TEZLİKLƏ QARABAĞDA GÖRÜŞƏNƏDƏK

Ehtiram İlham. 

Şair-publisist.

…İlk dəfə onun adını eşitməkdən qabaq üzünü görmüşəm. Qanlı-qadalı Qarabağ müharibəsi illərində  cəbhə bölgələrindən reportajları yayaımlanırdı. Həmişə əynində əsgər paltarı olurdu. İlk baxışdaca sifətində yorğunluq və əzm, səsində həyəcan və inam hiss olunurdu. Süjetlərini elə hazırlamağa müvəffəq olurdu ki, adam özünü müharibənin içində zənn edirdi, - sanki mərmilər qulağının dibindən uçuşur, tanklar yanından şütüyüb gedir, əsgər yoldaşına dəyən güllələr sinəni yaralayıb keçirdi.

Ana yurdu olan doğma Ağdamının işğalı günlərində onun çəkdiyi ağrıların rəngi hələ də gözlərimin önündədi.

Elə o vaxtdan Adil İrşadoğlu mənimçün Qarabağ savaşını bütün varlığında və hüceyrələrində yaşadan simvol kişilərdən birinə çevrildi...

Tale elə gətirdi ki, onunla iş yoldaşı olduq. Azərbaycan Milli Televiziyasındakı fəaliyyəti yenə diqqət mərkəzimdəydi. İşinin peşəkarı olduğundan, hazırladığı verilişlərlə öz ətrafında bir sevgi haləsi yarada bilmişdi. O olan yerdə həmişə səmimiyyət və xoş aura hökm sürürdü.

Və sonra Adil İrşadoğluyla lap yaxın qonşu olduq – eyni blokun eyni mərtəbəsində. Belə qonşusu olan bəxtiyar olmazmı?! Tək insan idi ki, dərdimi  ürəkdən bölüşə bilir, sirrimi bölür, milli problemlərimiz barədə çəkinmədən müzakirələr aparır, həm də hərdən “başımızı açırdıq”. Hər adama belə duyumlu, hər şeyin yerini bilən və hamının nazıyla oynayan bir qonşu qismət olmur ki...

İş elə gətirdi ki, bir müddətdən sonra ikimiz də işimizdən aralandıq. Adil bəy bir zamanların populyar nəşri olan “De fakto” qəzetini buraxmağa başladı. Az zaman içərisində qəzet cəmiyyətin maraqla oxuduğu mətbu orqanlardan birinə çevrildi. Qəzetin baş redaktoru Adil İrşadoğlu xeyli yeniliklərə imza ataraq nüfuz yiyəsi oldu.

O, Azərbaycan Dövlət Universitetinin (indiki BDU) Jurnalistika fakültəsində Ağamalı Sadiq Əfəndi, Mehman Cavadoğlu, Mustafa Çəmənli, Adil Cəmil və başqa çox sevdiyim dəyərli qələm adamlarıyla tələbə yoldaşı olub. Görünür, elə həmin mühit də onun lap gəncliyindən bir millət aşiqi və vətənpərvər insan kimi formalaşmasında silinməz izlər buraxıb.

Tanışlığımızın üstündən nə az, nə çox – düz 26 il ötsə də, o, mənimçün yenə çox doğmadı. Bu illər ərzində başımıza olmazın işlər gəldi. Çox ağrı-acılar yaşadıq. Dözülməz itkilər gördük. İkimiz də cavan qardaşlarımızı itirdik. Sonra daha nələr, nələr. Hələ üstəgəl o boyda Qarabağ itkisi... Bu itkilərin altında boyumuz bir az da balacalaşdı, belimiz bir az da qırıldı, dünya gözümüzdən bir az da düşdü... İçimizdə ağrılar, çiynimizdə çəkilməz yüklər – beləcə gəlib bu günlərə yetişdik.

İndi artıq xeyli olar ki, nə iş yoldaşıyıq, nə də qonşu. Amma onun adı gələn kimi gözüm işıqlanır, ürəyim atdanır, necə deyirlər, “çiçəyim çırtdayır”.

Gözəl ailəsinin, layiqli oğullarının, şirin nəvəsinin, etibarlı dostlarının əhatəsində bəxtiyar bir ömür sürən əziz dostum Adil İrşadoğlu bu gün 65 yaşının həzzini yaşamaqdadı. İlin-günün bu qarmaqarışıq vaxtında, dünyanın nizamının, cəmiyyətin halallığının pozulduğu bir dövrdə ürəyin istəyən kimi yaşamaq, həm də ləyaqətlə yaşamaq hər kişiyə qismət olan tale payı deyil. Bu, hər insanın bacardığı nəsnələrdən də deyil. Hamı bilir ki, halal, doğruçu, əyilməz, başıuca, gözütox yaşamaq nələr bahasına başa gələ bilər.

Dəyərli qardaşımın bu müdrik yaşını ürəkdən qutlayıram. Arzu edirəm ki, şəxsi və millət, torpaq adına bütün istəkləri çin olsun, inşallah.

Qarabağda, doğma Ağdamımızda görüşənədək, ADİL İRŞADOĞLU!

DÖYÜŞÇÜ JURNALİST QARDAŞIM

Üzeyir Cəfərov.

Hərbi ekspert, ehtiyatda olan polkovnik.

     Qarabağ müharibəsi illəri mənə çox şeyi verib. Özümlə bağlı olanı yazmayacağam, bu doğru-düzgün olmaz. Amma məni elə bənzərsiz, elə unikal İnsanlarla, şəxsiyyətlərlə tanış edib ki, bu günün özündə də mən o bənzərsiz, çox təvazökar Şəxslər və sözün əsl mənasında Şəxsiyyətlərlə fəxr edirəm və qürür duyuram. Onlardan biri də mənim dəyərli ziyalı qardaşım Adil bəy İrşadoğludur. Qarabağ müharibəsinin ən ağır, ən mürəkkəb çağlarında bu mərd və mətin insan heç nədən çəkinmədən ön xəttdən, döyüşlərin içindən minlərlə, on minlərlə əsgər və zabitimizin real həyatını o vaxt çalışdığı Azərbaycan Dövlət Televiziyası vasitəsiylə milyonlara təqdim edən şəxs olub. Onun hər gəlişi şəxsən mənim üçün bir toy-bayram idi. 

     Füzuli döyüş briqadasının komandir müavini kimi. Onun sürünə-sürünə hələ o vaxt tam hazır olmayan və hərb elminin tələblərinə cavab verməyən səngərlərdə əsgər və zabitlərdən müsahibələr alması, onlar haqqında oçerklər hazırlaması. sözlə ifadə edilə biləcəyi çox çətin bir mənzərədir. Yəqin ki, o tarixi kadrları indi kim görsə, bəlkə də heyrətə gələr. Amma bu gözəl insanın o qədər şirin, o qədər isti, doğma münasibəti olurdu ki, sanki əsgər və zabitlərimizə özü ilə Bakıdan bir vaqon mərmi, nə bilim silah-sursat, döyüş texnikasını gətirmiş kimi bir ovqat yaradırdı. 

     Bilirsiniz ki, o çətin 90-cı illərin əvvəllərində bizim Silahlı Qüvvələrimiz yenicə formalaşırdı və həddindən çox problemlər, çatışmazlıqlar mövcud idi. Amma biz düşmənlə üz-üzə dayanan əsgər və zabitlərimizin necə igidlik göstərdiklərini elə təqdim edirdik ki, həm xalqımızda böyük ruh yüksəkliyi olsun, həm də əsgər və zabitlərimiz özlərini əsl Vətən fədailəri kimi hiss eləsinlər. Bax, Adil İrşadoğlu (Əliyev) o abu-havanı yaradan və milyonlarla insana çatdıran bir döyüşçü-jurnalist kimi mənim xatirimdə qalıb. Onun haqqında o qədər yaza, o qədər danışa bilərəm ki, buna saatlarla qulaq asmaq lazım olar. Simasında hər zaman mehriban gülüş olan bu insan, mənim üçün bir döyüş yoldaşı kimi hər zaman əziz və dəyərli olub. Onun kamera və mikrafonla gördüyü iş şəxsən mənim üçün tarixi yazan canlı insan obrazı kimi qəbul olunur.

     Adil müəllim, bu gün Qarabağ müharibəsinin tarixini olduğu kimi indiki və gələcək nəsillərə çatdırmağı davam edən bir ziyalıdır. O, bu gün də qəlbi Qarabağla döyünən və narahat bir insandır. Nə qədər ki, torpaqlarımız düşmən tapdağı altındadır, biz rahat ola bilmərik və olmamalıyıq. Veteran jurnalist Adil İrşadoğlu gecə-gündüz bacardığı şəkildə bu işi aparır və mən qürür duyuram, bu İnsanla.  Allah ona o qədər dözüm qismət eləsin ki, biz onunla yenidən təkcə bir vaxtlar gəzdiyimiz səngərlərdə deyil, ondan da daha irəlidə, elə Şuşada, Xankəndinin özündə, doğma yurdu olan Ağdamda, digər ərazilərimizdə xatirələrimizi bölüşək və ürəkdən sevinək. İnanıram ki, bu,  tez bir zamanda baş verməlidir və biz o tarixi anları bərabər yaşayacağıq.

     Bağrıma basıram sizi, mənim dəyərli və əziz, zəhmətkeş, döyüşçü jurnalist qardaşım. Var olun hər zaman. Sizin Qarabağ savaşında çox böyük əziyyətiniz və zəhmətiniz olub. Biz bunu görmüşük və şəxsən mən bütün tədbirlərdə bunu qeyd edirəm ki, tanınmış jurnalist Adil İrşadoğlunun, Xanlar Bayramovun, rejissor Rövşən Nicatın, Tofiq Gülməmmədovun, Taleh İsmayılın, teleoperator Tahir Qarayevin, Fikrət Hüseynovun, Əlövsət Aslanovun, Zakir Muxtarovun, Ramiz Rüstəmovun və digər qardaşlarımızın misilsiz xidmətləri və zəhmətləri olub. Onlar Qarabağ savaşının həm canlı şahidləridirlər, həm də döyüş tariximizi yaddaşlara köçürmüş azsaylı Vətən fədailəridirlər. Onları biz heç vaxt unutmamalıyıq və unutmayacağıq.

OLDUĞU KİMİ GÖRÜNƏN ADİL İRŞADOĞLU

Daşdəmir Tağıyev.

"Azərbaycan"qəzetinin əməkdaşı.

