbərlər çatdırır və əsgərlərimizi ruhlandırırdı. 

     Yaxşı yadımdadır, bir dəfə təsadüfən Adilin Azərbaycan Milli Radiosuna verdiyi müsahibəni dinlədim. Adilin o dövrdə, o vaxtda "mənə heç bir mükafat lazım deyil", -  deməsi Qarabağda qələbənin, torpaqlarımızın uğrunda gedən döyüşlərin onun üçün nə qədər əhəmiyyətli olmasından xəbər verirdi.

     Sonralar mətbuatda daha təmkinli, püxtələşmiş bir imzaya rast gəldim. Adil İrşadoğlu artıq  “İrşad-Teleradio  Verilişləri, Sənədli və Bədii Filmlər Kompaniyası”nin təsisçisi və baş redaktoru kimi fəaliyyət göstərirdi.

     Bu təcrübəli jurnalist bir gün də olsun dayanmayıb. Həmişə işləyib, həmişə fəaliyyətinin zirvələrinə can atıb. O, gördüyü işlərin hamısını həvəslə, ləyaqətlə, vicdanla görür.
Adil tələbə Adildən Adil İrşadoğlu adlı jurnalistə qədər gedən yolda  heç vaxt xəyanət, laqeyidlik, məsuliyyətsizlik etməyib. 

     Hörmətli Adil müəllim, Sizinlə gürur duyuram! Vətəni sevənlər çoxdur, lakin konkret iş görüb vətənsevərlərə təqdim etmək hər kəsə nəsib olmur. Sizin möhtəşəm layihəniz olan “İRŞAD TV”- ni dərindən araşdırdım və indi də həvəslə izləyirəm. “İRŞAD TV” məni heyran etdi. Öz keçmişini, tarixini,valideynlərini unutmayan insan heç zaman vətəninə xəyanət edə bilməz. Vətəni sevmək üçün onun bir hissəsi olmaq, ona qovuşaraq çox şeydən keçmək lazım gəlir. Siz bunu bacarmısınız. Əhsən və bir daha Əhsən! 
Siz təpədən dırnağa vətənpərvərsiniz. Ən adi verilişlərinizdən də vətən sevgisi, vətən ağrısı duyulur!  Əminəm ki, Adil İrşadoğlu Vətəni, doğma Qarabağı ad sana, mükafata (hətta mükafatdan imtina etdiyi vaxt da olub) görə sevmir. O, sadəcə vətənini canından keçəcək gədər sevir. 
İnsanlıq, mərhəmət, qədirbilənlik, vətənpərvərlik, təmizlik, saflıq, məğrurluq, ailəcanlılıq, azərbaycançılıq kimi dəyərlərin cəmləşmiş uca bir heykəli - ADİL İRŞADOĞLU, VAR OLUN.

Adil İrşadoğlu iki oğul atası, gözəl ailə başçısı, qayğıkeş babadır. 

     Bu gözəl insanla tanışlıqdan və dostluqdan gürur duymamaq olmur. Ona uzun ömür, can sağlığı, işlərində müvəffəqiyyətlər arzulayıram. Ümid edirəm ki, bir zaman yenə Şuşada nəvələrimizi gəzdirib fəxrlə deyəcəyik :  BURA VƏTƏNDİR !