TEZLİKLƏ QARABAĞDA GÖRÜŞƏNƏDƏK

Ehtiram İlham. 

Şair-publisist.

…İlk dəfə onun adını eşitməkdən qabaq üzünü görmüşəm. Qanlı-qadalı Qarabağ müharibəsi illərində  cəbhə bölgələrindən reportajları yayaımlanırdı. Həmişə əynində əsgər paltarı olurdu. İlk baxışdaca sifətində yorğunluq və əzm, səsində həyəcan və inam hiss olunurdu. Süjetlərini elə hazırlamağa müvəffəq olurdu ki, adam özünü müharibənin içində zənn edirdi, - sanki mərmilər qulağının dibindən uçuşur, tanklar yanından şütüyüb gedir, əsgər yoldaşına dəyən güllələr sinəni yaralayıb keçirdi.

Ana yurdu olan doğma Ağdamının işğalı günlərində onun çəkdiyi ağrıların rəngi hələ də gözlərimin önündədi.

Elə o vaxtdan Adil İrşadoğlu mənimçün Qarabağ savaşını bütün varlığında və hüceyrələrində yaşadan simvol kişilərdən birinə çevrildi...

Tale elə gətirdi ki, onunla iş yoldaşı olduq. Azərbaycan Milli Televiziyasındakı fəaliyyəti yenə diqqət mərkəzimdəydi. İşinin peşəkarı olduğundan, hazırladığı verilişlərlə öz ətrafında bir sevgi haləsi yarada bilmişdi. O olan yerdə həmişə səmimiyyət və xoş aura hökm sürürdü.

Və sonra Adil İrşadoğluyla lap yaxın qonşu olduq – eyni blokun eyni mərtəbəsində. Belə qonşusu olan bəxtiyar olmazmı?! Tək insan idi ki, dərdimi  ürəkdən bölüşə bilir, sirrimi bölür, milli problemlərimiz barədə çəkinmədən müzakirələr aparır, həm də hərdən “başımızı açırdıq”. Hər adama belə duyumlu, hər şeyin yerini bilən və hamının nazıyla oynayan bir qonşu qismət olmur ki...

İş elə gətirdi ki, bir müddətdən sonra ikimiz də işimizdən aralandıq. Adil bəy bir zamanların populyar nəşri olan “De fakto” qəzetini buraxmağa başladı. Az zaman içərisində qəzet cəmiyyətin maraqla oxuduğu mətbu orqanlardan birinə çevrildi. Qəzetin baş redaktoru Adil İrşadoğlu xeyli yeniliklərə imza ataraq nüfuz yiyəsi oldu.

O, Azərbaycan Dövlət Universitetinin (indiki BDU) Jurnalistika fakültəsində Ağamalı Sadiq Əfəndi, Mehman Cavadoğlu, Mustafa Çəmənli, Adil Cəmil və başqa çox sevdiyim dəyərli qələm adamlarıyla tələbə yoldaşı olub. Görünür, elə həmin mühit də onun lap gəncliyindən bir millət aşiqi və vətənpərvər insan kimi formalaşmasında silinməz izlər buraxıb.

Tanışlığımızın üstündən nə az, nə çox – düz 26 il ötsə də, o, mənimçün yenə çox doğmadı. Bu illər ərzində başımıza olmazın işlər gəldi. Çox ağrı-acılar yaşadıq. Dözülməz itkilər gördük. İkimiz də cavan qardaşlarımızı itirdik. Sonra daha nələr, nələr. Hələ üstəgəl o boyda Qarabağ itkisi... Bu itkilərin altında boyumuz bir az da balacalaşdı, belimiz bir az da qırıldı, dünya gözümüzdən bir az da düşdü... İçimizdə ağrılar, çiynimizdə çəkilməz yüklər – beləcə gəlib bu günlərə yetişdik.

İndi artıq xeyli olar ki, nə iş yoldaşıyıq, nə də qonşu. Amma onun adı gələn kimi gözüm işıqlanır, ürəyim atdanır, necə deyirlər, “çiçəyim çırtdayır”.

Gözəl ailəsinin, layiqli oğullarının, şirin nəvəsinin, etibarlı dostlarının əhatəsində bəxtiyar bir ömür sürən əziz dostum Adil İrşadoğlu bu gün 65 yaşının həzzini yaşamaqdadı. İlin-günün bu qarmaqarışıq vaxtında, dünyanın nizamının, cəmiyyətin halallığının pozulduğu bir dövrdə ürəyin istəyən kimi yaşamaq, həm də ləyaqətlə yaşamaq hər kişiyə qismət olan tale payı deyil. Bu, hər insanın bacardığı nəsnələrdən də deyil. Hamı bilir ki, halal, doğruçu, əyilməz, başıuca, gözütox yaşamaq nələr bahasına başa gələ bilər.

Dəyərli qardaşımın bu müdrik yaşını ürəkdən qutlayıram. Arzu edirəm ki, şəxsi və millət, torpaq adına bütün istəkləri çin olsun, inşallah.

Qarabağda, doğma Ağdamımızda görüşənədək, ADİL İRŞADOĞLU!