     Onun haqqında yazmağım heç də təsadüfi deyil. Olub-keçənlərə, özümün və onun ötən ömür yolumuza nəzər salanda əlimə qələm götürüb yazmaqda özümü bəlkə də tam haqlı sayıram. Axı bu gün ətrafında olanlarının çoxundan bəlkə də onu daha çox mən tanıyıram. Onunla tanışlığım ötən əsrin sonlarından - “Yeni dünya” qəzetində çalışdığı dövrdən başlayır. Onu bu qəzetdən qabaq da tanıyırdım, amma uzaqdan-uzağa. Lakin işbirliyimiz olandan sonra münasibətimiz əvvəlcə yoldaşlığa, sonralar isə zaman-zaman bir-birini üstələyən dostluğa, həmkarlığa çevrilən bu tanışlığın 30 ilə yaxın tarixçəsi var. Bu illər ərzində yollarımız uzun müddət paralel uzanıb, müxtəlif zamanlarda kəsişən, üst-üstə düşən məqamları olub... 

     Onun haqqında yazmağı özümə bir də ona görə borc bilirəm ki, tanıdığım, ancaq adını unutduğum şəxsiyyətlərdən birinin önəm verdiyi bir fikri heç vaxt yadımdan çıxmır. Söhbət elm, mədəniyyət, ədəbiyyat aləmindən, ictimai xadimlərdən, tarixi şəxsiyyətlərdən, bu və ya digər sahədə xidmətləri olan insanlardan gedir və o şəxsiyyətin də fikri yadıma düşür: “Biz gərək belə adamların qədrini bilək, onların dəyərini verək, xidmətlərini yüksək qiymətləndirək. Bununla biz təkcə onlara olan hörmət və ehtiramımızı bildirmirik. Onları millətimizə tanıdırıq. Millətə belə adlar, belə simalar lazımdır ki, həmişə öz övladları ilə öyünsün, fəxr etsin, öz milli mənsubiyyətinə görə qürur duysun. Belə insanların adlarını qorumaq, yaşatmaq və gələcək nəsillərə çatdırmaq hər birimizin vətəndaşlıq borcudur”.
Bu gün müasirimiz olan Adil İrşad oğlu Əliyev də, heç şübhəsiz ki, millətimiz, xalqımız üçün belə dəyərli və nadir insanlardan biri, qürur duyduğumuz şəxsiyyətlərdəndir.

     Adil müəllimin simasında peşəkar jurnalist, ləyaqətli vətəndaş, səmimi insan, qayğıkeş dost, canıyanan valideyn kimi xüsusiyyətləri sadəliyi, səmimiyyəti, təvazökarlığı, yüksək mədəniyyəti və əsl ziyalılığı ilə görünməmiş dərəcədə üzvi şəkildə birləşib.
Zəngin potensialı, yüksək təşkilatçılıq qabiliyyəti, demokratik düşüncəsi, müasirliyi, novatorluğu, yeniliklərə və təşəbbüslərə açıq olması, zamanla ayaqlaşmaq və daha irəlini görmək bacarığı məşğul olduğu hər bir işdə, çalışdığı hər bir vəzifədə ona həmişə hörmət, ehtiram və nüfuz qazandırıb.

     O, böyük bir nəslin parlaq nümayəndəsi, müdrik insan və gözəl bir ailə başçısı kimi, özünün bütün davranışı, həyat və fəaliyyəti ilə cəmiyyətimizin sarsılmaz mənəvi dəyərlər qalasını ucaltmışdır. Onu sevənlər, içdən ona tapınanlar və ona bağlananlar onun insaniyyət və alicənablıq qalasına qəlbən pənah gətirib sığınanlardır.
Amma bu qala da boş yerdə, özü-özünə yaranmayıb. Adil İrşadoğlu çağdaş jurnalistikamızın həqiqətən layiqli nümayəndələrindən biridir. Onun dünyaya göz açdığı məkan, ailə və mühit çox şeyləri bizə əxz edir. Həmkarım, istedadlı jurnalist, əməkdar jurnalist İradə xanım bu günlərdə Adil müəllim haqqında mükəmməl bir yazı hazırlayıb. Bu yazını oxuduğum anlarda beynimdən maraqlı fikirlər keçdi, duyğular yaşadım.

     İradə xanım yazır: “Tələbəlik illərindən çox-çox sonra Adilin yazılarından birində bu cümlələri oxudum: “Atam İrşad Əliyev Ağdamın, Qarabağın sayılıb-seçilən ağsaqqallarından idi. Uzun müddət dövlət orqanlarında çalışmışdı. İnsanların indi də bu şəxsi sevməsi, adı çəkiləndə “min rəhmət” oxuması səbəbsiz deyil. Qoy bu hərəkətə patriarxal deyilsin, köhnəlmiş deyilsin, amma bu ağsaqqalın ailəsinin, onun doğulduğu Sarıhacılı kəndinin, yaşadığı Ağdam şəhərinin öz əxlaq qanunları var idi. Bizim gücümüz bu yazılmamış qanunlarda idi: böyüyə, ata-anaya ehtiram, sitayiş dərəcəsinə çatan vətən sevgisi bu əxlaqın bünövrəsi idi”. Biz bu bünövrənin varlığına Adil İrşadoğlunun 65 illik ömür yolunda dəfələrlə şahid olmuşuq. Onu da bilirik ki, əzəldən üç idealı olub. Onlar Mustafa Kamal Paşa Atatürk, dahi Üzeyir bəy Hacıbəyli və atası İrşad kişidir...” Bəli, Adil müəllim belə bir kişinin ocağında göz açıb. Bu ailənin üzvü kimi, o, İrşad müəllimin ruhunun və mənəviyyatının daşıyıcısı olub, istər öz şəxsi həyat nümunəsi ilə, istərsə də ictimai həyatda rolu ilə bütövlükdə cəmiyyətin saflığına xidmət edib və bu gün də o missiyanı şərəflə davam etdirir. 
Adil Əliyev özü də bunu inkar etmir. Söhbətlərindən birində dediyi kimi, “mənim stilim sonradan düşünülməyib, mənim stilim atamdan, anamdan gəlir - o həyatdan ki, biz görmüşük, o evdən ki, biz yaşamışıq. Bizə bütün bunları onlar, valideynlərimiz veriblər, necə varıqsa eləyik”.

     Azərbaycan jurnalistikasında Adil İrşadoğlunun təkcə geniş biliyi, zəngin təcrübəsi, təşkilatçılıq qabiliyyəti deyil, həm də mənəvi dünyası öz əksini tapır. Vətənini hədsiz məhəbbətlə sevən, Vətən sevgisi hər şeydən üstün olan bir insan üçün Vətənə xeyir verməyin, Vətənə xidmətin ən kompleks məkanı bəlkə də Vətən üçün vətəndaş yetişdirən bir ocaq yaratmaqdır.

     Bu gün Adil müəllimlə dostluq edən, yaxın ünsiyyətdə olan, səmimi münasibətlər quran hər kəs - istər redaktor, istər müxbir, istərsə də jurnalistika kimi çətin və şərəfli bir sahədə külünk vuran yaradıcı insanlar üzvi bir vəhdət təşkil edirlər. Onların hamısı bir istək və bir məqsəd ətrafında birləşmişdir - dürüstlük, sədaqət, şəffaflıq, akademik əxlaq, şərəf və məsuliyyətlə Vətənə xidmət. Bu, Adil İrşadoğlunun ali məqsədidir və bu məqsədini hazırda təsisçisi və baş redaktoru olduğu “İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii filmlər kampaniyası” MMC-də gerçəkləşdirə bilib. Adil müəllim inanır ki, bu günün jurnalistləri “İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii filmlər kampaniyası” MMC-nin, ümumilikdə götürəndə isə, jurnalistikanın adını, onun dəyərlərini hər zaman layiqincə yaşadacaqlar. O, vaxtilə təhsil aldığı ADU-da (İndiki BDU) çalışan müəllimlərin şəxsiyyətinə, elmi potensialına və mənəvi-əxlaqi keyfiyyətlərinə bir-birini tamamlayan amillər kimi eyni dərəcədə böyük əhəmiyyət verərək deyir:
- Müəllimlərimiz bizim üçün həmişə nümunə olublar. Onların peşəkarlığı, dünyagörüşü, dəyərləri, Vətən sevgisi hər bir tələbənin aldığı başlıca dərsə çevrilir.

     Bu gün Adil müəllim “İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii filmlər kampaniyası” MMC-ni yaratmaqla həm də bir jurnaslitika oazisi yaradıb. Onun yaradıcılığından bəhrələnən, şərəflə keçdiyi yolu özlərinə müqəddəs sayan qələm sahibləri Adil müəllimi də özlərinə, sözün əsl mənasında, müəllim sayırlar. Jurnalistikanın şanlı ənənələrinə sadiq qalan “İrşad-Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii filmlər kampaniyası” MMC sanki Adil İrşadoğlunun simasıdır. Burada yaradıcılıq işinin təşkili, “İrşad” MMC mühiti ilə Adil Əliyev sanki özünü ifadə edir...

     Hər bir dövlətin və xalqın sabahı barədə təsəvvürün onun bugünkü gəncləri tərəfindən yaradıldığı qənaətində olan A.Əliyev tək elmli, bilikli və bacarıqlı deyil, vətəndaşlıq hissləri ilə seçilən qələm sahiblərinin yetişdirilməsini başlıca vəzifəsi hesab edir.
Və sonda elə İradə xanım Əliyevanın yazısından duydum, daha doğrusu, oxudum ki, dostumuzun 65 yaşı tamam olur. Can qardaşımıza nə arzulardım? İlk növbədə, sağlam bədən və sağlam ruh. Xoşbəxtlik və səadət. Yaradıcılıq uğurları və həmişə zirvələrdə olmağı. 

ADİLDƏN ADİL İRŞADOĞLUNA QƏDƏR ŞƏRƏFLİ YOL

Təranə Məmməd. 

Ehtiyatda olan polkovnik-leytenant, şair-publisist.

     Son günlər Adil İrşadoğlunun 65 illik yubileyilə bağlı onu yaxından tanıyanların çox maraqlı yazılarını həyacanla oxudum. Yazıların hamısı ətraflı, samballı və səmimi olduğundan məndə bir qısqanclıq hissi oyandı. Nədənini bu gün Adil İrşadpğlu haqqında bir neçə kəlmə dediyimdə özünüz aydınlaşdıracaqsınız.

     Uzaq 70 ci illərə apardı məni xatirələrim.

 
Xalam qızının həyat yoldaşı rəhmətlik Nadir müəllimin anası Hurizat xala yaşadığı Ağdamdaki armudlu həyətə qonaq getmişdik. O həyət, o səmimiyyət və yüksək mədəniyyət indi də gözümün qarşısındadır.
Min bir nazu-nemətlə qarşılanan qonaqlar arasında Adilin valideynləri İrşad müəllimlə Qənirə xanım da var idi. Bu insanlar o qədər mehriban, o qədər zadəgan və səviyyəli idilər ki, onlarla ailəvi dostluğumuzdan, qohumluğumuzdan qürur duyurdum. Atam deyirdi ki, İrşad sirr veriləsi adamdır.
O vaxt bu sözün nə demək olduğunu anlamırdım. Sonradan Milli Təhlükəsizlik Nazirliyində İrşad müəllimin oğlu Adilin kiçik qardaşı Oqtayla bir yerdə çalışanda  dərk etdim ki, sirri yalnız yaxşı tərbiyə almış insan saxlaya bilər və bu baxımdan atamın İrşad müəllim haqqında dediyi sözlər tam həqiqət idi. 
Armudlu həyətdə qonaqlıqdan bir neçə il sonra biz Ağdamdan  Bakıya köçdük. Lakin hər il Şuşaya istirahətə gedirdik.
Bir il yenə də o uşaq yaddaşımdaki ailə ilə Şuşada istirahət edəsi olduq. Lakin bu dəfə ailənin oğlu Adil də burdaydı. Bu bizim Adillə ilk tanışlığımız idi.
Atalarımızın ənənəsini davam edərək bu günə kimi Adillə əlaqəni kəsməmişik.

     Sonradan biz eyni təhsil ocağında, yəni Azərbaycan Dövlət Universitetində ( indiki BDU) oxuduq. Adillə hər dəfə görüşəndə onun  mənə sırf qarabağ ləhcəsində "Nətərsən?", - deyə sual verməsi çox yaxşı yadımdadır. Təbii ki, həyat insanları, hətta yaxın dostları ailə, övlad qayğısıyla əhatə etdikdə insanlar öz işləriylə, öz qayğılarıya daha çox məşğul olurlar. Və Adil də, mən də istisna deyildik.

     Lakin həmin elə o həyat da bizi yenə və yenə görüşdürdü. Hər dəfə Adili görəndə, haqqında eşidəndə onunla fəxr edir, gürur duyurdum.

     Tükənməz enerjiyə malik bu insan Vətən vurğunudur. Bu, Adilin bəlkə də ən gözə çarpan cəhətidir. O özü bunu qabarıq şəkildə göstərməsə də hamı onun Vətən oğlu olaraq Vətən fədaisi olduğunu görür.

     Bəlkə bu səbəbdən  Adil İrşad oğlu Əliyev  jurnalıst olaraq Qarabağ müharibəsinin ən çətin məqamlarında əyninə hərbi geyim geyinib cəbhə bölgələrinin ən qorxulu nöqtələrindən xalqımıza xəbərlər çatdırır və əsgərlərimizi ruhlandırırdı. 

     Yaxşı yadımdadır, bir dəfə təsadüfən Adilin Azərbaycan Milli Radiosuna verdiyi müsahibəni dinlədim. Adilin o dövrdə, o vaxtda "mənə heç bir mükafat lazım deyil", -  deməsi Qarabağda qələbənin, torpaqlarımızın uğrunda gedən döyüşlərin onun üçün nə qədər əhəmiyyətli olmasından xəbər verirdi.

     Sonralar mətbuatda daha təmkinli, püxtələşmiş bir imzaya rast gəldim. Adil İrşadoğlu artıq  “İrşad-Teleradio  Verilişləri, Sənədli və Bədii Filmlər Kompaniyası”nin təsisçisi və baş redaktoru kimi fəaliyyət göstərirdi.

     Bu təcrübəli jurnalist bir gün də olsun dayanmayıb. Həmişə işləyib, həmişə fəaliyyətinin zirvələrinə can atıb. O, gördüyü işlərin hamısını həvəslə, ləyaqətlə, vicdanla görür.
Adil tələbə Adildən Adil İrşadoğlu adlı jurnalistə qədər gedən yolda  heç vaxt xəyanət, laqeyidlik, məsuliyyətsizlik etməyib. 

     Hörmətli Adil müəllim, Sizinlə gürur duyuram! Vətəni sevənlər çoxdur, lakin konkret iş görüb vətənsevərlərə təqdim etmək hər kəsə nəsib olmur. Sizin möhtəşəm layihəniz olan “İRŞAD TV”- ni dərindən araşdırdım və indi də həvəslə izləyirəm. “İRŞAD TV” məni heyran etdi. Öz keçmişini, tarixini,valideynlərini unutmayan insan heç zaman vətəninə xəyanət edə bilməz. Vətəni sevmək üçün onun bir hissəsi olmaq, ona qovuşaraq çox şeydən keçmək lazım gəlir. Siz bunu bacarmısınız. Əhsən və bir daha Əhsən! 
Siz təpədən dırnağa vətənpərvərsiniz. Ən adi verilişlərinizdən də vətən sevgisi, vətən ağrısı duyulur!  Əminəm ki, Adil İrşadoğlu Vətəni, doğma Qarabağı ad sana, mükafata (hətta mükafatdan imtina etdiyi vaxt da olub) görə sevmir. O, sadəcə vətənini canından keçəcək gədər sevir. 
İnsanlıq, mərhəmət, qədirbilənlik, vətənpərvərlik, təmizlik, saflıq, məğrurluq, ailəcanlılıq, azərbaycançılıq kimi dəyərlərin cəmləşmiş uca bir heykəli - ADİL İRŞADOĞLU, VAR OLUN.

Adil İrşadoğlu iki oğul atası, gözəl ailə başçısı, qayğıkeş babadır. 

     Bu gözəl insanla tanışlıqdan və dostluqdan gürur duymamaq olmur. Ona uzun ömür, can sağlığı, işlərində müvəffəqiyyətlər arzulayıram. Ümid edirəm ki, bir zaman yenə Şuşada nəvələrimizi gəzdirib fəxrlə deyəcəyik :  BURA VƏTƏNDİR !

O HARMONİYAYA YENİDƏN QOVUŞA BİLƏCƏYİKMİ

Şərif Kərimli. 

Yazıçı-publisist. 

Tələbəlik illərimin dostu 

Adil Əliyevlə (İrşadoğlu) 

               bağlı nostalji xatirələr                

                                                                                      

     Yaradıcı adamın şəxsiyyəti, mənim üçün onun yaradıcılığından öncə dayanır.  Əgər şəxsiyyətlə yaradıcılıqdakı “Mən” bütün mənfi və müsbət çalarlarıyla bir-birini tamamlamırsa, deməli, ya reallıqda yaşayan insan (yaradıcı şəxs), ya da yaradılan insan (personaj) səmimi deyil, hansındasa saxtakarlıq var. Ona görə də hər hansı yaradıcılıq əsərini oxuyarkən çalışıram ki, onun müəlliflərinin həyatı ilə də tanış olum. Təsadüfi deyildir ki, ədəbiyyat dərsliklərində də bu prinsip həmişə gözlənilib: yazıçının öncə həyatı, sonra isə yaradıcılığı öyrədilib. 

     Uzun müddət dövlət televiziyasında, müxtəlif tanınmış qəzetlərdə çalışmış Adil İrşadoğlunu (Əliyev) 46 ildir tanıyıram. Elə bilməyin ki, mən də Qarabağlıyam, xeyr, mən Borçalıdanam. Adillə isə 1972-ci il sentyabrın 1-də Yefim Saratov küçəsində, Daxili İşlər Nazirliyinin arxasında, Azərbaycan Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsinin dekanlığının yerləşdiyi binada tanış olmuşam. O vaxtlar hələ biz nəhayətsiz arzularımızın qanadlarında əngin fəzalarda cövlan edirdik. Bəlkə elə oralarda da ilişib qalasıydıq... Əgər ki, müəllimlərimiz Şirməmməd Hüseynov, Mir Cəlal Paşayev, Nəsir İmanquliyev, Seyfulla Əliyev, Şirməmməd Hüseynov, Nəriman Zeynalov, Zinyət Əlizadə, Famil Mehdi, Nurəddin Babayev, Qulu Xəlilov, Şamil Qurbanov, Pənah Mahmudov, Tofiq Rüstəmov, Akif Rüstəmov, Cahangir Məmmədov, Mahmud Mahmudov, Yalçın Əlizadə, Əliş Nəbili, Əmirxan Xəlilov, Ceyran Əbdürrəhmanova olmasaydılar. 

     Bəli, adlarını çox hörmət və ehtiramla çəkdiyim, şəxsiyyətləri, əxlaqi-mənəvi keyfiyyətləri ilə bütün tələbələrin, jurnalistlərin, eləcə də universitetin professor-müəllim heyətinin dərin hörmətini qazanmış bu insanların sayəsində 1972-ci ildə 626 və 628-ci qrupda cəmləşmiş 50 nəfər tələbə əngin səmalardan enib real həyatla tanış oldular. Bu müəllimlər, sözün həqiqi mənasında, bizə həyat dərsi verdilər. Və... bu 50 nəfərin içərisində bir nəfər belə müəllimlərin diqqətindən kənarda qalan olmadı - hamı öz dərsini aldı. Dərs alanların adlarını sadalamaq istəmirəm - təkcə onu deyim ki, bunların arasında elmlər doktorları da oldu, elmlər namizədləri də, yazıçılar da yetişdi, şairlər də, öz müəllimlərinin yolunu davam etdirənlər də oldu, qəzet-jurnal redaktorları da, dövlət məmurları da. 50 nəfərin içərisindən ədəbiyyatımızın, incəsənətimizin, mədəniyyət və siyasət tariximizin milli-mənəvi dəyərlərini tədqiq edən, yaşadan bircə nəfər yetişsəydi belə, bu da həmin müəllimlərin Xalq, Vətən qarşısında böyük xidmətləri olardı! Ancaq 50 nəfərin içərisində bir nəfər istedadın belə kölgədə qalmasına yol verməyən və onu düzgün yola, səmərəli əməli fəaliyyətə yönləndirən müəllimlərin fədakarlığı ölçüyəgəlməz tərifə və təqdirə layiqdir. Bu gün də pedaqoji sahədə və mətbuatda fəaliyyət göstərən müəllimlərimizə Tanrıdan cansağlığı, həyatdan köçənlərə rəhmət diləyirəm!

     1975-ci il yazın sonlarında universitetin digər fakültələri ilə birgə hərbi kafedranı bitirməyimiz münasibətilə Neftçala rayonunun Bankə qəsəbəsində ikiaylıq hərbi toplantıda olduq. İsti yay aylarında od tutub yanan qumlu çöllərdə, bürküdən başımızı soxa bilmədiyimiz kazarmalarda hansı əzabları çəkdiyimizi xatırlamaq belə istəmirəm! Bircə onu qeyd edim ki, bu ikiaylıq məşəqqətdən sonra mən 15 kq arıqlamışdım...
Bir ay sonra isə Adil Əliyevlə “Şuşa” qəzetində bir aylıq istehsalat təcrübəsində olduq. İkiaylıq cəhənnəm əzabından sonra biraylıq cənnət ləzzəti!
Açığını deyim ki, mən əvvəllər bu rayonların heç birində olmamışdım, onların təbiəti, insanların məşğuliyyəti barədə məlumatım çox az idi. Bu mənim üçün əsl sürpriz oldu. Təsəvvür edin, göydən od yağan, yerdən od püskürən bir bölgənin kürü satan, balıq satan insanlarından ayrılıb səmasından nur yağan, nəfəs alanda ciyərlərində bir rahatlıq hiss etdiyin sərin, yaraşıqlı, qədim bir şəhərin aristokrat, ziyalı əhalisi ilə ünsiyyət qurursan... 
Adilin mənə məlum olmayan bir çox xarakterik keyfiyyətlərini məhz bu şəhərdə kəşf etdim. 

                                                              ***
     Gürcüstandan birbaşa Ağdama - Adilgilə gəlmişdim. Bizim ikimizin təcrübə keçəcəyimiz mətbuat orqanı Şuşa şəhərinin eyniadlı qəzeti idi. Bir gün Adilgildə qalıb, oradan Şuşaya - birbaşa redaksiyaya getdik. Göndərişimizi təqdim edib, təcrübə müddətində yaşamaq üçün yerimizi soruşduq. Dedilər şəhərin girişində, avtovağzalın yanında bir mehmanxana var, yemək, yaşamaq xərcləri redaksiya tərəfindən ödənilmək şərtilə o mehmanxanada qalacaqsınız. 

                                                 Ağdam - Şuşa aşırımı

     Üz tutduq həmin ünvana. Lakin mehmanxana müdirinin münasibəti bizi heç açmadı - o bizə 4 nəfərlik bir otaq təklif etdi. Biz yaradıcılıq üçün şəraiti olan ikiotaqlı sakit nömrə istədiyimizi təkid etsək də, xeyiri olmadı. Qayıdıb yenidən redaksiyaya gəldik, bu dəfə baş redaktor İsrafil İrşad oğlu Əbilovun qəbuluna düşdük. Mehmanxana müdiri Əhəd müəllimin dediklərini baş redaktora bildirəndə, o, bircə kəlmə söz dedi:
- Gedib ona deyərsiniz ki, Əbilov dedi,  “Koroğlu” konyakını yadına salsın!
Biz yenidən mehmanxanaya qayıtdıq və müdirin otağına daxil olub Əbilovun sözlərini olduğu kimi ona çatdırdıq. Əhəd müəllim ayağa durub:
- Əşi, siz də heç zarafat-zad başa düşmürsünüz ki!.. Otağınız bayaqdan hazırdır, demişəm ağlarını da dəyişdiriblər. Qəşəng yeməkxanamız da var. Gündə üç öynə burda nahar edərsiniz. Nə probleminiz olsa, utanıb-çəkinmədən birbaşa özümə müraciət edərsiniz. Buyurun, gedəyin yerinizi göstərim. (Əhəd müəllim əvvəllər Şuşa şəhərində yerləşən Ümumittifaq əhəmiyyətli istirahət evinin müdiri işləmişdi.)
Baş redaktorla mehmanxana müdirinin bu müəmmalı dialoqundan heç nə baş açmasaq da işin bizim xeyirimizə həll olunmasından olduqca sevindik. Hər halda təcrübə müddətimizin ilk iş günü səmərəli olmuşdu - biz lazımi dərsi almışdıq...

                                                            ***
     Mən Adilin atası İrşad müəllimə, əmisi İslam Əliyevə, bizi tez-tez yoluxmağa gələn onların dostlarına (dünyasını dəyişənlərə Allahdan rəhmət diləyirəm!) çox-çox minnətdaram. Onlar Pənahəli xanın əsasını qoyduğu və Qarabağ xanlığının uzun illər paytaxtı olmuş qədim Qalanın - Şuşanın ən görməli yerlərini mənə göstərdilər. Dəfələrlə İsa Bulağında, Soyuq bulaqda, Qırx bulaqda, Turşsuda olduq, Cıdır düzünün əsrarəngiz gözəlliklərindən vəcdə gəldik, at çapdıq, Daşaltıya düşdük, Laçına getdik, XVIII əsrin axırları - XIX əsrin əvvəllərində Mehdiqulu xanın (Pənahəli xanın oğlu) arvadı Pəricahan Bəyimə bağışladığı Xankəndini gəzdik...

     Bir jurnalist kimi isə Adillə birlikdə Musiqi alətləri hazırlayan fabrikdən yazılar hazırladıq, Qarabağın Şuşada dünyasını dəyişmiş dahilərinin qəbirlərini ziyarət etdik, Cabbar Qaryağdı oğlu, Qurban Pirimov, Bülbül, Seyid Şuşinski, Xan Şuşinski, Rəşid Behbudov, Üzeyir Hacıbəyov, Zülfüqar Hacıbəyov, Soltan Hacıbəyov, Niyazi, Fikrət Əmirov, Süleyman Ələsgərov haqqında dəyərli xatirələr eşitdik. 
     Şuşada memarlıq abidəsi sayılan 160-dan çox sənət abidəsi ilə tanış olduq. Məşhur «Gəncə darvazaları»nda, İbrahim xanın və onun qızı Qara Böyükxanımın qəsrlərində, Qarabağ xanlarının imarətində, Xan qızı Natəvanın ev-muzeyində, Port-Arturun müdafiəçisi, artilleriya generalı Mehmandarovun, şair və rəssam Mir Mövsüm Nəvvabın evində, görkəmli bəstəkar Üzeyir Hacıbəyovun, Molla Pənah Vaqifin məqbərəsində tarixin keşməkeşli çağlarından gəlib keçən karvanların zınqırov səsini dinlədik, Bülbülün, Xan əminin zəngulələrinin sehrinə düşdük, Xarı Bülbülün döşünün altını öz əllərimizlə sığalladıq... 
Bu bir ayda Bankənin bütün acısı-ağrısı, bürküsü-yanğısı canımızdan çıxdı. Təcrübə müddətimizin necə gəlib-keçdiyini heç hiss etmədik də. Ayrılıq məqamı çatanda dostum Adil çox təkid etdi ki, universitetdə dərslərin başlanmasına hələ bir ay qalıb, bəlkə qalam, bu bir ayı da təcrübəsiz-filansız dincələk. Ancaq mən Borçalıya qayıtmağa qərar verdim. 
...Və qayıtdım Borçalıya, doğma kəndim Baydara. Bizim tərəflər yayda isti olan yerlərdir. Ona görə də kənd camaatı məktəbdə dərslər bitən kimi iyun ayının əvvəlindən ta avqustun sonunacan uşaqları götürüb yaylağa köçürlər. Mən kəndə yetişəndə artıq köç getmişdi. Atam məni görüb təəccübünü gizlədə bilmədi - mən nəinki Bankədə itirdiyim 15 kilonu Şuşada bərpa etmişdim, hələ bir az onu keçmişdim də!
Rəhmətlik kişi cibimə bir az puldan-paradan qoyub dedi ki, dostuna zəng elə, əgər vaxtı varsa, birlikdə qayıdın Şuşaya, bir yerdə darıxmazsız.
Beləliklə, Adillə mən yenidən Şuşada görüşməli oldum. Şuşada keçirdiyim bu günlər bəlkə də həyatımın ən mənalı günləri kimi tarixə yazıldı. Sonralar Şuşa ilə bağlı bir sıra maraqlı səfərlərim də oldu, bu səfərlər mənim həyat tarixçəmin yeni səhifələrini yazdı.
Artıq bir jurnalist kimi fəaliyyət göstərərkən peşəkar pəhləvanlar haqqında tədqiqat xarakterli silsilə məqalələr, kitablar yazmaq məqsədi ilə bir neçə dəfə Şuşada oldum. 1986-cı ildə Qarabağın nəhəng pəhləvanlarından olan Qaçay Hüseynovdan yazı hazırlamaq üçün Şuşada olarkən həm sevindim, həm də kədərləndim. Pəhləvanın ünvanını öyrənmək üçün bir vaxtlar Adillə təcrübə keçdiyimiz “Şuşa” qəzetinin redaksiyasında olarkən təsadüfən tələbə yoldaşım Təranə xanımla görüşdüm (Allah ona rəhmət eləsin!). Onsuz da həmişə qara gözləri nəmli olan Təranə ağlayıb bu sözləri pıçıldaya bildi: “Bu gün Qaçay əminin üçüdür...” 
Mən Qaçay pəhləvanın ailəsinə baş çəkdim, həyat yoldaşı Zinyət xanıma başsağlığı verdim, oğlanları - onun sənətini davam etdirən Təvəkkül və Allahverdi ilə tanış oldum. 
1991-ci ildə Qarabağ İdman Komitəsinin sədri dostum Rövşənlə birlikdə (O, Şuşanın müdafiəsi uğrunda gedən döyüşlərdə həlak oldu. Allah rəhmət eləsin!) Şuşanın qala qapılarının girişində Qaçay pəhləvanın yubiley tədbirlərini keçirmək məqsədilə Azərbaycanın ən qoluzorlu oğullarını Şuşaya topladıq. 
Daha sonra “Azərbaycan” qəzetində işlədiyim dövrlərdə bir neçə dəfə Qarabağda və Şuşada xidməti ezamiyyələrdə oldum. 

     Şuşa ilə bağlı xatirələrimi sadalamaqda məqsədim odur ki, bu gün Qarabağa darışan ermənilərin niyyətlərini daha yaxşı dərk etməkdə bu xatirələr mənə çox yardımçı olur. Şuşada olan hər bir kəs yəqin bilir ki, ermənini o cənnətməkandan xahişlə, minnətlə, dilətutmaqla çıxartmaq olmaz, onların bu torpaqdan ancaq meyitlərini çıxartmaq olar! 

     Şuşa xatirələri mənim üçün çox əzizdir, illah da ki, Adil kimi bir dostumla bağlı olduğu üçün! Cıdır Düzündə Adilin çaldığı tarın yanıqlı sədalarını necə unutmaq olar?! 

     65 yaşına çatan dostumun o vaxtdan bəri tar çaldığını eşitməmişəm. Bəlkə çalsa da Şuşadakı ləzzəti mənə qaytara bilməz. Orada hər şey həmahəngdir - musiqi də, bülbüllərin cəh-cəhi də, təbiət də, bulaqların şırıltısı da... Sağ ol ki, sən bütün bunları mənə yaşatmısan, Adil bəy! O günlərin nisgili mənə ümid verir ki, biz haçansa bu harmoniyaya yenidən qovuşa biləcəyik! 

QARDAŞIM QƏDƏR SEVDİYİM İNSAN

Qəşəngi Əliyeva. 

Jurnalist, Azərbaycan Dövlət Televiziya və 

    Radio Verilişləri Komitəsinin sabiq əməkdaşı.     

                             
     Məktəb illəri ilə vidalaşıb universitetə qədəm basanda elə bilirdik ki, nağıllar aləminə düşmüşük. Biz çox savadlı, tələbkar müəllimlərin və istedadlı tələbə yoldaşlarımızın əhatəsində özümüzü xoşbəxt sanırdıq. Belə xoşbəxtlərdən biri də elə Adil idi. O, ilk baxışdan çox ciddi və təkəbbürlü görünsə də, əslində sadə, təmiz qəlbli və səmimi bir gənc idi. Mən deyərdim ki, Adildə biraz da ağayanalıq hiss olunurdu. Bu da yəqin onun qədim Qarabağ torpağının sayılıb-seçilən bəy nəsillərindən birinin nümayəndəsi olmasından irəli gəlirdi. Gözəl Ağdamın ziyalı ailəsində boya başa çatması onun davranışlarında özünü göstərirdi. Adil az danışardı, müsahibini dinləməyi bacarırdı və etika qaydalarını həmişə gözləyirdi. O, kimin üçünsə Ağ Atlı oğlan, mənə görə isə xətrini doğma qardaşım qədər istədiyim qrup yoldaşım idi. 

     Jurnalistlik bacarığı ilə yanaşı Adil həm də tarda gözəl ifa edirdi. Bəzən universitetdə keçirilən tədbirlərdə Adil tarı bağrına basıb çalar, Mustafa isə qavalı əlinə alıb muğamlarımızı oxuyardı. Yeri gəlmişkən tanınmış yazıçı-jurnalist Mustafa Çəmənli də bizim tələbə yoldaşımız olub. Azərbaycan muğamlarını mənə sevdirdiklərinə görə hər ikisinə minnətdaram.

     İstedadlı və tanınmış telejurnalist Adil İrşadoğlu ilə biz əvvəlcə tələbə, sonralar isə təyinatla getdiyimiz AzTv-də iş yoldaşı olmuşuq. Biz bir idarədə işlədiyimizə görə dəhlizdə Adillə tez-tez rastlaşardıq, bir-birimizdən hal-əhval tutardıq. 
İllər keçdikcə Adili hər dəfə televiziya ekranlarında əynində hərbi geyim, əlində mikrofon Qarabağın cəbhə bölgələrindən verilişlər hazırlayarkən görüb qürur hissi keçirirdim. Adil İrşadoğlu Azərbaycan Televiziyasının canlı və şanlı tarix yazan, efirlərdə yeri görünən jurnalistlərindən biridir.

     Əziz qardaşım Adil, səni yubileyin münasibəti ilə ürəkdən təbrik edir, sənə can sağlığı, jurnalistlik fəaliyyətində uğurlar arzulayıram. Həmişə belə cavan qal, ailənlə xoşbəxt ol, yazan əlin yorulmasın! 65 yaşın qədəmi sənə düşərli olsun!

İLLƏR ÖMÜRLƏRİN SONU DEYİLDİR, İLLƏR ÖMÜRLƏRİN SAHİLLƏRİDİR

Elmira Mehdiyeva. 

“Zaqatala” qəzetinin redaktor müavini, 

Əməkdar Mədəniyyət İşçisi.

                                                  
     Biz istəsək də, istəməsək də hər ötən il ömrümüzdən bir yarpaq düşür. Bu həyatın qanunudur. Gənclik illərində, hələ hər şeyin qabaqda olduğunu düşündüyümüz vaxtlarda bunun fərqinə varmırdıq.  Elə ki insan  bəlli bir yaşa gəlib çatır, dərk edir ki, həyatda bir arxada qoyduğun illər var, bir də bu gün. Bir saat sonra nə olacağı hələ heç kimə bəlli deyil. Lakin həyat fəlsəfəsi belədir ki, sonranı düşünmədən, sabah üçün şirin xəyallar qurmadan yaşaya bilmirsən.

     Bir zamanlar, keçən əsrin 70-ci illərində bizlər də respublikamızın ən müxtəlif guşələrindən gəlib Azərbaycan Dövlət Universitetinin (indiki BDU) jurnalistika fakultəsində təhsil alırdıq. Amalımız bir, məqsədimiz bir olduğu üçün çox tez bir- birimizə qaynayıb qarışmışdıq. Təkcə eyni kursun, eyni qrupun tələbələri deyil fakultənin bütün tələbələri arasında səmimi bir münasibət, salam-kalam var idi. Bəlkə də buna səbəb fakultəmizin Universitetin əsas binasında yer olmadığı üçün ayrıca binada, Yefim Saratov  (buna öz aramızda Yetim Saratov deyərdik) küçəsində mütəvazi bir binada yerləşməsi idi. Müəllimlərimiz də bizimlə çox səmimi idilər. Fakultəmizdə demokratik bir əhval-ruhiyyə var idi. Bax, elə o illərdə Adillə bir qrupda oxumasaq da tələbə yoldaşı idik. Tələbələrimiz arasında olan bu münasibətlər bu günə qədər davam edir və mən deyərdim ki, jurnalistika fakultəsi bizə yalnız təhsil verməyib, bizə gözəl dostlar qazandırıb. Elə dostlar ki, o dostluqda təmənna yoxdur, o dostluqda sədaqət var, hörmət var, qarşılıqlı ehtiram var. Adil qardaşımla da bizim dostluğumuz bax belə bir təməl üzərində qurulmuşdu.

     İş elə gətirdi ki, bizim hər ikimiz Azərbaycan Dövlət Teleradio Verilişləri Komitəsində (80-90-cı illərdə belə adlanırdı) işimizi davam etdirməli olduq. Mən radionun Zaqatala bölgəsi üzrə təmsilçisi idim, Adil isə televiziyada çalışırdı. Tez-tez rastlaşır, hal-əhval tuturduq.

     Və 90-cı illər. O illər ki, üzümüzdən sevinci sildi, düşüncələrimiz paramparça oldu. Qarabağda savaş gedirdi. Süfrəmizin başında oturtduğumuz ermənilər öz havadarlarının dəstəyi ilə məkrli siyasətlərini mərhələ mərhələ həyata keçirirdilər. Belə günlərin birində Adillə rastlaşdım. Çox kədərli idi. O, Televiziyanın “Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Baş Redaksiyası”nda çalışırdı və Qarabağ döyüşlərinin ən qaynar nöqtələrindən çəkilişlər edir, verilişlər hazırlayırdı. Şəhidlərimiz haqqında süjetlər çəkirdi. “Mənimçün çox ağırdır”, - dedi. “Doğulub boya-başa çatdığım yerlərin darmadağın edilməsinə, igid oğullarımızın şəhid olmalarına dözə bilmirəm.  Ağdama nə qalıb ki. Amma bu tarixi kadrları çəkmək bizim borcumuzdur. Çəkdiklərimizin isə onda biri efirə getmir”.

     Adilin qara saçları arasınsa elə bu vaxtı ağ tellər gördüm. “Mən Ağdama getmişdim, dedim. Muğanlıda, Papravənddə oldum. Cəbhə xətti artıq bir addımlıqdadır. Orada Zaqatala batalyonunun döyüşçüləri vuruşurlar. Onlardan radio üçün silsilə verilişlər  hazırlamışam. Ağdam şəhər 1 nömrəli məktəbdə yerləşən qospitalda yaralı döyüşçülərdən müsahibə aldım.”  Bunu dediyim vaxt Adil dərindən ah çəkdi və dedi: Bilirsən Elmira, mən həmin məktəbi bitirmişəm. Mənimçün çox ağırdır.

     Bəli, Adil üçün o illər çox ağır idi. Lakin ən ağırı Ağdamın da işğalı oldu. Ağdamda onun doğmalarının qəbirləri qaldı, Ağdamda Adilin uşaqlığı qaldı, xatirələri qaldı, vətəni qaldı. Onun sızlayan qəlbi bu günə qədər təsəlli tapmayıb. İllər Adildən bax du dəyərli sərvətləri aldı getdi. Onun ürəyini sızlatdı, qəlbini inlətdi. Bu sızıltı, bu inilti heç susmadı.
Adil Qarabağ dərdi ilə yaşadı. 1994-cü ilin yazı idi. Adillə televiziyanın həyətində yenə rastlaşmışdıq. “Fikirli görsənirsən, bacım, - dedi. Hə, Adil, bir az qayğılıyam,- dedim. Bilirsən, Zaqataladan Füzuli istiqamətində döyüşlərdə bir qızımız qəhrəmancasına şəhid olub, Sədaqət Rəcəbova, Şəhidlər xiyabanında uyuyur. Bir azdan şəhid olmasının bir ili bitir.İstərdim ki, onun haqqında sənin verilişində bir süjet getsin. Adil cəld cavab verdi,- burda çətin nə var ki, mən hazır.” Biz birlikdə şəhidlər xiyabanına getdik və Sədaqətin qəbrinin üstündə ilk süjeti çəkdik.

     Mən Zaqatalaya qayıtdım. Bir həftə keçmədi ki, Adil "Vətən Səyyar Briqadası” ilə Zaqatalaya gəldi. Bu o vaxtlar idi ki, Zaqatalada axşamlar demək olar ki, işıq olmurdu. Lampa işığında keçinirdik. Həyat yoldaşım (o da bizim jurnalist həmkarımızdır və fakultəmizin məzunudur) Adilgili heç yana getməyə qoymadı. “Evimizə nə gəlib ki, ürəyimiz geniş olsun, - dedi.”  Səhər Sədaqətin doğulub boya-başa çatdığı ucqar dağ kəndinə, Sabunçu kəndinə anası və ailəsi ilə görüşmək üçün yolçuluğumuz var idi. O axşam süfrə arxasında, lampa işığında nələrdən danışmadıq. Adilin operatoru Tahir Qarayev idi. O Tahir ki, Adil sonralar onun haqqında yazırdı: “QARABAĞ SAVAŞINDA MƏNİMLƏ BİRGƏ QANLI HADİSƏLƏRİN ŞAHİDİ OLAN VƏ O HADİSƏLƏRİ VİDEO LENTƏ KÖÇÜRÜB ONLARI TARİXİLƏŞDİRƏN, QARABAĞI VƏ DİGƏR TORPAQLARIMIZI, EYNİ ZAMANDA UŞAQLIQ DOSTU JURNALİST ADİL İRŞADOĞLUNU CANINDAN ARTIQ SEVƏN VƏ ONU DAİM DÜŞMƏN GÜLLƏSİNDƏN QORUYAN REPORTYOR, TELEOPERATOR TAHİR QARAYEV”. Tahir müəllimin necə vətənpərvər oğul olduğunu, Adilnən birlikdə bu savaşı kino lentinin yaddaşına necə çətinliklə, düşmən gülləsinə sinə gərərək köçürdüyünü, tarixi kadrların bir çoxunu hətta gələcək üçün gizlətmək məcburiyyətində qaldıqlarını öyrəndikcə gələcəyə inamımız artırdı. Həmin günlərin xatirələrini Adil özü də tez-tez yada salır. Bəlkə də bunları yazmaqla məqsədimdən bir qədər uzaq düşmüşəm, amma belə düşünmürəm. Bütün bunlar bu gün 65 yaşını qeyd etdiyimiz Adil İrşadoğlunun şərəflə, ləyaqətlə keçdiyi ömür yoludur. Onun xarakter xüsusiyyətlərini, sözü bütövlüyünü, vətənpərvərliyini, dostluğunu, Azərbaycançılığını göstərən həyat cizgiləridir.

     İllər gəlib keçsə də, həyatımızı dəyişsə də Adil dəyişməyib. Nə qədər ki, Qarabağ işğaldan azad olmayıb onun qəlbi sakitlik tapmayacaq. Bu gün Adil öz savaşını İrşadoğlu kimi “İrşadTV”-də aparır. Orada öz sözünü deyir: ” 22 İLDƏN ÇOXDUR Kİ, NƏ YEDİYİMİ, NƏ İÇDİYİMİ BİLMİRƏM. ELƏ HEY DƏQİQƏLƏRİ, SAATLARI, GÜNLƏRİ, AYLARI, İLLƏRİ SAYMAQLA PROBLEMLƏR İÇƏRİSİNDƏ ÖMÜR KARVANIMLA GƏLİB AHIL YAŞIMA ÇATDIM. HƏLƏ DƏ VƏTƏNDƏ VƏTƏNSİZ YAŞAYIRAM.
SƏN DEMƏ ÜZÜM BƏRK İMİŞ. DÖZÜRƏM BU AYRILIĞA, HƏSRƏTƏ, İZTİRABA... GÖZLƏRİM DAİM YOLLARA DİKİLİ QALIB. ƏZİZLƏRİM ÜÇÜN ÇOX DARIXIRAM. ÖLKƏ BOYU PƏRƏN-PƏRƏN DÜŞMÜŞ ELLİLƏRİMİN, QOHUMLARIMIN HƏSRƏTİ MƏNİ ÜZÜR. ÜRƏK XƏSTƏSİ OLMUŞAM. BAX, BUNLARA GÖRƏ, QƏLBİM DAİM SIZLAYIR...”

     Bir az da döz, Adil qardaşım. O gün gələcək, o gün ki, Mehdi babandan miras qalmış milli Qarabağ atlarını minən qəhrəman oğullarımız bizi Qarabağa aparacaq. Qarabağ bizim olacaq. Bax onda sən ömrünün gözəl sahilinə, cənnətməkan Qarabağa yan alan illərin gəmisində olacaqsan. Sənə o illərə yetişməni arzu edirəm.

TAR, QƏLƏM, SİLAH, KAMERA VƏ... ADİL İRŞADOĞLU

Məzahir Süleymanzadə. 

Yazıçı-jurnalist, Əməkdar Mədəniyyət işçisi, 

Ali Media mükafatı laureatı.

 ...Tələbəlik illərimi tez-tez xatırlayıram. Bizim xoşbəxtliyimiz onda idi ki, hansı kursda oxumasından asılı olmayaraq hamı bir-birini yaxşı tanıyırdı. Fakültəmizin məskunlaşdığı Yefim Saratov küçəsindəki balaca, bir-neçə otaqlı ağ binada o qədər doğmalıq, o qədər səmimiyyət var idi ki...Hələ mən buradakı yaradıcılıq mühitini demirəm. Özü də söhbət təkcə jurnalist yaradıcılığından getmir. Fakültəmizdə gözəl səsi, ifaçılıq qabiliyyəti, rəssamlıq bacarığı olan o qədər tələbə var idi ki...

     Onları xatırlayanda ilk növbədə Adil İrşadoğlu, Mustafa Çəmənli, Ağamalı Sadiq Əfəndi, Xavər Abbasova, Rafiq Hacıyev, Abdulla Məcidov, Cəlal Yaquboğlu...yadıma düşür. Hətta tələbələrimiz dahi Üzeyir Hacıbəyovun "Leyli və Məcnun" operasını tamaşaya da qoymuşdular. Əlbəttə, bizdən iki kurs yuxarıda oxuyan Adil İrşadoğlu bədii özfəaliyyətdə xüsusi fəallığı ilə seçilirdi. Ağdamda müsiqi təhsili almışdı, muğamlarımızı, xalq mahnılarımızı məharətlə ifa edirdi. Tələbə-xanəndələri müşayiətinə isə söz ola bilməzdi. Məşq zamanı küçədən keçənlər ayaq saxlayıb tələbələrimizin ifasını dinləyərdilər. Əlbəttə, Adilin fəallığı, təşkilatçılıq qabiliyyəti fakültəmizin nüfuzunu artırmışdı. Bizim tələbə-müsiqiçiləri tez-tez başqa institutların tədbirlərinə qonaq çağırardılar...

     Adil İrşadoğlu fakültəmizi məndən iki il əvvəl bitirib Azərbaycan Milli Televiziyasına işləməyə getdi. Amma bu, bizi ayırmadı. O zaman mən "Televiziya Tələbə Klubu" verilişinin aparıcısı idim. Adillə tez-tez görüşürdük. Adil İrşadoğlu tez tanındı, ad-san qazandı. Televiziya mütəxəssisləri arasında adı hörmətlə çəkilirdi...Amma biz Qarabağ müharibəsinin ilk illərində Adili daha yaxından tanıdıq. Səsi daim səngərdən gəlirdi. Düşmənə qarşı həm kamera, həm də silahla döyüşürdü...Hər dəfə Adili ekranda görəndə onun peşəkarlığına heyran qalırdıq. Adilin çəkdiyi süjetlər, cəbhə bölgəsindən hazırladığı reportajlar bu gün də aktuallığını itirmir.

     Adil İrşadoğlu bir müddət televiziyadan ayrılsa da öz sevimli peşəsindən - jurnalistikadan uzaqlaşmadı. O dövrün nüfuzlu qəzetlərində çalışdı, sənədli filmlər çəkdi, ordu quruculuğunun ilk illərinin salnaməsini yaratdı. Sosial şəbəkə istifadəçiləri bu gün də Adilin çəkdiyi süjetlərə maraqla baxır, onun xatirələrini oxuyurlar. 

     Adil İrşadoğlu yaradıcılığı gənc jurnalistlərə örnəkdir. O, sözün həqiqi mənasında canlı məktəbdir. "Vətən" sözü dilindən düşməyən, Ağdam həsrəti qəlbini dəlib-deşən Adil İrşadoğlu gecə-gündüz çalışır, salnamə yaradır...

     Bu yaxınlarda həmişə adını hörmətlə çəkdiyimiz, yaradıcılığına ehtiramla yanaşdığımız Adil İrşadoğlunun 65 yaşı tamam olacaq. Biz onu yubileydən-yubileyə yox, hər gün hörmətlə yad edirik, çəkdiyi filmlərə təkrar-təkrar baxmağa, səsini eşitməyə ehtiyac duyuruq. Torpaq, yurd həsrəti ilə yaşayan həssas qəlbli yaradıcı adama nə arzulamaq, onu necə ovundurmaq olar...Tələbəlik dostuma can sağlığı, uğurlar diləyirəm, onu kamera çiynində tezliklə doğma Ağdam küçələrində görmək istəyirəm...

DÖYÜŞLƏRDƏN KEÇƏN ÖMÜR YOLU

Zərifə Bəşirqızı 

(Namazova-Hüseynova). 

“Xalq qəzeti”nin müxbiri.

     Özəl insan, cəsur və fədakar dost insan həyatında bir, ya iki olar. Mənim tələbə yoldaşım, birinci Qarabağ müharibəsinin başlandığı vaxtdan bəri bir çox hadisələri videolentə köçürüb verilişlər hazırlayan, tay-tuşlarının böyük əksəriyyəti Bakıda, isti yorğan altında xumarlananda gününü cəbhə bölgələrində keçirən istedadlı, təcrübəli, telejurnalist Adil İrşadoğlunun (Əliyev) dostları isə  mən deyərdim ki, saya hesaba gəlməz... 

     Adil tələbəlik illərində istər tərbiyəsi, istər təhsilə marağı, istər mədəni-kütləvi tədbirlərdə fəallığı, istərsə də sadəliyi ilə seçilirdi. Şəxsən mən son kurslara yaxın bildim ki, bizim sadədən sadə dekan müavinimiz Akif Rüstəmov onun doğmaca dayısıdır. Fakültədə onların dayı-bacıoğlu münasibətindən əsər əlamət yox idi. Başqa tələbələr kimi o da gəncliyin bütün maraqlı günlərini yaşayırdı. Gözəl tar çalmağı vardı. Fakültənin bayram şənliklərində tarı köksünə sıxıb ruhumuzu yerindən oynadırdı. 

     Universitet illərini arxada qoyduq. Xoşbəxtlikdən həmin il bizim kursun əksəriyyətinə Bakıda qalmaq şansı yarandı. Həm yeni açılan “Yazıçı” nəşriyyatına, həm qəzetlərə, həm də  Televiziya və Radio Verilişləri Şirkətinə təyinatla göndərilən tələbə yoldaşlarımızla əlaqə kəsilmədi.

     Adilin həyatının hansı dönəminə nəzər salsaq, onu dost, həyat yoldaşı, ata, baba, həmkar, vətəndaş kimi şox yüksək dəyərləndirmək olar. Çünki o, harada hansı statusu icra etməsindən asılı olmayaraq həmişə ləyaqətini qoruyub, sözübütövlüyü ilə seçilib. Həmişə özü olub, kimsəyə bənzəməyə şalışmayıb, kimsənin tapdanmış cığırı ilə irəliləməyib. Mərddir, cəsurdur, Vətən üçün canını “uf” demədən verməyə hazır olan və damarlarında ulularının genini daşıyan Adil İrşadoğludur.  Adil haqqında yazılanlara nəzər saldım. Onu yeniden kəşf etdim desəm, səmimiyyətimə inanın. 

     Adilin həyat yolu döyüşlərdən keçib desəm, səhv etmərəm. Çünki bir çox həmkarlarımız “Qarabağ Müharibəsi Veteranı” adı almaq üçün cəbhənin yanından keçəndə, Adil gecə-gündüz cəbhə bölgələrini gəzirdi. Onun səsi “Vətən Səyyar Briqadası” ilə gah Ağdam, Tərtər, Füzuli, gah Ağcabədi, Beyləqan, gah da Hərbi Hospitallardan gəlirdi. “Azərbaycan əsgəri” rubrikası altında yaradıcı qrupu ilə Kəlbəcərin, Şuşanın, Laçının, Goranboyun, Tərtərin, Ağdam və Füzulinin müdafiəsindən çəkilişlər aparırdı. O müharibədə Adilin gözləri nələr gördü, efirlərdən dinləyicilərə hansı xəbərləri çatdırdı, özü bilir. Yəqin ki, onun sinəsində hələ də qatı açılmamış xəbərlər var. Zamanı gələndə açacaq. İllər o illər idi ki, insanların döyüş ruhunu öldürürdülər. Bu Adili çox ağrıdırdi. Dözə bilmirdi, intihar həddinə çatdırırdı. Amma susmaq lazım idi. Çünki hələ o zaman Prezidentin Dağlıq Qarabağ və sərhəd rayonlarında fövqəladə və səlahiyyətli nümayəndəsi Əlisaab Orucovun birinci müavini, əsil el ağsaqqalı, böyük hörmət sahibi Aydın Quliyev müharibənin beş addımlığında ona demişdi: ”Sən İrşadın oğlusan. El-oba qədrini bilənsən. Ona görə Bakıdan bura gəlmisən. Ancaq ehtiyatlı ol, efirə hər bildiyin şeyi vermək olmaz. Milyonlarla insan baxır...”.   Soy - kökü Ağdamın Sarıhacılı və Seyidli kəndlərindən olan, Qarabağ xanı Pənah xanın əqrabası sayılan, Azərbaycanın görkəmli yazıçısı Süleyman Sani Axundovun nəslindən olan, rəhmətlik atası İrşad Məhəmməd oğlu Əliyev uzun müddət dövlət məmuru olub, polis orqanlarında işləyib. El-obanın tanınmış ağsaqqalı, ziyalısı, sayılıb-seçilənlərdən olub. Əmim - Bakı Milis Məktəbinin (indiki Polis Akademiyası) rəisi, polkovnik  Zilli Rzayev ilə yaxın dost olublar. Adil söhbət edirdi ki, Bakı Şəhər İcra Hakimiyyətində yeniyetmələrlə iş üzrə komissiyanın sədrindən (əmim ehtiyata buraxılandan sonra bir müddət BŞİH-də, sonra isə Bakı Şəhər Veteranlar Şurasının sədri işləyib) müsahibə almalıydım. Zilli müəllimlə söhbətdən sonra haralı olduğumu soruşdu. “Qarabağlı” sözünü eşidən kimi -“sən İrşadınmı oğlusan, oxşatdım”, - deyə məni bağrına basdı. Ona görə Adil mənə əmiqızı deyə müraciət edir, deyir ki, necə olub, tələbə vaxtı sən əminin kim olduğunu deməmisən, səni o vaxtdan əmiqızı çağırardım.

     İlk dəfə cəbhəyə gəldiyi günlər sanki yer-göy guruldayır, hər tərəfdən od yağırdı. "Alazan" raketlərinin qorxulu səsi yayıldıqca istər-istəməz insanlar vahimələnirdi. Adil çəkiliş qrupu ilə Ağdamın Güllücə kəndində ermənilər tərəfindən mühasirəyə də düşmüşdü. Bölmə komandirinin bir az həyəcanlı:

- Bizimkilər hücuma keçib mühasirəni yardılar, - deyə qışqırması onu dərin düşüncələrdən ayırmışdı. 

Adil ailəcanlı adam olsa da ön cəbhədə hər şeyi unudub. Onun fikrində, düşüncəsində yalnız cəbhə bölgəsində səksəkə içərisində yaşayan insanların məhzun baxışları və titrək səsləri canlanıb... Öz ata-baba yurdunda, doğma isti ocağında qorxu içində yaşamaq, narahat ömür sürmək heç də asan deyildi.

Oddan-alovdan keçən tələbə yoldaşım, çəkdiyi video-lentlerlə təkcə Azərbaycanı dəqiq informasiyalarla təmin etməyib. O, həm də düşməni ifşa edən süjetlərlə əks tərəfə sarsıdıcı zərbə endirib. 

O, bu gün də yazır, yaradır, Facebook sosial şəbəkəsi vasitəsilə ürəyindən keçənləri çatdırır. Adilin saçları da vaxtından tez ağardı. Elə bil, bu ağ saçları Vətənin işğalda olan torpaqlarının dərdi əkdi onun başına.

     “Özümdən asılı deyil. Birdən o günlər üçün darıxıram. Yaşamaq, yaratmaq eşqim hələ tükənməyib. Yaxşı ki, bu internet var. Yaxşı ki, dostlarım var. Bir az ürəyimi boşaldıram. Ancaq bu, kifayət etmir. Mənə meydan lazımdır. Onu da ki, əlimdən alıblar. Yəqin ki, o da düzələr...”, - deyir televiziyanın xiffətini çəkən Adil.

     Bu gün mən keçmiş tələbə yoldaşım kimi tanıdığım Adil İrşad oğlu Əliyev haqqında nə deyə bilərəm...

* Adil ləyaqətli övladdır. Dünyadan köçən ata-anasını, qardaşını, yaxınlarını unutmur, onları həmişə xoş paylaşımlarla yad edir, ruhlarını sevindirir.

* Adil yaxşı babadır. Öz təbirincə desək “nəvəsi Ayan xanımla” nəfəs alır, onun hər addımı Adil İrşadoğlunu həyata sıx bağlayır...

* Adil yaxşı dostdur, bunu Facebook sosial şəbəkəsindəki paylaşımları, dostlarının onun haqqındakı fikirləri də təsdiq edir. Tək birini xatırladım: ”Qardaş, ürəyindən həmişə razı qalasan, ayaqların səni istədiyin yerə maneəsiz aparsın, əllərin gücdən, gözlərin nurdan, dişlərin kəsərdən düşməsin! Allah səni ... səni sevənlər üçün qorusun və sağlam, gümrah yaşatsın”!

* Adil yaxşı valideyndir. İki tərbiyəli, təhsilli, bacarıqlı oğul atasıdır. 

* Adil İrşadoğlu (Əliyev) bütün yüksək ali dəyərlərə, zəngin mənəvi keyfiyyətlərə, alicənablığa və ləyaqətə malik əsil türkdür. 

     Fikirlərimi indi 65 yaşı tamam olan Adilin böyük oğlu Fərhad Əlizadənin 5 il öncə atasının yubileyində ona ünvanladığı, facebook səhifəsində paylaşdığı, nöqtə-vergülünə toxunmadığım  təbriklə yekunlaşdırıram. Görün, mənim tələbə yoldaşımın əsil vətəndaş kimi yetişdirdiyi övladı atasını necə dəyərləndirir: “Azərbaycan Respublikasının tanınmış jurnalisti, millətimizin dəyərli övladı, əsilli-köklü, orijinal və təvazökar insanı, Böyük Türk Dünyasına hizmətlər yapmaqdan zövq alan vətənpərvər insan Adil İrşadoğlunun (Əliyevin) 1 noyabr 2013-cü il tarixində 60 yaşı tamam olur.

Canım Ata, səni ailəmiz adından doğum günün münasibətilə təbrik edirəm. Gördüyümə, bildiyimə, oxuduğuma və eşitdiyimə görə sən çox cəfakeşsən. Kamil və mükəmməl bir insansan. Olduğun kimi görünən insansan. Etdiyin yaxşılıqların qarşılığını gözləməyən insansan. Sadəsən. Sadəlövh deyilsən. Xeyirxahsan. Düşmənə qarşı barışmazsan.

Əziz Ata, sən həm də xalqın əsil oğlusan. Hər bir addımında, hər bir əməlində xalqını düşünərək hərəkət etmisən və edirsən. Dövlətimizə sadiqsən. Müstəqillik sənin üçün hər şeydən əzizdir. Səni həmişə müstəqil və əziz olasan. Sən bu xalq üçün nələri etməmisən... Bacardığını, əlindən gələni əsirgəməmisən. Çox təəssüf ki, buvaxtadək çəkdiyin əziyyətin dövlət səviyyəsində qarşılığını görməmisən. Erməni separatizmi Qarabağda və Azərbaycanın digər sərhəd bölgələrində baş qaldırıb təxribatlar törətdiyi, müstəqilliyimizə zərbələr vurduğu illərdə sən bu xain qonşuya - erməni daşnaqlarına qarşı dəyərli əks təbliğat işi görmüsən və indi də görürsən. Birinci Qarabağ müharibəsi illərində ailənin yanında isti yorğan - döşəkdə yatmağı yox, cəbhəni, bu gün şəhidlik zirvəsinə ucalmış insanların yanında olmağı üstün tutmusan və həyatını təhlükəyə ataraq səngərlərdən geri çəkilməmisən. Kişi adamsan. Qeyrətinə qurban olum.

Hörmətli Ata, sən o qədər Vətən, Millət xəstəsisən ki, onların naminə ailənin, qohum - əqrabanın, əzizlərinin mənafeyini unutmaqdan belə çəkinmirsən. Sənin üçün Vətənin, Millətin mənafeyi hər şeydən üstündür.

Bütün bunlara görə, səni çox sevirəm mənim sevimli atam. Ailəmizin sənsiz bir günü olmasın. Sənə birinci növbədə can sağlığı, uzun və mənalı ömür arzulayıram. Hər şeyə görə çox sağ ol bizim qiymətli atamız. Bütün arzularına sağ ikən çatasan. Allah sənə yar olsun. 60 YAŞIN MÜBARƏK !  Hörmətlə, Fərhad Adiloğlu (Əlizadə)”.

- DEMƏYƏ SÖZ QALIRMI? ƏSLA YOX. HÖRMƏTLİ ƏMİOĞLU, MƏN İSƏ SƏNİ 65 YAŞIN MÜNASİBƏTİLƏ TƏBRİK EDİRƏM. MƏN DƏ İSTƏYİRƏM Kİ, ÜRƏYİNDƏKİ ARZULARINA SAĞ İKƏN ÇATASAN.

DOSTUM ADİL İRŞADOĞLU HAQQINDA DEMƏK İSTƏDİKLƏRİM

İxtiyar Şirin. 

Azərbaycan Respublikasının sabiq Baş Prokuroru, 

Milli Konqres Partiyasının Sədri.

     Hörmətli dostum Adil İrşadoğlu Ağdam şəhərinin köklü bir ailəsində yetişmiş, tərbiyə almışdır. Adil bəyin atası rəhmətlik İrşad Məhəmməd oğlu Əliyev 2-ci dünya müharibəsinin od-alovundan keçərək qalib  bir hərbçi kimi sağ-salamat oz vətəni Azərbaycana, doğma yurdu Qarabağa, Ağdam şəhərinə qayıtmışdır. Adil bəyin anası rəhmətlik Qənirə xanım (Qənirə Rüstəm qızı Rüstəmova) Ağdam şəhərində beynəlmiləl orta məktəbdə fizika-riyaziyyat fənləri üzrə müəllimə işləmiş və öz övladları ilə yanaşı yüzlərlə Ağdamlı uşaqların da təlim-tərbiyəsi ilə məşğul olmuşdur. 

     Adil bəylə mən eyni ildə -1972-ci ildə Azərbaycan Dövlət Universitetinə qəbul edildik. Həmin ildən biz tanış olduq və dostluq münasibətlərimiz yarandı. Mən hüquq fakultəsində, Adil bəy isə jurnalistika fakultəsində 5 il yanaşı oxuduq. Biz dərslərdən vaxt tapdıqca tez-tez görüşər, müxtəlif mövzular barədə söhbət edərdik. Onun jurnalist peşəsinə sevgisi və bağlılığı söhbətlərində də özünü büruzə verirdi. O, həmin illərdə Azərbaycan Dövlət Televiziyasında da ictimai əsaslarla işləməyə başlamışdı. Çalışqanlığına görə o, həmişə diqqət mərkəzində idi. 1977-ci ildə universiteti bitirdikdən sonra mən işləmək üçün Azərbaycan Respublikası Prokururluğuna göndərildim, Adil bəy isə Azərbaycan Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Komitəsinə göndərildi. Universitetdən Azərbaycan Televiziyasına 8 nəfərin namizədliyi verilmişdi. Adil bəy tələbəlik illərindən, 1972-1977-ci illərdə bu təşkilatla mütəmadi əlaqə saxladığına, maraqlı radio və televiziya verilişləri hazırlayıb efirə verdiyinə görə kollektivin diqqətini cəlb etmişdi. Buna görə də Azərbaycan Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Komitəsinin rəhbərliyi 8 nəfərin içərisindən onu seçib işə qəbul etdi. Biz işləməyə başladıqdan sonra da Adil bəylə əlaqələrimiz kəsilmədi. Buna görə də onun işini, fəaliyyətini yaxından izləyə bilirdim. 

     Adil bəyi əvvəlcə Televiziyanın ən böyük və məsuliyyətli iş tələb edən "TƏBLİĞAT" baş redaksiyasında kiçik redaktor kimi işə götürdülər. O, özünü bacarıqlı və savadlı jurnalist kimi tanıtdığına görə bir neçə ildən sonra redaktor, daha sonra isə Televiziyanın Sənaye Şöbəsinin müdiri təyin edildi. 1988-ci ildə Qarabağ  münaqişəsi başladıqdan sonra şöbə müdiri vəzifəsindən istefa verib cəbhəyə getdi. O, 1989 - cu ildə Şuşa şəhərinin Teleötürücü Stansiyasının nəzdində kiçik studiyanın yaradılmasında və erməni separatçılarına qarşı əks təbliğatın aparılmasında yaxından iştirak etdi. Sonra o, Bakıya qayıdıb Dövlət Televiziyasında "Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Baş Redaksiyası" yaradılmasının təşəbbüskarı oldu, redaksiyanın təşkil olunmasında və fəaliyyət göstərməsində yaxından iştirak etdi.

     Adil bəy 1988-ci ildən 1998-ci ilədək Qarabağla bağlı xeyli hadisənin iştirakçısı olmuşdur. Həmin illərdə o, Qarabağla bağlı, müharibə ilə bağlı verilişlər hazırlayıb efirdə göstərmişdir. Ancaq bu verilişlərin elələri də var ki, hələ işıq üzü görməyib. Onlar Adil bəyin arxivində saxlanılır. Həmin 10 il müddətində o, hər ay 2, hər il 24, 10 ildə isə 240 veriliş hazırlamışdır. Bu verilişlər Azərbaycan Dövlət Televiziyasının "Hərbi Vətənpərvərlik və Salnamə Baş Redaksiyası" tərəfindən efirdə göstərilmişdir.

     Yadımdadır ki, Adil bəy Azərbaycan əsgərlərinin göstərdikləri qəhrəmanlıqlardan veriliş hazırlamaq üçün AzTv - dəki yaradıcı qrupu ilə 1993 - cü ilin dekabr ayında Ağdamın Güllücə kəndi uğrunda gedən döyüşləri lentə alarkən rejissor Tofiq Ataxanoğlu, teleoperator Ramiz Rüstəmovla birlikdə mühasirəyə düşmüşdülər. Vətənpərvər, igid əsgər və zabitlərimizin qəhrəmanlığı sayəsində düşmənin mühasirəsi yarılmış və düşmən geri oturdulmuşdu. Adil və həmkarları  Azərbaycan əsgərinin bu qəhrəmanlıqlarını lentə almlş, döyüşdə fərqlənənlərdən müsahibə götürmüşdülər.

     1994 - cü il yanvarın əvvəlində Tərtər rayonundakı əsgərlərimiz işğal edilmiş torpaqlarımızdan erməni qəsbkarlarını qovub çıxartmaq məqsədilə Marquşavan kəndi istiqamətində hücuma keçmişdilər. Adil bəy çəkiliş qrupu ilə qəhrəman döyüşçülərlə birlikdə döyüşlərin getdiyi Çardaxlı kəndi istiqamətinədək getmişdilər. Düşmən ciddi müqavimət göstərməsinə baxmayaraq Azərbaycan döyüşçüləri Ermənistan ordusunu yerlə yeksan etmişdir. Düşmən və ona havadarlıq edən rus silahlı qüvvələri çox sayda itkilər vermiş, onların hərbi sursatı, texnikası ortalıqda qalmışdır. Adil bəy çəkiliş qrupu ilə birlikdə minalanmış sahədən keçib bu hadisələrin hamısını videolentə köçürmüş, Azərbaycanın igid və mərd oğullarının göstərdikləri qəhrəmanlıqları lentə almış, döyüşdə fərqlənənlərdən müsahibə götürmüşdür. 
                                                   
     1994-cü ilin aprel ayının əvvəllərində Ermənistan ordusu rus silahlı qüvvələrinin köməyilə Ağdam, Tərtər və Göranboy istiqamətində 2000 ( iki min) nəfərdən ibarət qoşunla hücuma keçmişdilər. Adil bəy aprel ayının 10-da Goranboyun Gülüstan kəndi uğrundakı döyüşdə yaradıcı qrupu llə birlikdə iştirak etmişdir. Həmin vaxt çəkiliş qrupunda gənc rejissor Rövşən Nİcat, Adil bəyin uşaqlıq dostu teleoperator Tahir Qarayev də var idilər. Onlar döyüş vaxtı əsgərlərimizlə birlikdə mühasirəyə düşmüşdülər. Gərgin və uzun vuruşmadan sonra Azərbaycan döyüşçülərinin qəhrəmanlığı nətişəsində Gülüstan kəndi düşmən mühasirəsindən azad edilmiş,  onlar bu mühasirədən çıxa bilmişdilər. Əsgərlərimizin bu döyüşdə göstərdiyi qəhrəmanlıqlar da lentə alınmış, onlardan müsahibələr götürülmüşdür. 

     Hörmətli Adil bəyin Azərbaycana qarşı gedən müharibəni, əsgərlərimizin qəhramanlıqlarını videolentə köçürdüyü yüzlərlə çəkilişlərdən məlumatım olmaqla yanaşı, onların bir qismini isə Azərbaycan Televiziyasında və Adil bəyin öz internet saytlarında çox diqqətlə izləmişəm. Ona görə də hesab edirəm ki, o, Birinci Qarabağ Müharibəsini bilavasitə görmüş, döyüşlərin şahidi olmuş və bu döyüşlərin işıqlandırılmasında yaxından iştirak etmiş çox az sayda olan qəhrəman jurnalistlərimizdən biridir. Onun öz həyatını təhlükəyə ataraq cəbhədə düşmənlə aparılan döyüşləri əks etdirən filmləri, əsgərlərimizdən aldığı müsahibələr, cəbhədəki vəziyyət, əsgərlərimizin qəhrəmanlıqları haqqında hazırladığı reportajlar Qarabağ döyüşləri və ordumuz barədə xalqımıza doğru məlumatların çatdırılmasının təmin edilməsi ilə yanaşı, Qarabağ müharibəsi haqqında gerçək tariximizin yaradılması üçün çox vacib olan sənədlər, materiallardır. Jurnalist Adil İrşadoğlu (Əliyev) gördüyü bu işlərlə xalqımız və Azərbaycan dövləti qarşısında əvəzedilməz  xidmətlər göstərmişdir. O, Birinci Qarabağ Müharibəsinin həqiqi iştirakçısıdır.

     Adil bəy AzTv-də işlədiyi zaman müxtəlif qəzet və jurnallarda maraqlı yazıları ilə çıxış edirdi. Sonralar Adil İrşadoğlu "Yeni dünya" qəzetinin baş redaktorunun birinci müavini, zamanında populyarlıq qazanmış "De Fakto" qəzetinin qurucusu və ilk baş redaktoru, "Çempion"adlı həftəlik idman qəzetinin baş məsləhətçisi, "Sara - ekspress"qəzetinin məsul katibi, "Olaylar" qəzetinin baş direktoru, "Şans" qəzetinin baş direktoru, "Novıy mir" qəzetinin redaktoru, Qarabağ Əlillər Cəmiyyətinin orqanı olan "Əlillər" qəzetinin məsul redaktoru, Qarabağ Azadlıq Təşkilatının orqanı olan "Azad Qarabağ" qəzetinin məsul redaktoru və Azərbaycan İdman Jurnalistləri Assosiasiyasının vitse - prezidenti oldu. Qarabağ Əlillər Cəmiyyətinin fəxri üzvüdür.

     Hazırda "İRŞAD - Teleradio Verilişləri, Sənədli və Bədii Filmlər Kompaniyası" Məhdud Məsuliyyətli Cəmiyyətinin təsisçisi və direktoru, Jurnalist-Müharibə Veteranları Assosiasiyası sədrinin birinci müavinidir.

     Həyatının 65 ilini mənalı və çox məhsuldar keçirən Azərbaycanın görkəmli jurnalisti, böyük insan və etibarlı dost olan Adil bəyə uzun ömür və jurnalist fəaliyyətində yeni uğurlar diləyirəm.